لکديپ ٻيٽن جو تعداد ھڪ لک ناھي
ھڪ جھاز تي مون سان ڪم ڪندڙ ھڪ مڪراني خلاصيءَ جو ھر ھڪ سان جھڳڙو رھيو ٿي. جھاز جي ٻين خلاصين سان تھ ڇا بندرگاھھ ۾ جھاز پھچندو ھو تھ اتي جي مڪاني ماڻھن سان بھ وڙھي ايندو ھو. جسم جو صفا سنھو سڪل ھو. بس ڪاوڙ جو تکو ھو. زور ٺلھو گاريون ڏيڻ تي ھوندو ھوس. سندس جھازي ساٿين جي دعائن سان (جن کي پڻ بيحد گھڻو تپايو ھئائين)ھر بندرگاھھ ۾ موچڙا کائي ايندو ھو. ڪٿي ٽنگ ڀڃائي تھ ڪٿي ٻانھھ ڀڃائي پاڻ کڻائي ايندو ھو پوءِ ٻيا ٽوڪيندا ھئس تھ چوندو ھو: " مڙيئي خير آھي آئون بھ کين ( يعني موچڙا ھڻڻ وارن کي) لک سؤ گارين جو ڏيئي آيو آھيان." ٻيون شيون ھن لاءِ سون ھزارن ۾ ھوندويون ھيون. پگھار بھ تن ڏينھن ۾ سـَـون ۾ ملندو ھوس پر جڏھن ڪنھن سان وڙھندو ھو (وڙھڻ مان مطلب اھو ئي تي اڳلو کيس ٺاھوڪي مار ڏيندو ھو، پاڻ فقط گاريون) تھ ان فائيٽ جي ڪھاڻي جھاز وارن کي ٻڌائي پنھنجو پاڻ کي ھيرو قرار ڏيڻ ۾ ھر وقت اھو چوندو ھو تھ مون کين لک سؤ گارين جو ڏنو. ھن لاءِ گھڻائيءَ جو انگ لک سؤ (يعني ڪروڙ) ھوندو ھو پوءِ گاريون کڻي ڏھھ ڏئي يا ويھھ. سو ھتي بھ ھڪ لک ٻيٽ مان مطلب تمام گھڻا ٻيٽ آھي.
ھوڏانھن ھن مون واري جھاز جي مڪراني خلاصيءَ کي سندس جھاز جا ساٿي چوندا ھئا: " گـُـلو گاريون تھ لک سؤ ڏنئي پر ھنن مان ڪنھن ھڪ جي آڱر بھ نھ ڀڳئي تون مٿو ڦاڙائي پاڻ کڻائي پيو اچين."
مڪراني زبان ۾ ڪچي گار ڏئي چوندو ھو: " ھنن جي ٽنگ ٻانھن نھ ڀڳي پر کين ڇٽيءَ جو کير ياد اچي ويو ھوندو."
ھاڻي گلوءَ (سندس نالو گلو ھو) جون مڪراني زبان ۾ ڏنل گاريون خبر ناھي ڪولمبو، ڪوالالمپور، ڪولون يا ڪوريا جي ڪھڙي سنگھاليءَ، ملئيءَ، چينيءَ يا ڪورين سمجھيون ھونديون جن کي ڇٽيءَ جو کير ياد آيو ھوندو. ٽنگ يا ٻانھن ڀڃائي يا مٿو ڦاڙائي سڄي واٽ گلو ڪنجھندو ھلندو ھو. آخر ٿائلنڊ جي بندرگاھھ بئنڪاڪ ۾ گلوءَ کي ڪنھن اھڙو جوڊو ڪراٽو ھنيو جو پاڻ کڻائي جھاز تائين بھ نھ پھچي سگھيو. اتي جي مڪاني اسپتال ۾ ڊگھي عرصي جي علاج لاءِ داخل ڪيو ويو ۽ جھاز بنا گلوءَ جي Sail ڪري ويو. گلوءِ (ھڪ ماڻھوءَ) جي گھٽ ٿيڻ ڪري باقي ٻين خلاصين تي ڪم جو لوڊ ضرور وڌي ويو پر سڀني سک جو ساھھ کنيو تھ گلوءَ جي روز ڦڏن مان جان ڇٽي.