خدا تون هميشه ڏکائين اسان کي
ڪڏهن تون هوا جي هٿن تي اچين ٿو
ڪڏهن ڌوڙ ڌوٻا اکين ۾ وجهين ٿو
ڪڏھن مالهيار جي مڙهن کي مٽائين
ڪڏھن تون اُڏاڻي چنبن سان اُڏائين
خدا تون سدائين ڇو ڏٻرا ڏُکائين؟
هوا تون به اسان جا اجها ٿي اُجاڙين
اسين ڏيل ڏٻري مارو ڀٽن ۾
بکيي پيٽ ڀٽڪون سڄو ڏينهن دڳن ۾
اُڃارالڇون ٿا اُٺن جي وڳن ۾
جڏهن رٻ اُڌاري آڻي رکون ٿا
تڏهن تون واري ٻُڪن سان وجهين ٿي
اسان وٽ نه ماڙيون بنگلا وطن ۾
پوءَ ڀي ڏمر تون اسان تي ڪرين ٿي
مٽي جي بدن مان اڏي گهر ڪکانوان
وڻن جو ڍڪي ويس ڪچن ۾ رهون ٿا
تڏھن روز تنهنجي ڏچن ۾ رهون ٿا
اُهي گهر اسان جا جلايو ڇڏين ٿي
جنهي کي ڏسي مينهن هلڪو وسي ٿو
ڪچن تي ڪري رحم سانوڻ سڄي ۾
گگن جي اکين مان وهي نير پوي ٿو
اسان جو نه اوهي واهي سُجهي ٿو
تڏهن ديس ڌونئري ڏينهن جو دُکي ٿو
جڏهن تون ننگو ناچ ڪکن ۾ ڪرين ٿي
ڪنهن ٻاگهل جي سپنن جي چادر سڙي ٿي
ڪنهن جيجل جي اُميدن جا سهرا جلن ٿا
ڪنهن ونيءَ جي چُني جون اُڏارون دکن ٿيون
ڪنهن ڀيڻ جي ڀرم جون راکيون ٻرن ٿيون
ڪنهن گُڏي جي ڳلن تان ڳوڙها ڳڙن ٿا
جڏهن ڳوٺ پنهنجي جا لوڙها سڙن ٿا
مگر تون نه اسان تي ڪرين قياس ويرڻ
ڇپر ڇانوءَ اسان تان هٽايو ڇڏين ٿي
وڏي ڏيڻ قاتل هوا تون لڳين ٿي
کڻي باھ هٿن ۾ ھميشه هلين ٿي