ڏينهن تتي جو ڪاري ڪولهڻ
وياڪل وياڪل بيٺي آھي
هُن جي هٿ ۾ لوٽي آھي
جهڻ جي لپ لئه پيئي واجهائي
زندگي ساري کوٽي آھي
جيون هڪڙي روٽي آھي
هن جي جهيڻي سڏ کي ٻُڌندي
جهونيءَ کٽ تي کنگهندي پنهنجي
نُنهن کي نوڙت منجھه چوي ٿي
”لاڏي هن کي جهڻ جي لپ ڏي“
لاڏي چپ مروڙي چئي ٿي
”هي جا ڪولهڻ روز اچي ٿي
بُک جي ٻارس ڪون مري ٿي
ڏاڍو هاڻي تنگ ڪري ٿي
روز وڙهان ٿي پوءَ به اچي ٿي
نڪ جي نرجي ڪون مُڙي ٿي
ڏينهن تتي جو ننڊ ڦٽي ٿي
ننڍ ڦٽائي جهڻ ڏيان ڪئين“؟
ڪولهڻ ڪنڌ جهُڪائي چئي ٿي
ننڍڙو ٻالڪ ٿڃ گهُري ٿو
هُن کي خالي ٿڻ ڏيان ڪئين؟
هُن جي خاطر روز اوهان جا
ممتا ماريءَ ويڻ سهان ٿي
ٻُڌ وڏيري ڀيڻ چئان ٿي
نه ئي نڪ جي نرجي آھيان
نه ئي بُک جي ڀاڙي آھيان
ها پر مُقدر ماري آھيان
ڏيل ڏُڪارن ڳاري آھيان
ڌرتي پنهنجي در در ڀٽڪان
پنهنجي ديس ۾ جهڻ لئه تڙپان
ڪيڏي آئون اڀاڳي آھيان