اڃا عشق ٽانڊن تي رقص ڪري پيو
اڃا کير ٿڻن مان اڇو ئي اچي ٿو
اڃا رس ماکي جو مٺو ئي ٿئي ٿو
اڃا سونهن ڪاجل وجهڻ ڪون ڇڏيو
اڃا ڌان ڌرتي ڏيڻ ڪون ڇڏيو
اڃا وار مينڍا وطن ۾ ٿين ٿا
اڃا گاھ ٻُوٽا دڳن ۾ ٿين ٿا
اڃا مينهن مندن تي موٽي وسي پيو
اڃا ماڪ مرجهايل گُلن جي ڳلن تي
پرھ جي پلن ۾ ونجهڪي وسي ٿي
اڃا چنڊ چيٽن ۾ سُهائي ڪري پيو
اڃا پند پکين کان وسريا به ناهن
اڃا ٽھڪ سکين جي چپن تي چُرن ٿا
اڃا تنهنجي پيرن جي آھٽ ٻُڌڻ لئه
مٺي مور کيڙا گسن تي ڪرن ٿا
اڃا تنهنجي پايل جي سرگم سُريلي
اسان جي ڪنن ۾ رڌم سان ٻُري ٿي
اڃا تنهنجي چپن جي چانئٺ چُمڻ لئه
ڪري ويس بارش گڊي تي وسي ٿي
اڃا تنهنجي ڇُڙواڳ ڇتن جا ڪڪرڙا
ڪري گهير گهٽائون ڳلن تي بيهن ٿا
اڃا تنهنجي پويتر نيڻن جا حوالا
اسان جي ڪچهرين جو موضوع ٿين ٿا
اڃا ڪونج ڳچين تي چُمين جا ڪبوتر
جواني جي کيٽن جو چوڻو چڳن ٿا
اڃا شام سُرمئي گڊي تي لڙي ٿي
مٺا دل اُڃايل اوهان کي سڏي ٿي
اڃا گج گُلابي بدن جي گگن تي
اُڳي چنڊ وانگي اُجالا ڪري ٿو
اڃا ٽيج سانوڻ تي سرتين جا ٽولا
رمي راند مٽڪو ٽڙڪي پون ٿا
اڃا ”سنڌ آھي پرين جو ڪو پاڇو“
اڃا سونهن ساڳي پٽن ۾ رهي ٿي
اڃا عشق اُڃارو اذيتون ڏسي ٿو
اڃا پيار اوڄاڳيل اکين جو الميو!
سهي سور صدما ٿئي ئي ٿئي ٿو
ٻُڌي دانهن ٻارن جي بُکايل ڪٿي
اڃا ساھ سولي تي اٽڪي پوي ٿو
اڃا تنهنجي لبن جو لهجو نيارو
ٻُڌي روح راڻي ڀٽڪي پوي ٿو