”ڏات“
مدرا شيشيءَ ڳاڙھي جهڙي
ڏات ڪشن جي مُرلي وانگي
من جي بن ۾ راڌا ڳولي
ڏات جبل تي ڏيئي جهڙي
گهونگهٽ مان ڪنهن ليئي جهڙي
ڏات ڪڪر ۾ وڄ جا تجلا
ڏات وڻن جي ٻولي سمجهي
ڏات پکين سان پيچ اڙائي
ڏات سمنڊ ۾ چنڊ جو پاڇو
خوب هوا تي رقص ڪري ٿو
ڏات ندي جي نير جيان آ
هير جيان آ
کنڊ ۽ مصري کير جيان آ
ڏات گگن ۾ ٽيڙو جهڙي
موتي وانگي ٽمڪي چمڪي
جنهن جي ماٿي بنديا بڻجي
تنهن جو مقدر موڙ ڪري ٿي
ڏات نه ننڍ وڏائي ڄاڻي
ڏات نه ڪائي ذات پُڇي ٿي
ڏات نه جنهن لئه تنهن لئه آھي
ڏات ته ڪنهن ڪنهن منجھ وسي ٿي
هئين چوي ٿي
”مان ته خدا جو تحفو آھيان“
ڏات سگھڙ جي سُئي ۾ مُرڪي
تُن ۾ تارا ٽانڪي ڪيئي
ٽُڪ تي رليون روز سُبي ٿي
ڏات ڪوي جي دل ۾ ڌڙڪي
نينهن جا نازڪ نظم لکائي
ڏات جبل تان ٻُوٽيون ڳولي
حڪمت جو هر فن رکي ٿي
من رکي ٿي
ڏات نياءَ جو ديپ اُجالو
ڏات پُراڻا پير سُڃاڻي
ڪير سُڃاڻي
هن جي ٻولي ڪويل جهڙي
ڏات گويئي ڪنٺ ۾ گونجي
گيت گلابن جهڙا ڳائي
جانجهر پائي
سانجھه سمي جو
نرتڪي جي ڇال ۾ ڇُلڪي
ڊيل ڪا ٽُلڪي
ناچ نچي ٿي
روز اچي ٿي مصور هٿ ۾
ڇيڻي بڻجي نوڪ ارائي
سنگ لسائي
ڏات جبل مان مورت جوڙي
پٿر کي ڀڳوان ڪري ٿي
ڏات اندر ۾ مندر ٺاهي
ماڻھون کي انسان ڪري ٿي
ڏات ارٽ تي اُن ڪَتي ٿي
ڌُن ڪَتي ٿي
کٿا لويون کرڙ اُڻي ٿي
ڏات اُٺن کي پنڌ سکائي
ڏات سنوارن سام بڻي آ
مام بڻي آ
ڏات ڪنڀر جي هٿ اچي ٿي
چڪ چڙھي ٿي
گاگر بڻجي چيلھه چُمي ٿي
هيل کڻي ٿي
کوھ تان ناريءَ
ڏاڍي ڀاري ڏات انهي جي
سينهون آ سوغات انهي جي
جيڪا هلندي حرس منجهاران
ساجن لئه سينگار ڪري ٿي
آر ڪري ٿي
ڳاڙھي چپ تي مُرڪ تري ٿي
سُرڪ ڀري ٿي
سُڏڪن ۾ ڪا سار اچي ٿي
ساجن پرچي پير چمي ٿو
تنهنجي ڏات ته اوچي ڳاٽ
تون جو اجها جوڙين رازا
توکي سُرخ سلام او واڍا
تون جو ڪاٺ ڪُٽي ٿو ٺاهين
جهولا پينگها روز هندورا
تن ۾ ڪاشيءَ وانگي جرڪن
ڪانوان هيرا ڪاچ ٽڪن سان
سونارو جو ٽول گهڙي ٿو
خُوب جڙي ٿو
مينا جنهن ۾
تنهن ۾ ڏات ڏيئي جيان جرڪي
لوهر جيڪو لوھ ڪُٽي ٿو
تنهن جي هٿ ۾ ڏات وڏي آ
ڏوجهارڻ جا کير ڏُھي ٿي
تنهن وٽ ڀي آ ڏات ھٿيڪي
جيڪو سچ سندو آ ٻيلي
تنهن لئه ڏات ڏکن جي ٻولي
گيت به گولي جهڙا سرجي
ڏات ته ڏاڍا ڏُک پرائي
بُک پرائي
ڪون ڪڍي ٿي ڪنهن جي ڪاڻ
چوندس هاڻ
ڏات وڏا ڪي وڍ به ڏي ٿي
ڏات اسان کي ڏڍ به ڏي ٿي
ڏات بُکن ۾ لولي جهڙي
اڀري سڀري اولي جهڙي
مالڪ تنهنجي مهر وڏي آ
مون پارن لئه لهر وڏي آ