بدن ڪو بانورو ڪونهي
پويتر پاڪ نيڻن جي
ٿئي ڪا ديد دلڙي کي
سمو سو سانورو ڪونهي
حياتي هي ٻُسي آھي
لڳي ٿو روح منهنجي سان
وئي محبت رُسي آھي
مگر هن ماٺ مڪلي ۾
جيئون ٿا پوءَ به جاني لئه
ڪڙي جا بس ڀري ڪوزا
پيئون ٿا پوءَ به جاني لئه
جواني زهر ڪوڙي ۾
ڪبابن جيان ڪڙھي ٿي پيئي
ايامن کان اُڃايل دل
رڃن ۾ هي رڙي ٿي پيئي
ٽٽل هن دل جي ٽاري
پکي ٿي پيار جو ڳولي
اُٿي مان رات آڌيءَ جو
پوان ٿو چنڊ سان ٻولي
اڙي او چنڊ امبر جا
ٻُڌاءَ تون هُوءَ ڪٿي آھي
ندي جي نير جهڙي هُوءَ
سمونڊي وير جهڙي ھُوءَ
جواني جي ڦُليلي آ
چوانءَ چنڊ مان توکي
چمن جي ڪا چنبيلي آ
اکين ۾ جا اڙي ٿي پيئي
ايامن کا اُڃايل دل
رڃن ۾ هي رڙي ٿي پيئي
سُھاڳڻ سامروٽي جي
مندر جي مورتي آھي
وڏي خُوبصورتي آھي
حُسن هن جي حياتي جو
ڪَٿي ٿو ڪانچوئو سوڙھو
سمورو آر ڇاتيءَ جو
رواني نيل جهڙي آ
ڇڻي ٿو نُور مُکڙي مان
چٽي ڪا چاندڻي آھي
جهلڪ هڪڙي جهاتيءَ جي
سراسر سانڍڻي آھي
نرالي سُونهن سانولڙي
پُراڻي پيگ وسڪي جيان
خُمارن ۾ کڙي ٿي پيئي
ايامن کان اُڃايل دل
رُڃن ۾ هي رڙي ٿي پيئي
ڏنگي ٿي هاڻ اڪيلائي
مرڻ تي دل اجهو آئي
سگهو ور هاڻ هرجائي
پون ٿا ياد پورن ۾
ملڻ جي مُند جا ڏينهڙا
کلڻ جي مند جا ڏينهڙا
مٽي ويندا کُٽي ويندا
اچي وڃ يار تون جهٽ پٽ
سڏي ٿو روز سانجهي جو
پياسي روح جو پوپٽ
ڪري ٿو ڳالھه گلابن سان
سڄڻ جي ڪا سُڌ ئي ناهي
خبر هي کاٽ جهڙي آ
نڙي ۾ جا نڙي ٿي پيئي
ايامن کان اُڃايل دل
رُڃن ۾ هي رڙي ٿي پيئي