سڀاڳي وطن جي اڀاڳي اديءَ
تمنا جي چُوڙين کي ٽوڙي ڇڏيو
ٿڪي ڏُک جيون ۾ ڀوڳي يڪو
حياتي کان منهن نيٺ موڙي ڇڏيو
وجهي ڪونج ڳچي ۾ ڦاهو وڏو
اُنهن بي ضميرن کي ڀونڊو ڏنو
جنهي وات بُکئي مان ڳڀو هو ڇنو
انهن ديس دروهين جا مهانڊا ڏسي
ويو ساھ وڻن جو ھو تو ۾ مُنجهي
جڏهن تو هوا جي هندوري لُڏي
چيو پي ٻچن جي پارت اٿئي
تڏهن ديس دانهون ٿي ڏاڍيون ڪيون
جڏهن تو پڇاڙي جي هچڪي ڀَريءَ
تنهنجي ڪنن جا ڏُرگهل به تو لئه رُنا
تنهنجي ٻانهُن ۾ پاتل چوڙا ٽُٽا
تنهنجي ڳلي ۾ راسُوڙا به اٽڪي پيا
تنهنجي سهيلين جي ساهن ۾ ٿوهر اُڳا
تنهنجي وارن ۾ وجهڪيا پي ڪارا سڳا
تنهنجي هٿن تي ميندي رت اُلٽيون ڪيون
گهر جي لوڏ تي لڇيا تولئه ليلا لٽا
اڙي ديس منهنجي جي دراوڙ ڌيءَ
مڃان ٿو توکي به هئي زندگي مٺي
مگر سور صدما نه سهي تون سگهي
وڏي جنگ جياپي جي لڙندي مُئي
ڪندو ديس نياءَ هڪ هيمي به هئي
جا بُکن ۾ تڙپي ۽ ڏکن ۾ وئي