تونءَ نه سوچين توکان سانئڻ
جوڀن واءُ جھونڪي وانگيان
تڪڙو تڪڙو گذري ويندو
تنھنجي سُونھن جو اُجرو آنچل
اُڏري آخر ٿڪجي ويندو
باغ برھ جو جوڀن گُلڙو
پوڙھاپڻ ۾ پٽجي ويندو
وسڪاري ۾ آڙنگ جھڙو
تو ۾ پسجي حِرس بدن جو
گُونجي برسي گھٽجي ويندو
جذبا آخر جھيڻا ٿيندا
ھڏ ٻڍا پوءَ ھيڻا ٿيندا
جيڏيون وينديون جوڙا ويندا
گُڏيون وينديون ڳوڙھا ويندا
سيند سنواريل سڳيون وينديون
مرڪون ماڻا مڳيون وينديون
اُجري اک جي نرمل نڀ تان
ڪاجل ڪتيون تارا ويندا
توکان وسري آخر سانئڻ!
جيون جا سڀ چارا ويندا
تون جا مرڪي ميگھه وسائين
ڪاروُنجھر جا مور نچائين
چپ مروڙي چاڳ ڪرين تون
ڪويل وانگي راڳ ڪرين تون
ڇير وڄائي ڇال ڪرين تون
ٿوري ٿوري ڳالھه تي رُسندي
تترن جھڙا تال ڪرين تون
ڀنڀا کولي بادل ٺاھين
ڌوٻي ڌوٻي ڪاجل پائين
ڇاتي لوڏي وک وڌائين
روز پٻن تي ھلندي سُھڻي
ڪيڏا ڳڀرو گھوٽ ڪُسائين
سرتي توکان ھي سمورا
آڙنگ ارڏا آرا ويندا
اڪ جي نيرين ڦلين جھڙا
نيرا ناسي نيڻ نه رھندا
جنھن ڏينھن سونھن ڪراڙي ٿيندي
تنھن ڏينھن ساڳيا سيڻ نه رھندا
ڀنڀن تي پوءَ ڀونئر نه رھندا
گُجر تھنجي ڳاڙھي گج تي
ٽانڪيل ٽڪون ٽونئر نه رھندا
چوڙيون سارا چاھ ڇڏينديون
ڪانچ ڪرايون ڪوڏ نه ڪنديون
جيون جي اُن جاٽ مٿي پوءَ
لھرائي ڪا لوڏ نه ڪنديون
سانول سڳيون سون سريکيون
حرس منجھان ڪا ھوڏ نه ڪنديون
روھيڙن سان ريس او پياري!
پن ڇڻ وانگي اُجڙي ويندي
بھار بدن جي باغيچي مان
آخر خوشبوءَ اُڏري ويندي
نيٺ چڳن ۾ چاندي پوندي
دل دکن ۾ ماندي ٿيندي
جل ٿل جوڀن ڪينجھر جھڙو
ڪنھن ڏينھن اُجڙي رڻ ڪڇ ٿيندو
ھاڻ به دير ڪرين ٿو دلبر
ھي وقت پرايو ٿي ويندو
ھي بخت پرايو ٿي ويندو