چوسٽا
ڍاٽيئڙن جا ڍور پياسا
هيل به رهجي ويا هن سارا
پولڪن جا پور پياسا
ڪارونجهر جي ڪور تي ويهي
موريئڙن جو ميڙ اُداسي
روپا! توکي روز سڏي ٿو
ڀٽياڻي جو گهيڙ اُداسي
سُڏڪي صحرا سانجهي ويلا
بُک ۾ تڙپن ڇانگون ڇيلا
هاءَ اُڃارا ٿر جا ٿيئڙا
جهيڻا جهڪا جهومڪ جهيلا
ٻالڪ ننڍڙا ٻار مري ويا
هاءَ ھيئن جا هار مري ويا
طب گهرن ۾ تڙپي ڦٿڪي
بي حد ڪي بيمار مري ويا
ميهوڳي ۾ مور سنڀاري
پياسي ٿر جو روح پڪاري
مورن جا هي لاش ڏسي اڄ
هاري ناريءَ هنجون هاري
رُڃون راڱا هن ڌرتي تي
هيڏا هاڃا هن ڌرتي تي
قهر قضا جا ڪڙڪن ڪيڏا
هاءَ زمانا هن ڌرتي تي
پاڻي لئه پل پل پڪاري
تڙ تي توڏا روز تنواري
بُک ۾ سانگي ڀٽڪن ڪيڏا
لُڪن ۾ ڪي لڪ لتاڙي
ڪونڀٽ پلڙا پور پيارا
پوڄي ٿي ڳڻ ڳور پيارا
راڻي کيت ۾ روز مرن ٿا
مٺڙي ٿر جا مور پيارا
ھي وسڪاري جي ويل ڏسي
۽ کنوڻن جا ڪي کيل ڏسي
گھن گھور گھٽا ۾ مور مٺا
ٿا ٽھوڪن ڊُڪندي ڊيل ڏسي
جنھن وقت گگن ۾ گونج ڪري
ڪا بوند وطن تي برسي ٿي
تنھن وقت اسانکي ائين لڳي
جڻ قسمت ٿر تي ترسي ٿي
چپن تي مرڪن جا پوپٽ سجائي
اکين سان گھڻن کي ھُو گھايل ڪري ٿي
ھلڻ ۾ به ترنم سنڀاليو ھلي ٿي
تڏھن ناز وڄندي ڪي پايل ڪري ٿي
نڪي هندي نڪي فارسي چاهي
وطن ٿو وارثي چاهي
ڏَسي جو عڪس آزادي
اُها ٿو آرسي چاهي
اوهان جي اچڻ جو جڏھن ڀي ٻُڌون ٿا
کڻي کوڙ گُلڙا گسن تي بيهون ٿا
اُڀي پير اوهان جي آجيان ڪرڻ لئه
نه تتي جو ترسون نه ٿڌي ڏسون ٿا
اهي پير اوهان جا اسان جي اکين تي
گُلن کي ڇڏي ڏيو ڪليون ٿا وڇايون
اچو دل وڏي سان مُرڪندي مهڪندي
دڳن ۾ اوهان لئه دليون ٿا وڇايون
سڄڻ تنهنجو حُسن هيڏو گُلابن کان مٿي آھي
پڙھان ويٺو چٽو چهرو ڪتابن کان مٿي آھي
لُٽين ٿي واٽ ويندڙ ڪي بڻي ڌاڙيل دلين جو
نگاهُن سان جهپڻ تنهنجو عُقابن کان مٿي آھي
هڪ آنهن اُڃايل ڌرتيءَ جي
هڪ سين ڏُکاريل سرتيءَ جي
ٿي روح ڏُکائي ريٽن جا
هر آنهن اُڃاري ڌرتيءَ جي
تون چنڊ لهي وڃ چونئري تان!
هُوءَ آڌي ويلي اچڻي آ
ٿي لوڪ سڄي کان لهرائي
ڄڻ هيسايل ڪا هرڻي آ
ڪو مور مئو آهي ڪا ڊيل ڊني آهي
ڪو ٻار مئو آهي ڪا ماءَ رُني آهي
هي سال نڀاڳو آ هي مُند اڀاڳڻ آ
ڪو يار ويو آهي ڪا اک ڀني آهي
اي چنڊ نه ايڏو چريو ٿي!
ڏس هُوءَ به ڪنهن جي پرڻي آ
ٿو راھ تڪين تون رات سڄي
پر هُوءَ نه هاڻي ورڻي آ
اي سانوڻ گهاٽا بادلڙا!
ٿو چمڪي دل کي چهڪ ڏئين
مان هيڪل جندڙي چونئري ۾
تون ٽم ٽم وسندي ٽهڪ ڏئين
پاڻياريءَ جي ويس ۾ کوهه تي
مور سان ملندي ڊيل ڏسي ٿو
گوسي کي ڪو هوش نه آهي
کيلي سارو کيل پسي ٿو
هن هير اُتر جي ويرڻ ۾
ڪو ٻارڻ بڻجي ٻرڻي آ
جا آگ لڳائي انگ انگ ۾
سا ڳالهه نه ڪنهن سان ڪرڻي آ
نه صورت گهُرجي سُهڻن جي
نه سيرت ڪنهن جي ڏِسڻي آ
دل پيار گهُري ٿي ٻارن جيان
بس محبت تي ئي مرڻي آ
هو چنڊ نماڻو چوڏهين جو
ٿو ڦٿڪي تنهنجو نُور ڏسي
تون هوشربا هي حُسن کڻي
ڇو آڌيءَ ٽاڻي آنءَ نڪتي
تون ڇوڙ نه ڇَتا سانوڻ ۾
ٿي وڄ ڪري ولهارن تي
ٿا نانگ نچن ڪي مستي ۾
ڄڻ تُنهنجن ڪارن وارن تي
کوهه تي پهچي ڪوس کي واري
گوسي کي ٿي گهور سان ماري
هرڻي جهڙي هڪڙي ناريءَ
سارڻ ۾ سوءَ سج اُڀاري
چمڪن پيا ڏس چٽ گهڙن جا
من ۾ مهڪن پور پڙن جا
ٿر جا منظر سُونهن صدين جي
خُوب وڻن ٿا ساز چڙن جا
اي مور نه ايڏي ٽور ڪر!
ھي ڊيل ته ھيل لڏي ويندي
ٿو جنھن لئه ايڏا ناچ نچين
سا توکي نيٺ ڇڏي ويندي
ھُو چونئري مٿان چنڊ ڏسي
ڪا ناريءَ آرس موڙي ٿي
ٿو ڇُلڪي ساگر ڇاتين جو
ھڪ لھر لنڱن ۾ ڊوڙي ٿي
اي سُونھن سڀاگي سنڌڙي جي!
تون کول نه گونگھٽ لاريءَ ۾
پيو ڏيڍي اک سان لوڪ ڏسي
تون ويندينءَ ڪارو ڪاريءَ ۾
منهنجي ٿر جا مور پياسا
ڍاٽيئڙن جا ڍور پياسا
هيل به رهجي ويا هن سارا
پولڪن جا پور پياسا
ڪارونجهر جي ڪور تي ويهي
موريئڙن جو ميڙ اُداسي
روپا! توکي روز سڏي ٿو
ڀٽياڻي جو گهيڙ اُداسي
سُڏڪي صحرا سانجهي ويلا
بُک ۾ تڙپن ڇانگون ڇيلا
هاءَ اُڃارا ٿر جا ٿيئڙا
جهيڻا جهڪا جهومڪ جهيلا
ٻالڪ ننڍڙا ٻار مري ويا
هاءَ ھيئن جا هار مري ويا
طب گهرن ۾ تڙپي ڦٿڪي
بي حد ڪي بيمار مري ويا
ميهوڳي ۾ مور سنڀاري
پياسي ٿر جو روح پڪاري
مورن جا هي لاش ڏسي اڄ
هاري ناريءَ هنجون هاري
رُڃون راڱا هن ڌرتي تي
هيڏا هاڃا هن ڌرتي تي
قهر قضا جا ڪڙڪن ڪيڏا
هاءَ زمانا هن ڌرتي تي
پاڻي لئه پل پل پڪاري
تڙ تي توڏا روز تنواري
بُک ۾ سانگي ڀٽڪن ڪيڏا
لُڪن ۾ ڪي لڪ لتاڙي
ڪونڀٽ پلڙا پور پيارا
پوڄي ٿي ڳڻ ڳور پيارا
راڻي کيت ۾ روز مرن ٿا
مٺڙي ٿر جا مور پيارا
ھي وسڪاري جي ويل ڏسي
۽ کنوڻن جا ڪي کيل ڏسي
گھن گھور گھٽا ۾ مور مٺا
ٿا ٽھوڪن ڊُڪندي ڊيل ڏسي
جنھن وقت گگن ۾ گونج ڪري
ڪا بوند وطن تي برسي ٿي
تنھن وقت اسانکي ائين لڳي
جڻ قسمت ٿر تي ترسي ٿي
چپن تي مرڪن جا پوپٽ سجائي
اکين سان گھڻن کي ھُو گھايل ڪري ٿي
ھلڻ ۾ به ترنم سنڀاليو ھلي ٿي
تڏھن ناز وڄندي ڪي پايل ڪري ٿي
نڪي هندي نڪي فارسي چاهي
وطن ٿو وارثي چاهي
ڏَسي جو عڪس آزادي
اُها ٿو آرسي چاهي
اوهان جي اچڻ جو جڏھن ڀي ٻُڌون ٿا
کڻي کوڙ گُلڙا گسن تي بيهون ٿا
اُڀي پير اوهان جي آجيان ڪرڻ لئه
نه تتي جو ترسون نه ٿڌي ڏسون ٿا
اهي پير اوهان جا اسان جي اکين تي
گُلن کي ڇڏي ڏيو ڪليون ٿا وڇايون
اچو دل وڏي سان مُرڪندي مهڪندي
دڳن ۾ اوهان لئه دليون ٿا وڇايون
سڄڻ تنهنجو حُسن هيڏو گُلابن کان مٿي آھي
پڙھان ويٺو چٽو چهرو ڪتابن کان مٿي آھي
لُٽين ٿي واٽ ويندڙ ڪي بڻي ڌاڙيل دلين جو
نگاهُن سان جهپڻ تنهنجو عُقابن کان مٿي آھي
هڪ آنهن اُڃايل ڌرتيءَ جي
هڪ سين ڏُکاريل سرتيءَ جي
ٿي روح ڏُکائي ريٽن جا
هر آنهن اُڃاري ڌرتيءَ جي
تون چنڊ لهي وڃ چونئري تان!
هُوءَ آڌي ويلي اچڻي آ
ٿي لوڪ سڄي کان لهرائي
ڄڻ هيسايل ڪا هرڻي آ
ڪو مور مئو آهي ڪا ڊيل ڊني آهي
ڪو ٻار مئو آهي ڪا ماءَ رُني آهي
هي سال نڀاڳو آ هي مُند اڀاڳڻ آ
ڪو يار ويو آهي ڪا اک ڀني آهي
اي چنڊ نه ايڏو چريو ٿي!
ڏس هُوءَ به ڪنهن جي پرڻي آ
ٿو راھ تڪين تون رات سڄي
پر هُوءَ نه هاڻي ورڻي آ
اي سانوڻ گهاٽا بادلڙا!
ٿو چمڪي دل کي چهڪ ڏئين
مان هيڪل جندڙي چونئري ۾
تون ٽم ٽم وسندي ٽهڪ ڏئين
پاڻياريءَ جي ويس ۾ کوهه تي
مور سان ملندي ڊيل ڏسي ٿو
گوسي کي ڪو هوش نه آهي
کيلي سارو کيل پسي ٿو
هن هير اُتر جي ويرڻ ۾
ڪو ٻارڻ بڻجي ٻرڻي آ
جا آگ لڳائي انگ انگ ۾
سا ڳالهه نه ڪنهن سان ڪرڻي آ
نه صورت گهُرجي سُهڻن جي
نه سيرت ڪنهن جي ڏِسڻي آ
دل پيار گهُري ٿي ٻارن جيان
بس محبت تي ئي مرڻي آ
هو چنڊ نماڻو چوڏهين جو
ٿو ڦٿڪي تنهنجو نُور ڏسي
تون هوشربا هي حُسن کڻي
ڇو آڌيءَ ٽاڻي آنءَ نڪتي
تون ڇوڙ نه ڇَتا سانوڻ ۾
ٿي وڄ ڪري ولهارن تي
ٿا نانگ نچن ڪي مستي ۾
ڄڻ تُنهنجن ڪارن وارن تي
کوهه تي پهچي ڪوس کي واري
گوسي کي ٿي گهور سان ماري
هرڻي جهڙي هڪڙي ناريءَ
سارڻ ۾ سوءَ سج اُڀاري
چمڪن پيا ڏس چٽ گهڙن جا
من ۾ مهڪن پور پڙن جا
ٿر جا منظر سُونهن صدين جي
خُوب وڻن ٿا ساز چڙن جا
اي مور نه ايڏي ٽور ڪر!
ھي ڊيل ته ھيل لڏي ويندي
ٿو جنھن لئه ايڏا ناچ نچين
سا توکي نيٺ ڇڏي ويندي
ھُو چونئري مٿان چنڊ ڏسي
ڪا ناريءَ آرس موڙي ٿي
ٿو ڇُلڪي ساگر ڇاتين جو
ھڪ لھر لنڱن ۾ ڊوڙي ٿي
اي سُونھن سڀاگي سنڌڙي جي!
تون کول نه گونگھٽ لاريءَ ۾
پيو ڏيڍي اک سان لوڪ ڏسي
تون ويندينءَ ڪارو ڪاريءَ ۾