توکي سُک صدين جو گهرجي
تنهنجا پير ته پشم پيازي
منهنجا پير ته لفون ڇالا
تنهنجي مايا ڪنچن ڪايا
مان ته مٽي جو ماڻھون آھيان
توسان منهنجو ناتو ڪهڙو؟
توکي گهرجن ساٿ سجيلا
تو وٽ بخمل بينسر بولا
تولئه ڪهڙا لُڪون جهولا
تون آنءَ راڻي روپ رنگيلي
توکي ڪهڙي غرض گهيلي؟
تنهنجو ديس سدائين سُکيو
منهنجي ڌرتي درد وندي آ
تون ته رکين ٿي شوق اميري
منهنجي بُک غريبي جهڙي
تون ته ڏئين ٿي ٽهڪ ڪنوارا
منهنجي مرڪ اُڃاري آھي
تو ۾ رحم رتي ڀي ناهي
مون وٽ احساس اڃا ڀي آھي
تنهنجو مون سان نينهن اجايو
رات اجائي ڏينهن اجايو
مونکي منهنجي مومل گهرجي
سيرت جنهن جي سومل گهرجي
تنهنجي سونهن ته سونا روپا
ها پر هن جو تيج مٿي آ
چندرما جي چوٿيءَ جهڙا
چپ انهي جا سندر آھن
ڄڻ ته مٺي جا مندر آھن
هن جو اکيون نير گگن جو
چمڪي جنهن ۾ چنڊ وطن جو
هن جا چوڙا چانڊوڪي ۾
هرک هٺيلا هار ٿيڻ لئه
ٻانهون جوڙي ٻاجھه گھُرن ٿا
وصل وري ڪا واجھه وجهن ٿا
هن جا ميندي رتا هٿڙا
منهنجي سڀئي موڙي آھن
ھُن جا نخرا هرڻن جهڙا
ڪئين وساريان ڪرڻن جهڙا
هن جا تجلا ڏينهن ڏٺي جا
ڏيئن وانگي ڏيک سمورا
ھُن جون ڳالهيون گيت لڳن ٿيون
منهنجي روح ۾ ھُوءَ رمي ٿي
جيڪا جانجهر پائي ساجهر
مون لئه مرڪي ايندي آھي
جاڳ جڳن جي ڏيندي آھي
اُن جو ڀرم ڀُلائي توسان
ڪهڙو ناتو جوڙي سگهندس
هن جو اندر ڪرشن مندر
اُن کي ڪئين مان ٽوڙي سگهندس؟