اسين سنڌ نگري جا نردوش ماڻھون
اسان کي رکي جي اکين تي ڏسو ها
ڦُلنکان به هلڪا هوا جئين پسو ها
اسانکي جيئڻ ڏيو اوهين ڀي جيئو ها
محبت جي مقدس پلر کي پيئو ها
اسان کي ڇو اونڌاهي سمجهيو اياڻا
اسين چنڊُ پونم جو پرتوَ هياسين
اسين سج لٿي جو موتين جا گُلڙا
اسين باک ويلا جو شبنم جا قطرا
ڀلا ڇو اسان مانزماني کي خطرا
اسين رنگ ڪاري جا ڪولهي هياسين
سڄو ڏينهن مڙھا ۽ مولهي هياسين
اسين سنڌ تنهنجي به ٻولي هياسين
اسين رنگ وطن جو، هولي هياسين
محبت جي دُشمن لئه گولي هياسين
اسان گيت ڪوئل سندا روز ڳائي
اسان پوپٽن جيان اُڏارون ڪيون ٿي
مڙھن ۾ڪي مُرڪي ملهارون ڪيون ٿي
اسان سڪ سارس جئين سيني رکي ٿي
وڏن وڻ ٿُڙن تي ڀڃي ٿڪ صدين جا
اسانٻول ٻاٻيهن جئين نغما لکياسين
اسين پاڻ پپيهن جي پاڙي رهياسين
ٿُڏي ڇانوَ ٿڌيري ڪاڙھي رهياسين
اسان چوڻ چپن سان چُمين جي چڳڻ لئه
پکين جئين پريتم کي پائڻ ٿي چاهيو
نئون دور دُنيا ۾ٺاھڻ ٿي چاهيو
اسان جي اکين ۾ اُميدن جا ديپڪ
جلڻ کان اڳي ئي وسايا ويا هِن
اسان جي ڪليجن ۾ محبت جا ڪبوتر
نفرتن جي نيزن سان گهايا ويا هِن
اسان ڪهڙو ائٽم بم ٿي بنايو
اسين ڪهڙو ويٽو پاور ٿيون ها
اسان ڪنهن جي اُرهي ۾ نه پرهي ۾ هياسين
مگر لوڪ ليکي گنهگار ٿياسين
اسين بس ائين ئي بنان ڏوھ مئاسين
مذهبن جي ٻندن۾ ملي ڪون سگهياسين
هُياسين خوش پوءَ به کِلي ڪون سگهياسين
دنيا جي دستورن دلين کي ڏُکايو
ملڻ کان روڪي گهرن۾ رُلايو
نه ”جيئي“ کي جڳ ۾جيئڻ ڏنو ڪنهن
نه ”مينا “جي تمنا کي سمجهي سگهيو ڪو
رڳا ڏنڀ زماني هيگڏجي ڏنا ٿي
ڳنڍيل نينهن ناتا ڇڪي ۽ ڇنا ٿي
اڪيلي عذابن ۾ گهارڻ ڏُکيو آ
انهيجي ڪري بس ابد لئه ملياسين
اڳي هڪ هياسين ۽ هاڻي به ٿياسين
اسين هڪ رسيءَ ۾ مالها جا مڻيا
اوهان جي ڦيرڻ کان مٿي ٿي ويان هون
اسان کي جپي ٿي خُدائي خُدارا…!
اوهين ڀي ڏسو شل جدائي خُدارا…!
”اسلام ڪوٽ لڳ خودڪشي ڪندڙپريمي جوڙي جي نانءُ“