تنهنجي وئي کانپوءَ پيارا
منهنجي من جو مور مري ويو
هيل به تنهنجي راھ تڪيندي
هٿ سان ڪڍيل هور مري ويو
نيڻن سان جنهن ناتا جوڙيا
چت ۾ ويٺل چور مري ويو
ڪارونجهر تي روز ڌماڪا
مورن جو آ شور مري ويو
ڏُک ۾ ساڻي آ ڏوٿياڻي
گُل بدن جو پور مري ويو
شاعري
چوئنري مٿان چنڊ
نئون ڪتاب ”چوئنري مٿان چنڊ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب امر رائيسنگهه راجپوت جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. فرزانه شاهين لکي ٿي: امر رائيسنگهه راجپوت جي شاعري تي جڏهن نظر وجهون ٿا ته هن جي شاعريء ۾ ڀرپوريت آھي ،من ۽ فڪر جو حسين ميلاپ آھي. سندس شاعريء ۾ هڪ درد آھي، هڪ ڪوڪ آھي ،هڪ ايذاء آھي، هن جي شاعريء ۾ منظرڪشي ايئن هوندي آھي جيئن سهڻي عورت لاء زيور. سونهن فطرت جي هجي يا انسان جي امر ان کي انتهائي موهيندڙ انداز ۾ اظهاريو آھي، جماليات جي حسناڪين سان سينگاريل سندس تخيل روح ۾ لهي وڃي ٿو .
- 4.5/5.0
- 6637
- 1022
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- امر رائيسنگهہ راجپوت
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- ھُــــــــــو چـونئري مــــــــــــٿان چــــــــــــــنڊ ڏســـــــــــــــي
- اداري پاران
- پنهنجي پاران
- رابيل جهڙا ڪومئل احساس رکندڙ شاعر
- غزل
- سنجها ويلي شوخ هوا ۾ جانان کولي وار موهي ٿي
- پرين جڳ کان جُدا آھين
- توبن سجني ڏات ڏنڀي ٿي
- رات ريٽن مٿي ڇير ڇمڪو ڪيو
- ڪڪر ڪارا ڏسي خُوب بر جي مٿان
- سنجها ٽاڻي جام پيئون ٿا
- مٺا مور مرڪي صدائون ته ڪن ٿا
- گُلابي ويس ۾ ويڙھيل کڻي ٿي پير پاڻياريءَ
- پيو مور ٻولي نما شام ويلي
- درد ٻيجل هُيو درد قاتل هُيو
- نڀائي وياسين سفر زندگي جو
- گُلابي ڳلن تي چگهن جون ڪهاڻيون
- نيڻ نيرا پرين
- اڪيلي رات اوٽي تي تڪي تارا سُتي آھي
- پُور تنهنجا ٿا پون او پدمڻي
- پرھ جي هير ۾ سرتي سجايو نرڙ تي ٽيلو
- دُنيا ساري دوکو آھي
- تنهنجي وئي کانپوءَ پيارا
- ٿر جي شام ڏسي وڃ ڍوليا
- تون ندي ۾ لٿين شام ٽاڻي سکي
- پاڻياريءَ جو پُور وڻي ٿو
- نظم
- سڌُوري ڳوٺ جي نينگر
- تنهائي رڻ ڪارو آ
- اڄ چون ٿا ھولي آھي
- ڀريي تُريي ميلي ۾ تون
- مٺي جي منظر ڪَشيءَ تون ڪندين ڇا؟
- او مور منهنجي ديس جا..!!
- پُر نُور گگن تي چنڊ ڏسي
- مٺي جي شهر جي راڻي
- دُنيا ليکي مٺي سانئڻ!
- او سنڌيا تنهنجي بنديا هي
- ملائي نيڻ نيڻن سان
- اڙي سُونهن ايڏا هي انگل ڇو ڪرين ٿي
- سنڌ سرڳ کان سرس لڳي ٿي
- ”چُمي“
- ”غربت“
- هُوءَ جا ڪوٺي تي حياتي ڪٽي ٿي پيئي
- تون امير هوندي غريب ڪيڏو
- ”مٺي“
- آ رات ڏاڍي چاندني
- سانجھ ويلا سدا
- اڙي او وقت جا وحشي !
- اسين ارڏا ڏُکن ڏاڍا
- اسين ڪاسٻي جي گُلابي گليءَ ۾
- سج لٿي جو پاڻ سنواري
- تونءَ نه سوچين توکان سانئڻ
- ھلي آ ھيل ھولي تي
- هي ڪينجهر ڪارونجهر ڇڏي
- اڃا عشق ٽانڊن تي رقص ڪري پيو
- بدن ڪو بانورو ڪونهي
- ڪارونجهر جي ڪور سڏي ٿي
- توکي سُک صدين جو گهرجي
- وڌوا
- ٻُڌائي سگهو ته ٻُڌايو اسان کي
- دلين جا راج دُلارا تون
- ڇتن کي تون ڇوڙي سجني
- هن ٿر جي ٿڌڙي ريٽ مٿي
- سڀاڳي وطن جي اڀاڳي اديءَ
- تنهنجي اکين جي نيرڙي ندي ۾ لهي
- او ڏيلھ ڏڪي ڇوڪري
- هُو ٻالڪ ننڍڙو موچيءَ جو
- هلندي هڪڙو خواب ڏسان ٿو
- ڏينهن تتي جو ڪاري ڪولهڻ
- وقت وڏو ڪو وحشي آھي
- رات نماڻي چنڊ ٻُڌايو
- هڪ ڏهاڳڻ عورت جي اڳڪٿي.
- ”سنڌ“
- صادق فقير کي ڀيٽا
- ڏسين ٿي ڏور کان ويهي
- آشا
- هلندي هانسل سوڍيءَ کي اڄ
- انجلي
- ونگي جا واءَ تون ٻُڌجان
- اسين سنڌ نگري جا نردوش ماڻھون
- ڪُنواري ڇوڪري تنهنجي!
- دير
- کول گونگهٽ پري
- اُجهاميل چُلھ جي ڀرسان
- خدا تون هميشه ڏکائين اسان کي
- بڻي جوڳي جڳن جو پوءَ
- دُلاري سنڌ ڌرتيءَ لئه
- ڍاٽڻ تنهنجي ڍاڻيءَ جهڙيون
- گهڻن جي وچ ۾ گهُوري
- وسڪارو
- ٿاريلي
- چنڊُ
- چري دل سونهن تنهنجي ۾
- تون ته پلر ۾ پونئري جهڙي
- منهنجا سج سلاخن پويان
- ڪجلاسر تي
- ”نصيب“
- تپسيا
- سِندُور
- ڌرتيءَ ڌڪاڻي“
- عورت
- ڪيفيت
- نصيب
- ”ڀيٽا“
- ”ڏات“
- ”اڳڪٿي“
- چئوسٽا، ٽيڙو، دوھا
- چوسٽا
- هائيڪا / ٽيڙو
- دُوها
منهنجي من جو مور مري ويو
هيل به تنهنجي راھ تڪيندي
هٿ سان ڪڍيل هور مري ويو
نيڻن سان جنهن ناتا جوڙيا
چت ۾ ويٺل چور مري ويو
ڪارونجهر تي روز ڌماڪا
مورن جو آ شور مري ويو
ڏُک ۾ ساڻي آ ڏوٿياڻي
گُل بدن جو پور مري ويو