اڙي سُونهن ايڏا هي انگل ڇو ڪرين ٿي
پسي روپ پنهنجو گگن تي گهمين ٿي
چڳن ۾ سجائي چنبيليون هلين ٿي
اکين جي ڪنارن تي ڪاجل هڻين ٿي
بدن جي بهارن تي ڇرڪيو پوين ٿي
وڏا زُلف ڪارا ھوا ۾ اُڏائي
پٻن تي ھلين ٿي پري ڪا لڳين ٿي
جتان ڀي لنگھين ٿي خوشبوءَ وڌي ٿي
قسم سان گُلن جي ڀري ڪا لڳين ٿي
رڳو ڪام تنهنجي اکين مان ٽمي ٿو
بدن ۾ سمائي سمنڊ ڪو هلين ٿي
ڇاتين جي ڇولين ۾ ڇُلڪي پوين ٿي
جڏھن لوڏ لاڏي ٻڌي تون لڏين ٿي
تڏھن سونهن توکي سنجهي مان سڏيندي
اسان جون نگاهون نماڻيون چون ٿيون
کپي ديد تنهنجي دُلاري اسان کي
ٿيون خوش پيارين ادائن کي پرکي
پرين تنهنجي اڇوتي حُسن کي ڏسڻ لئه
هتي جون هٺيلا هوائون چون ٿيون
هلي آ تون هيڏي وفائون سڏن ٿيون
ڪري عرض توکي صدائون چون ٿيون
مٺي موھ مايا اجايو ڪرين ٿي
اسان جي اکين کي نه پرکي سگهين ٿي
اُڏاري تون آنچل ادائون ڪرين ٿي
لبن کي لڪائي اُڃارو رکين ٿي
ڇتن کي ڇنڊي تون جهُڙالو ڪرين ٿي
مٺي منڊ منڊي تون اجالو ڪرين ٿي
چپن کي ڀيڪوڙي ڏندن ۾ ھڻين ٿي
رڌم سان رڳن ۾ سواسو کڻين ٿي
الائي ته ڪيڏي اسانکي وڻين ٿي
مگر موھ مايا ۾ انڌي ٿيو وتين ٿي
اسان جي عشق جو نه ازالو ڪرين ٿي
ڏسي چنڊ چوڏس چڙيو پوين ٿي
اٿئي روپ اهڙو جو کڙيو پوين ٿي
نه سج کي مڃين ٿي نه چنڊ کي مڃين ٿي
چري سونهن ايڏو ستم ڇو ڪرين ٿي
لهي نيٺ ويندو هي جواني جو سورج
وسري هي سمورا وڳا ويس ويندا
عمر جي انهي ھند اڇا قيص ٿيندا
مروڙي مُڪي سان ٽڪن جا هي تجلا
هوا تي ڏيئي جيان وسامي سي ويندا
اٿئي ناز جن تي اُھي نيڻ ڪجلا
نه رهندا رڳن ۾ مجازن جا ٻگلا
لڏي سونهن ساري لنڱن مان هي ويندي
ڏسي هڏ ھيڻا هي هوائون کلنديون
نظر نور نازڪ رُسي نيٺ ويندو
ڏسي ڪون سگهندين هي نرمل نظارا
پسي ڪون سگهندين پوءَ ڪتيون چنڊ تارا
هلي ڪون سگهندين هوائن جيان تون
ٻُڌي ڪون سگهندين ڪي ڪويل جون ڪوڪون
رُٺا رنگ سارا جڏهن روپ توکان
تڏهن سرد آنهون ڀري تون اُداسڻ
اسان کي پُڪاري سڏيندين دُئاري
جڏھن وقت ويندو هٿن مان هلي ھي
تڏهن پور پنهنجن جا اندر ۾ ڪي پوندا
جڏهن سور سينو تو ڪوري ڪپيندا
تڏهن سونهن تڙپي اڪيلي دڳن ۾
رُوئي روڳ ڏسندين پنهنجي بدن ۾
ڏسي حال هيڻا تڏهن سونهن تنهنجا
کلي تو تي کلندا زمانن جا ساٿي
سهي ڪون سگهندين گلابن جا ساٿي...!!