تنهنجي اکين جي نيرڙي ندي ۾ لهي
مون کي اڃا تنهنجي نيڻن جو نشو آ پرين
مان خمارن ۾ کڙندي ٿو چوندو وتان
مان سدا تنهنجي اکين کي اوڏو هجان
مان ڀري پيگ تنهنجي جواني پيئان
مان جهرڻن جي تو ۾ ئي رواني ٿيان
مان تو ۾ اُڳان ۽ تو مان ڦٽان
ٿو سمورو تنهنجي پڳن ۾ پوان
مان جڏهن ٿو اُلجهي چڳن ۾ پوان
مان چوان ٿو چوان او منهنجا پرين!!
تون راڌا ۽ ڪرشن جو سنگم لڳين
تون بالي جي ٻيٽن جو بدن لڳين
تون نمن ۾ لڏُندڙ نموري لڳين
تون سهاڳڻ جي سر تي پٽوري لڳين
تون ڪينڊي ۾ چانھه جو ٻُوٽو لڳين
تون هوا جي هنج ۾ جھوٽو لڳين
تون سڻي جو اڇو ٿي ڦُلڙو لڳين
تون لٿي سج موتئي جو گُلڙو لڳين
تون ٻارن جي کيسي ۾ خرچي لڳين
تون اظھار محبت جي پرچي لڳين
تون گهڻن جي اکين ۾ مرچي لڳين
تون ستارن جي اکين ۾ سرما وجهين
تون اسانجي نڪن ۾ ناڪيليون هڻين
تون پکين جي پيرن ۾ ڌاڳا ٻڌين
تون معصوم ٻارن جي حسرت لڳين
تون هوا جي هٿن تي مينديون هڻين
تون خوابن ۾ کلندي پئي لانئون لهين
تون پلر کي شربت ڪري جو پيئن
تون جيئن تون جيئن او چاڳلي چري
تون ٻڪري جي ٻارن سان ڳالهيون ڪرين
تون وڻن جي ڪراين ۾ راکيون ٻڌين
تون ڪونڀٽ جي پلڙن کي ڇيرون چوين
تون جهومڪ جي مينن کي پيرون چوين
تون ٽڪيون ۽ سوپاريون سنڀارون مُڪين
تون وکاريءَ جي پڇنڊي تي گلڙا چٽين
تون قديم سنڌ جو استعارو لڳين
تون ڳچي ۾ ٽُنبي جو ٽاجوئا کڻين
تون ڳلن تي زريءَ سان ٽيلا ڪڍين
تون ڀرتن ۾ پريتم لئه چميون ٿي ڀرين
تون سوين قهر نت روز نوان ٿي ڪرين
تنهنجي نشن مان ڪئين نڪرون او منهنجا پرين!