تنهائي رڻ ڪارو آ
صفا لاچار ٿي پيو هان
مرڻ تي دل گهڻي آهي
جيئڻ لئه جنگ ڪيان ويٺو
الا ! هڪ وار درشن لئه
حياتي تنگ ڪيان ويٺو
گهڙي کن ڳوٺ ۾ وندران
اکين جي نب سان سانئڻ
نمن تي نانءُ لکي تنهنجو
چپن سان روز چمان ٿو مان
ڪٿي هاڻي سُمهان ٿو مان
اڪيلي اونگھه اُڏري ويئي
سواءَ تنهنجي مٺا ماڻھُون
جواني جاڳ ۾ ساري
اجائي ائين گُذري ويئي
ڀلاري مُند بهاري ۾
خزان جو قهر ڀانيان ٿو
مندن جو هر مٺو ميوو
ڪڙو ڪو زهر ڀانيان ٿو
اڪيلو ڪئين چکان پيرون
اچان جيڪي چونڊي پيرون
ڪري ڪوڪڙ رکان تو لئه
سڱر سيڪي سڄڻ منهنجا
مُڪان توڏي مليرن مان
بهارن جا سوين تحفا
ڏيان توکي دعائن ۾
عمر ساري پرين منهنجا
هجين شل تون هندورن ۾
لُڏين شل تون هندورن ۾
انهي خاطر تتي ڏينهن جو
ٻڌي ٺينٻر ڪنڊي ۾ ڪو
پکين لئه جل ڀريان ٿو
ٻُڌي ڪي لوڪ آکاڻيون
جيئڻ جي ٽل ڪريان ٿو
لٿي سج مال ۾ وڙڪي
ولر ۾ ڇيلڙيان واريان
ڌنارن سان ڌڙن تي مان
سکان سينڍون سرگم ۾
ملهاري ۾ مندون ڳايان
مهياٽن جا وٽا پيئندي
پرين پيو پاڻ وندريان
وڃي مان کوھ پراڻي تي
سڄڻ تنهنجا سڄا سارا
پڇان ٿو پار گوسي کان
ڏٺي ڪا ڊيل ڍاٽاڻي
سڳيءَ جي ٽونئر کي لوڏي
پڙي سان پاڻياريءَ ٿي
کڻي گاگر ڳچي واري
ڀنڀن جا وينڍلا ويڙهيل
پڳن ۾ پولريون پائي
وِڇين سان وک کڻندي هئي
وڄائي پڳپان پيرن ۾
سمائي سونهن ساٽين جي
ڇڙواڳ ڇيلڪڙي سان ھُوءَ
سمورا ٽول چاندي جا
سدائين شوق سان پائي
ڪَڙين سان ڪونج ايندي هُئي
انهي جي ڪنٺ ڪنواري مان
گلابي گونج ايندي هُئي
کِلي کِيلي چوي ٿو بس
پکي پرديس اُڏري ويا
جيئڻ جا ڏينهن گُذري ويا
ٻُڌي پيغام جُدائي جو
مٺا مايوس موٽان ٿو
وڃان ٿو شام لڙي ويلي
مندر تي مان مٿو ٽيڪڻ
ڏسان ٿو روپ راڌا جو
اچي ٿي ياد تنهنجي ڪا
سنجهي مان سنک وڄائي جا
پوڄارڻ سان ڏسڻ جي لاءَ
لُڇن ٿا نيڻ گهَورن جيان
وسن ٿا ميگھه نيڻ مان
وڄائي گهنڊ وران ٿو مان
اُڳائي چنڊ وران ٿو مان
وڃائي ننڊ وران ٿو مان
ستارن جو سڄيون ڳالهيون
وڻن ڪئين تو سواءَ جانان
چٽيون هي چاندنيون راتيون
برھ جون ٿيون لڳن ڪاتيون
گهڙي کن شھر لئه سوچيان
وڃي ڪٿ چين ڪو پايان
مگر هُو شور شھرن جو
اسان کي راس ڪئين ايندو؟
اسين هون ڳوڀ ڳوٺن جا
اسان جا پيار پوٺن جا
ڪٿي سي ڏُور اُڏامي ويا
لمحي لئه لوڪ ۾ لوچيان
پلن ۾ پاڻ سان اٽڪان
ڀٽن ۾ ھاڻ پيو ڀٽڪان
وڻن سان واتيون اوريان
پکين سان پاڻ ٿو پرچان
حياتي هاڻ ٿو ورچان
وري آ مينهن وانگي تون
نئين ڪنهن نينهن وانگي تون
سڄڻ مونکي سنواري وڃ
تنهائي رڻ ڪارو آ
پرين تو پاڻ اُڪاري وڃ
وڇوڙو مها ساگر آ
ھلي آ ھاڻ اڪاري وڃ…!!