ٻيٽ سونھن ۽ سڃ جي علامت
حسين ۽ خوبصورت پري ڪوھھ قاف جبل تي نھ تھ ڪنھن ٻيٽ تي ضرور رھي ٿي. راھھ وڃايل ٻيڙيءَ وارا جنھن ٻيٽ تي پھتا اھو خبر پيئي تھ ٻيٽ نھ پر ھڪ وڏي وھيل مڇي ھئي. جھاز ٻڏڻ بعدجھاز جا ڪجھھ خوش نصيب مسافر غوطا کائي کائي جنھن ٻيٽ تي پھتا اھو ھڪ خوبصورت ڌرتي جو ٽڪرو ھو جنھن تي دنيا جي ھر ميوي جا وڻ ھئا. جتي جون انگ اگھاڙيون خوبصورت ڇوڪريون گلن جا ھار کڻي انھن بکايل اڃايل جھازي مسافرن کي ککر وانگر چھٽي ويون. ملڪ جي بادشاھھ سلامت چورن جا يا پنھنجي Over ambitious وزير جا ترا ڪڍڻ لاءِ ھن کي ھڪ اھڙي ويران ٻيٽ تي موڪلي ڇڏيو جتي سڃ پئي واڪا ڪيا. جتي کائڻ لاءِ ڪجھھ نھ ھو، جنن ڀوتن کان علاوھ ڪنھن بني بشر جو نالو نھ ھو. ڪنھن ناکئي، خلاصي، مھاڻي ماڇيءَ جو ھن ٻيٽ تي اچڻ تھ ڇا پر پري پري کان لنگھھ بھ نٿي ٿيو.
انگريز بھ خونين، چورن ۽ ٻين ڏوھارين کي سزا ڏيڻ خاطر ٻيٽن تي موڪليندا ھئا. (پنھنجن انگريز گورن کي آسٽريليا ڏي ۽ ھندستاين کي ڪاري پاڻي يعني انڊمان ۽ نڪوبار ٻيٽن تي). اھا ٻي ڳالھھ آھي تھ اھي مڙيئي جڳھيون اڄ خوبصورت ٿي پيون آھن ۽ دنيا جا ٽوئرسٽ ڏوڪڙ خرچ ڪري انھن ھنڌن تي گھمڻ لاءِ وڃن ٿا. پر ان زماني ۾ - اڄ کان سئو ڏيڍ سئو سال اڳ اھي ٻيٽ ويران ۽ تباھھ حال ھئا يعني اڄ جا پڊعيدن، ڏيپار جا ۽ بدين تلھار ھئا. بھرحال دنيا جا ٻيٽ جتي سونھن، سوڀيا ۽ رومانيت جي علامت پئي رھيا آھن اتي سڃ، ڀينگ، خوف ۽ خطري جي پڻ نشاني رھيا آھن.