شاعري

چوئنري مٿان چنڊ

نئون ڪتاب ”چوئنري مٿان چنڊ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب امر رائيسنگهه راجپوت جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. فرزانه شاهين لکي ٿي: امر رائيسنگهه راجپوت جي شاعري تي جڏهن نظر وجهون ٿا ته هن جي شاعريء ۾ ڀرپوريت آھي ،من ۽ فڪر جو حسين ميلاپ آھي.  سندس شاعريء ۾ هڪ درد آھي، هڪ ڪوڪ آھي ،هڪ ايذاء آھي، هن جي شاعريء ۾ منظرڪشي ايئن هوندي آھي جيئن سهڻي عورت لاء زيور. سونهن فطرت جي هجي يا انسان جي امر ان کي انتهائي موهيندڙ انداز ۾ اظهاريو   آھي، جماليات جي حسناڪين سان سينگاريل سندس تخيل روح ۾ لهي وڃي ٿو .
Title Cover of book چوئنري مٿان چنڊ

هلندي هڪڙو خواب ڏسان ٿو

ٿر تي ڏينهن ڏُکن جا ڏسندي
سامي ويري ساک ڀري ٿي
ٻيهر ڪوئي کوسو ڄڻندي
پاٻُوهر ۾ پير وڄن ٿا
کينئرو گهوڙي ساڻ اچي ٿو
ڌرتي خاطر هاڻ اچي ٿو
رتن سنگھه جي ريت نڀائي
هٿ ۾ کڻيو ٻاڻ اچي ٿو
نُھٽو ڀي ڪو ننگ رکي ٿو
فقير جهڙو فرد ڄمي ٿو
ڪونڀاري مان ڪوڪ اچي ٿي
ڪولهڻ سائي ڪُک ڪري ٿي
روپي جهڙو ڪونڌر گهرجي
پنهنجي ڀومي ڀاڳ بچائي
ويرين جا سڀ وڻ وڄائي
پورڻ واءَ جا پٽ مچائي
ڪيسُو جهڙو ڪنور گهرجي
ڀوڏيسر جي لڄ بچائي
ڀوڏي جهڙو ڀنور گهرجي
ٻُھراڻي جا ٻار چون ٿا
ڪلجي جهڙا ڪونپا گهرجن
روپا ماڙي رڻ گجي ٿو
ٻاگهل ويرا دودا گهرجن
ويراواھ جا وڻ چون ٿا
لاڌي جهڙا سوڍا گهرجن
ٽلٽي ۾ ڀي ٽاھ وجهي جو
اھڙو گهوٽ بلاول ڄمندي
ٿاريليءَ هر نار چوي ٿي
پنهنجا سونپي ٻار چوي ٿي
ڌرتي خاطر رت به ڏيندي
ساھ به ڏيندي ست به ڏيندي
پاڻ وڃائي پت به ڏيندي
بختاور جي ڀيڻ سڏائي
تروٽن جا تر تپائي
پنهنجا کيٽ بچائي ويندي
ڪتيون چيٽ بچائي ويندي
