اڙي او وقت جا وحشي !
ڪيو هي قهر ڪيڏو تو ؟
رُلايو شھر ڪيڏو تو؟
کُٿابي خون سان کيڏي
پُسايو رات پشاور کي
ڪُھي سڀ ڪھلڙا ٻچڙا
قيامت ھي مچائي آ
اُنھي ڏک ۾ ڏُکاري اڄ
رُني ساري خدائي آ
مگر تو ماٺ ۾ مُرڪي
لڄايو مانِکو آهي
ھڻي گوليون گُلابن کي
خوابن کي ڪتابن کي
جلايو تو جُرم ڪهڙي؟
صغيرن جي صحيفن کي
سوالن کي جوابن کي
صفا نردوش نماڻن کي
بنا ڪهن ڏوھ جي ڀيلي
ُاُجاڙيو تو اڙي ظالم !
اسانجو هي چمن آھي
بمن جي باھ ۾ ٻاري
اسانجا ٻال ڀولا هي
جُھڪايو تو سبز پرچم
امن جي ائين اُڏامڻ تي
وياڪُل هي وطن آهي
مڪاري سوچ تهنجي ۾
رُنو ڪيڏو گگن آهي
سڄي فطرت پُڪاري ٿي
صغيري سُوڳ ماري ٿي
پکين ۾ درد ٿو سُڏڪي
اکين ۾ آگ ٿي ڀڙڪي
هوائون هوش ۾ ناهن
جبل سارا جهُڪي ويا آھن
وڻن ۾ ماٺ هيڪاندي
وجهي ٿي ڏار ڏيلن ۾
سمونڊن شانتي آھي
نماڻو چنڊ سُڏڪي ٿو
سُھائي سج ۾ ناهي
ٻکي ٿي ٻاٽ اونداهي
لُڇي ٿي تيز لهرن ۾
ندين ۾ ڀي نراسائي
چوي ٿي رات اونداهي
کُٿوري خون ننڍڙن جو
وطن کي نيٺ واسيندو
ڀنل هي شھر پشاور جو
سُڻي هاڃو ڪري ماتم
پُڳي ماتا شفا خاني
ڏسي لاشا ڏري ڪيڏي
صفا ٿي وئي چري ڪيڏي
ڪري دانهون چُمي چولي
لھُو ۾ لال ٻالڪ جي
ٻُدي ھر چيخ اڌرائي
ڏُکاري ماءُ جي ڳِل تان
وھي ٿي لاڙ لُڙڪن ۾
جُدائي ٻار ننڍڙي جي
وڍي ٿي ڪرٽ وانگي ڙي
ڪٿا هي شھر پشاور جي
نسُوري ڪهر پشاور جي