رات نماڻي چنڊ ٻُڌايو
ڌرتي تنهنجي هنج هندوري
هڪڙو ارڏو پٽ سُمهي پيو
آزادي جي اوڍي چادر
ائين لڳو ڄڻ يُڳ سُمهي پيو
سنڌ جي فڪري امبر جو ڏس
رات گرھڻجي چنڊ ويو آ
سُور انهي جي سونامي ۾
ٻُڏي ايشيا کنڊ ويو آ
مهنجا پيارا بابل تو بن
ڪيڏي رات انڌاري آھي
وياڪل هاڻي هن وطن ۾
تنهنجي راڄ دُلاري آھي
توکي ساري سنڌو ماتا
رت جا گوڙھا ڳاڙي ڳل تان
ويري تي هيئن وار ڪري ٿي
مهنجو پٽ ازل کان ارڏو
موت نه تنهن کي ماري سگهندو
منهجو کير کٿوري جهڙو
ڪو به نه تنهن کي کاري سگهندو
صديون هن جو سونهن کڻنديون
”سر ۾ سانجهي وير“ لکيو جنهن
”چانڊوڪيون ۽ چيٽ“ لکيو جنهن
تنهن جي اُجري” روح ۾ ريلا “
آزادي جي نيل دريا جا
خواب سُمورا ساڻ کڻي ويو
آزادي جو ارڏو ماڻهو
رات رمي ويو” ٿر جو ماڻهو“
چانڊو ڪي سان چاهه رکيا جنهن
وطن تي ويساهه رکيا جنهن
ڌيما ڌيما مد پئيندي
سنڌ جا سُور صفحن تي لاٿا
روحل واه جي ريٽ ٿڌي تي
”باغي“ جا جنهن گيت به ڳاتا
پاپي پيٽ کي پرتي رکندي
سرتي سُک سُمورا تياڳي
ڌرتي کي جنهن دل سان لاتو
تنهن جو قد پڇين ٿو ڪانئر
تو کان هڪڙو سوال پُڇان ڇا ؟
ڪارونجهر کي ماپي سگهندين؟
هُن جو قد تهان ئي اوچو
آڌي ويلي دانهن ڪري هُو
ڪارونجهر جو مور چوي ٿو
ڪارونجهر جو مور چوي ٿو