هي ڪينجهر ڪارونجهر ڇڏي
ٿو مُرڪي مُرڪي هند وڃين
ٿو سپنن جهڙي سنڌ ڇڏين
ٿو ديس ڇڏين ٿو ويس ڇڏين
ٿو کهنڀي کٿو کيس ڇڏين
ٿو ٿڃ وسارين ماتا جي
ٿو ديس لڄائين دلبر هي
ٿو سوچ نه ڌارين سهڻي ڪا
ٿو جيءَ جلائين سنڌڙي جو
ٿو ڀال ڀُلائين ڀومي جا
ٿو نيڻ رُلائين ڀومي جا
ڇو اهڙو تون انسان ٿئين
جو ڌرتي کان اڻ ڄاڻ ٿئين
ڇو سنڌ ڇڏي ٿو هند وڃين
ڇو ايڏو ٿو اپمان ڪرين
او ديش دروهي ڌرتي جا
تون ٻول ٻُڌي ڇڏ سرتي جا
هي سُونهن نه ملندي سنڌڙي جي
هي روپ نه ملندا راڻين جا
هي ڍنگ نه ملندا ڍاڻين جا
هي مٽ نه ملندا موکي جا
هي ڇانوَ نه ملندي پنهنجن جي
هي وار نه ملندا مينڍن ۾
ھي سُر نه ملندا سينڍن ۾
هي ڇال نه ملندا هرڻن جا
هي بڙ نه ملندا ڍورن جا
هي کنڀ نه ملندا مورن جا
هي تال نه ملندا تترن جا
هي کيٽ نه ملندا ٻاجهر جا
هي کوھ نه ملندا ڪاجهر جا
هي سُر نه ملندا جانجهر جا
تون سڪندين ٺٺي ماڃر لاءَ
ھي لاڙ اُتر ۽ ڪاڇي جا
سڀ رنگ وسارڻ اوکو آ
هي موهن صادق سرمد جا
سڀ گيت پُڪارين تو کي ٿا
تون موٽي آ تون موٽي آ
ھي جل سنڌوُ جو تنهنجي لاءَ
ٿو ڇُلڪي ڪيڏو اڃ مري
ٿي سنڌ چوي اڄ سُڏڪن ۾
او منهنجا پُٽڙا مٺيءَ جا
وڻڻدڙ توکي ويس نه ملندو
دلبر جهڙو ديس نه ملندو
جهڙي منهنجي ڀونءَ ڀلي آ
اهڙو اُت پر ديس نه ملندو
مٺڙا مٺڙا ٻول نه ملندا
ڍاٽي اهڙا ڍول نه ملندا
ويس وڳا ۽ تهذيب اتي ڀي
هر هند هوندي پوءَ ڀي مگر
سنڌڙي جي سرهاڻ نه ملندي
ٽوپي اجرڪ هاڻ نه ملندي