ونگي جا واءَ تون ٻُڌجان
ڪلوئي شھر جي ڀرسان
بٺن تي بٺ ڪاڙھن ۾
مٽي کي روز ڳوهيندي
سنجها ۽ سحر ٿيندي ويئي
ڳڀي جي روز ڳولا ۾
اسانجي زندگي ساري
زمانا زهر ٿيندي ويئي
اسانجي حال هيڻي تي
نڪي ڪنهن ڄام ٿي سوچيو
اکين ۾ اشڪ هئا ڏاڍا
نڪي ڪنهن درد کي وانچيو
سوين لاڏيون لنگهيون ڀر مان
لکين گاڏيون لنگهيون ٿر مان
مگر ڪنهن ڀي مڙي مون ڏي
ڏٺو ناهي ڏُکن ۾ ڪئين
ڪٽان ٿي مان زندگي هي
جواني ۾ ٻڏل هوندي
صفا سينگار ۾ ناهيان
وڏي آزاز ۾ آهيان
هئين تي هار ڀي ناهي
پرين جي سار ڀي ناهي
ڪنن ۾ ڪئين وجهان والا
هٿن ۾ ٿيا لڦون ڇالا
ڇتن ۾ ڇا ڇٽان مروو؟
ورهين کان هن رهيا اڻڀا
وجهي تن ۾ وڏا چوٽا
ڪيان سينگار مان ڪهڙا
وڳن تي مير آ ڏاڍو
ڏسي ميري کلن مون تي
اميرن جا اڇا ڇورا
ونگي جا واءَ تون ٻُڌجان
ڪسي آھيان ڪڙي آھيان
مگر مان بي وڙي ناهيان
سوين جذبا لڇن مون ۾
غريبي جي اگيان بيوس
رهي آھيان ڊهي آهيان
نڪي ڪنهن عيد لئه سوچيان
نڪي ڪنهن ديد لئه سوچيان
نڪي ورلاپ وڳن جي لئه
نڪي چاهت چوڙين جي
نڪي سرمو اکين پايان
نڪي ڪا ڇير ڇمڪايان
مگر هڪڙي جُتي جي لئه
سمورو سال سڪان ويٺي
لُڪن ۾ ڀي لڇان ويٺي
نصيبن کان پڇان ويٺي
ڪيو مون ڏوهه ڪهڙو آ
ڏکن ۾ جو جلان ويٺي
خدا کان دعا گهران ويٺي
عزت سان تون ڏجا هاڻي
اگهاڙي انگ لئه چولو
اتر جي اوت ۾ اولو
بکايل پيٽ لئه لولو
اڃايل وات لئه پاڻي
اسان جي بس اها ڪهاڻي
مٽي جا هي پنوڙا ڏس
حياتي جو حصو ٿي ويا
اسانجا جذبا سارا
غريبي جو قصو ٿي ويا
ڇنل کٽ تي سمهي تارا
سموري رات ڳڻيون ٿا
اچي ڪئين ننڊ گڻتين ۾
پيو جو تس خالي آ
اٽي جو سير ڀي ناهي
اسانجو جو ڪير ڀي ناهي
زمانو ڇا سگهي سمجهي
غريبي ۾ گلابن جيان
ٽڙڻ ڪيڏو ڏکيو آھي
مري ڀي ڪئين جيئڻو آ
اسان اهو سکيو آهي