وڌوا
ٻارن جهڙا
اڀ ۾ چمڪن
تارن جهڙا
هُن جا ميندي
ڏينهن ٻڌا ڄڻ
نازڪ ڪيڏا
نينهن ٻڌا ڄڻ
هن جي مک تي
مُرڪ نويلي
ٿينديس ڪُنوار
ڪوڏ ڪويلي
آخر اهڙو
ڏينهن به آيو
هن جي هٿ تي
ميندي مرڪي
هن جي مانگ ۾
لالي جرڪي
هن جي ٻانهُن
چوڙا چمڪيا
قسمت هن جو
جيءَ جرڪايو
هن جي اک مان
آنسُو آيو
هن کي نه هئي
ڪل قضا جي
نيٺ ڪو اهڙو
ڏينهن به ايندو
وڇڙي هن کان
نينهن به ويندو
هن جو ڳاڙھو
گهوٽ ڪُسندو
ڳاڙھا جوڙا
گل بدن تان
اُتري ويندا
رنگ چپن تان
سُرما سيندون
تيل ڦُليلا
بنديا چوڙيون
واڳون جهيلا
تلڪ سندوري
تيج سمورا
وسري ويندا
هيج سمورا
جيون اهڙي
جاڙ ڪندو ڪو
هن کي ڪائي
ڪل نه هئي
هڪ ڏينهن هن جو
ڪانڌ ڪوڏيلو
قهر قضا
وڇڙي ويو پوءَ
هن جو جيون
اُجڙي ويو پوءَ
پور وھي ۾
وڌوا ٿي ويئي
ايڏي ننڍڙي
اٻلا ٿي ويئي
وڌوا هاڻي
ويس اڇي ۾
ڪيڏا ڪٺن
ڏينهن ڪٽي ٿي
آڌي مانجهي
روز لُڇي ٿي
ٿڌڙي ڪيڏي
هير گهُلي ٿي
هن جي اندر
ياد ٻُري ٿي
ايس ارھ سان
روز ڀڃي ٿي
ڪانڌ بنان هُوءَ
ڪئين ڪٽي ٿي
ڌيمو ڪوئي
مور ٻولي ٿو
هن جو ڏاڍو
روح رولي ٿو
چنڊ امبر تي
چمڪي چمڪي
چيلهاٽي جيان
چڪ هڻي ٿو
ور کي ساري
ڳوڙها ڳاڙي
باھ بدن ۾
ٻاري ٻاري
اوڄاڳن ۾
لوچي پوچي
کامي پڄري
ڦٿڪي تڙپي
پرھ ڦٽي جو
سج اُڀاري
سُڏڪي ٿي هُوءَ
ڪانڌ سنڀاري
ولکي ٿي ھُوءَ