پُر نُور گگن تي چنڊ ڏسي
ڪنهن رنگ برنگي محفل ۾
ڪا گُهور نه توکي گهائي جي
ڪنهن مور جو ڊيل سان ميل ڏسي
ڪا سُونهن نه توکي روز سڏي
ڪنهن ميگهه جهڙالي موسم ۾
ڪو مور نه تنهنجو من منڊي
هي جل ٿل جوڀن هوندي ڀي
ڪا حُور نه توسان دل ڳنڍي
ڪٿ وڄندي آڌيءَ ويلا جو
ڪا ڇير نه تنهنجو چين کسي
ڪٿ انڊلٺ جهڙي انگلٺ سان
ڪو ڏيل نه توکي ڏانوڻ ڏي
۽ تُنھنجي اوڙي پاڙي ۾
ڪا نار ڏُھاگڻ آنھن ڪري
ڪنھن رات نڀاڳي ويرڻ جو
ڪو ٻار بُکايل دانھن ڪري
۽ توکي گھيري ننڊ وڃي
پوءِ تنهنجو جيون وئرٿ آ
ڪنهن وسندي وسندي سانوڻ ۾
ڪو نچندي نچندي مور ڏسين
۽ مور مٺي لئه ٽور ڪندي
ڪا آنسو جهپندي ڊيل ڏسين
ڪنهن کوهه پُراڻي سارڻ تي
ڪنهن ٻانهياري جا ٻول ٻُڌين
۽ راسوڙن جي رم جهم تي
ڪنهن شام ڪنٺي جي سرمئي ۾
ڪا ٻانهن نه تو ۾ ٻک وجهي
ڪا چيلهه نه تو سان چاڳ ڪري
ڪا ڊيل نه توسان ميل ڪري
نه کينچل ڪوئي کيل ڪري
پوءِ تنهنجو جيون وئرٿ آ
ڪنهن ڪاڄ رنگيلي رسمن ۾
ڪي ناريون ڳائين گيت سُٺا
۽ ڪويل جهڙن ڪنٺن سان
ڪَن راسوڙن جي ريت مٺا
ڪنهن جهوپي جي ڪا ڪُنڊ وٺي
ڪن سُس پس سرتيون ڀوڳن ۾
۽ ڪينجهر ڪينجهر جوڀن ۾
ڪا ڇلڪي ڇاتي ڇولين جيان
ڪنهن اڙل وڇيڙي وينگس جي
ڪا ڀاڪر روح کي ڀيڙي ڀي
۽ مد ڪٽورن نيڻن جو
ڪو جام نه تنهنجو جيءَ ڇڪي
پوءِ تنهنجو جيون وئرٿ آ....!
ڪنهن ننڍڙي مٺڙي ٻالڪ جي
ڪا مرڪ نه توکي مُور وڻي
ڪنهن لال گُلابي مکڙي جي
ڪا ديد نه توکي دُور وڻي
ڪو پوپٽ تو لئه بار بڻي
ڪوگل به تو لئه گار بڻي
ڪا جيت به تو لئه هار بڻي
ڪنهن شوخ هوا جي جهونڪي سان
ڪنهن چال فريبي دوکي سان
ڪو توکان پنهنجو ننگ کسي
۽ ڌرتي جا سڀ دنگ کسي
ڪي ناسي نيرا رنگ کسي
ڪي جهانپا جهوپا جهنگ کسي
تون ڪانئر بڻجي مور نه ڪُڇين
پوءِ تنهنجو جيون وئرٿ آ
پوءِ تنهنجو جيون وئرٿ آ