شال رهين تون تاءِ قيامت، سنڌ سلامت ساٿ سلامت،
مڙن مٿاهون تنهنجو مان، توتان گهوريان پنهنجي جان،
توڻي تاتاري ترخان، تن لئه بنجان ڪنڊو ڪان،
جيڪي تنهنجا دشمن ٿيندا، تن سان منهنجي آهي بغاوت.
تنهنجن جوڌن جوٽي جنگ، آزاديءَ جو چوري چنگ،
ڪوپا ڪوڏيا ۽ اڙٻنگ، نيٺ ته وٺندا پنهنجو دنگ،
توسان پيچ پٽن جو پختو، توسان تن جي روح رقابت.
جُڳ جُڳ جيئين سنڌ درياهه، منهنجو پاڻيءَ منجهه پساهه،
تومان جڙيم هڏ چم ماهه، توسان چهٽيل منهنجو چاهه،
مرڻ گهڙيءَ تئين آهي ڪرڻي، گهيڙ گهٽن جي هاڻ حفاظت.
تو ۾ شاهه ڀٽائي آهي، جنهنکي هرڪو ڳاءِ ٻڌاءِ،
جيڪو سور سڀن جا لاهي، ڀل ڪو پنهنجا زور لڳاءِ،
توڏي ڪوبه نه ڪاهي ايندو، ڪانه اها آ ڪنهن کي طاقت.
تنهنجون قرب ڪچهريون واهه واهه، تنهنجون پوکون پياريون واهه واهه،
ٿر جون ٿڌڙيون واريون واهه واهه، ماکيءَ مٺڙيون ڄاريون واهه واهه،
تنهنجي ملڪان ملڪ مشهوري، صدين جي تون آهين ثقافت.
’عبد‘ سنڌي سڀ سادا سادا، تن جا سادا سادا کاڌا،
جن جا توڏي روح جا ڪاڍا، سي ته وڙهڻ جا ڏاڍا ڏاڍا،
جيڪو رکندو پير پليت، تن سان توڙئون توڙ عداوت.