تون امير هوندي غريب ڪيڏو
ڏسي تون پنهنجو پليت پاڇو
اڪيلو هوندي ڊڄين ٿو ڪيڏو
نڪي ساھ سورھو کڻي سگهين ٿو
نڪي خدا کي وڻي سگهين ٿو
کلي اڱڻ تي نڪي سمهين ٿو
نڪي تون تارا ڳڻي سگهين ٿو
وسي ٿي بارش ڇٽي کڻين ٿو
مٽيءَ کي بُت تان ڇنڍي ڇڏين ٿو
مٽيءَ جا ماڻھون مٽيءَ نه ڄاڻين
هوا لڳي ٿي چشم ٿو چاڙھين
ڀري ڊڍر کي چڙھين تون گاڏي
بکئي پيٽ سان هلڻ نه ڄاڻين
ڀري تون شيشا شراب پئين ٿو
گهڙي جو پاڻي پلر ڇا ڄاڻين؟
سدا برف سان جگر کي ٺارين
هٿن سان ڪمرا ٿڌا رکين ٿو
کپن جا جهوپا هوا ڇا ڄاڻين؟
ڪِري ٿو اک مان لُڙڪ نه ڄاڻين
تري ٿي مک تي مُرڪ نه ڄاڻين
ڀري تون ڏُک جي سُرڪ نه ڄاڻين
اڃان چوين ٿو امير آھيان
اڙي اياڻا اميرزادا……!!
پکين جون لوليون ڪڏهن نه ڄاتيون
رڳو بدن جي وڳن ۾ پورو
اکين جون ٻوليون ڪڏھن نه ڄاتيون
پرار تان ڪئين پُڪار بڻجي
اچن ٿيون ڪنهن لئه سُڪار بڻجي
اُھي نگاهون سگهين جي سمجهي
ڪرين تون سجدا هزار ڀيرا
جسم فروشي اکين سان ڏسندي
ڪڏهن نه ڄاتو درد اهو تو
لهو لهو ڇو جسم سمورو؟
ٽڪي تي ڇا لئه عزت وڪاڻي؟
اکين مان ٽپڪي اُداس پاڻي
ڪڏھن نه ڄاتي اها تو ڪهاڻي
ٻچا بکايل ڏسي اُڃايل
ذلالتن ۾ ضمير ماري
حوا جي ڌيءَ ڪئين اگن چڙهي ٿي
اهو نه پرکين اڙي اياڻا
غريب جو ڪئين گُذر ٿئي ٿو
ڳڀي جو ٽُڪرو سفر ٿئي ٿو
بُکن جي ڪهاڻي اڃا وڏي آ
ٻُڌي نه سگهندين صفا ڏُکي آ
حياتيءَ ڇاھي، ڪٿا ڊگهي آ
ڪتابِ فطرت اول پڙھي آ
جيئڻ جي چاهين اهو سِکي آ
گلن تي پوپٽ مڙن ٿا ڇا لئه؟
گگن ۾ ٽيڙو ٽڙڻ ٿا ڇا لئه؟
ڏسي چانڊوڪي اُداس ٿيندي
چڪور چنڊ لئه لڇي ٿو ڇا لئه؟
ڪڙھي اُڃن ۾ قرار ماڻي
هرڻ پلر جو پڇي ٿو ڇا لئه ؟
مئل ڦر جي مٽي رکون ٿا
ڍڳيءَ تنهن چم کي چٽي پرانسي
ڏسي گگن ۾ کنوڻ جا کيٽا
مٺي جي ڀٽ تي ملهار ڇيڙي
ڪري ٽھوڪا مور ٿو ڪنهن لئه؟
گلاب وانگي گهٽا کي واسي
هوا اُٺي جي اچي ڪٿان ٿي؟
ڇلر ڇڏي ڇو چِڙي ڪلر ۾
سڄو ڏينهن وهنجي سڏي ٿي ڪنهن کي؟
سمنڊ جو پاڻي صفا ڪڙو آ
مڇي ڇو تنهن ۾ سدا سرهي آ؟
مندن تي موٽي اُڏار بڻجي
پکي ڇو پنهنجي وطن وڃن ٿا؟
اهو جي ڄاڻين اڙي اياڻا
حياتي تنهنجي گُلاب ٿي پئي
ڪرين جي محبت غريب سان تون
گُناھ به تنهنجو ثواب ٿي پئي