سج لٿي جو پاڻ سنواري
سمنڊ بدن ۾ ٻوڙي ڇڏجانءَ
وڄ وراڪن وانگي نانگڻ
ھڪڙي آرس موڙي ڇڏجانءَ
ھلڪي ھلڪي ھير ٿڌي ۾
تون ھي ڇَتا ڇوڙي ڇڏجانءَ
ڪاجل جھڙن ڪارن ڪارن
وارن ۾ مان الجھي ويندس
پنھنجو پاڻ کان ڀلجي ويندس
منزل منھنجي نيڻ نشيلا
نيڻن ۾ تون ٻوڙي ڇڏجانءَ
مونکي خود ڏي موڙي ڇڏجانءَ
منھنجي دل وڇيري جي لئه
سينڌ وچين پوء واٽون ٿيندي
تنھنجي ھڪڙي ديد دُلاري
جر تي ڏيئا لاٽون ٿيندي
سانول سُونھن سڏيونت جھڙي!
آخر نينھن نياپو ٿيندي
اڃ ازل جي لاھڻ خاطر
منھنجي پياسي رڻ بدن تي
تنھنجي ھڪڙي بوند چُمي جي
مون لئه نيٺ جياپو ٿيندي
اھڙا خيال روز لٿي جو
تو ۾ ٿَڪ ڀڃڻ جي خاطر
پروانن جيان اُڏري اُڏري
تو وٽ ايندا تنھنجا ٿيندا
تون اُنھن لئه سڪ مان سارا
دل جا ديرا کولي ڇڏجانءَ
منھنجا خيال انگُورن جھڙا
پنھنجو پاڻ۾ رولي ڇڏجانءَ
رُلندي آنڀوُ جوڀن جا سڀ
پکين وانگي چُڳندي چُڳندي
ساري سُونھن اکين ۾ اوتي
توتي نيرا نظم لکندا
منھنجا خيال کٿوري جھڙا
تو ۾ آخر ٿڪ ڀڃندا....!!