پنھنجي ڪمائيءَ جو ڪجھھ حصو ھميشھ غريبن کي ڏجي
جڏھن کان آئون پيرن تي بيٺس- يعني 22 سالن جي ڄمار تي پھچي پنھنجو ڌنڌو شروع ڪيم تڏھن کان پنھنجي ڪمائيءَ جو ڪجھھ حصو ھميشھ تعليم لاءِ ڪڍندو اچان. انگريزن جي حڪومت ۾ فقط ذھين شاگردن کي برٽش اسڪولن ۾ داخلا ملي سگھي ٿي. پوءِ چيني واپارين ھمت ڪئي ۽ چندا جمع ڪري عوام لاءِ ڪاليج ۽ يونيورسٽيون کوليائون جيئن غريبن جا ٻار بھ تعليم جھڙو زيور حاصل ڪري سگھن. مونکي خوشي آھي تھ انھن سخي مردن ۾ آئون بھ ھڪ ھوس جن نانيانگ يونيورسٽي ۽ نگي ائن ڪاليج (جيڪو ھينئر نگي ائن پولٽيڪنڪ سڏجي ٿي) کي ٺھرائڻ ۾ حصو ورتو. مون نئشنل يونيورسٽيءَ کي بھ چڱو پئسو ڏنو ٿي جيئن انھن شاگردن جي مدد ٿي سگھي جيڪي ٽيوشن افورڊ نٿا ڪري سگھن. منھنجي لاءِ اھا خوشي ۽ عزت جي ڳالھھ آھي تھ آئون نئشنل يونيورسٽي ڪائونسل جو ڏھن سالن کان بھ مٿي چيئرمين ٿي رھيس.
مون پنھنجي ذات ليئين (Lien) نالي 1980ع ۾ Lien Foundation قائم ڪئي جيڪا ضرورتمندن جي مدد ڪرڻ لاءِ خيرات ڏئي- خاص ڪري تعليم جي ميدان ۾. پراڻن ڏينھن ۾ سنگاپور جي شاگردن کي چين جي يونيورسٽين ۾ موڪليو ويو ٿي. پر 1949ع ۾ مائوءَ جي اچڻ کان پوءِ جڏھن چين جي سياسي سوچ بدلي، ھنن جو چين وڃڻ بند ٿي ويو. پوءِ چائنيز چئمبر آف ڪامرس وچ ۾ آيو جيئن ڪا واھھ ڳولھي سگھجي. جنوري 1953۾ تان لارڪ ساءِ (Tan Lark Sya) نانيانگ يونيورسٽي کولڻ جي رٿ پيش ڪئي پر انگريز حڪومت ڪا دلچسپي نھ ڏيکاري. ان ڪري اسان واپار سان واسطو رکندڙ چينين ھڪ لميٽيڊ ڪمپني ٺاھي. ھڪ ھوڪين ڳالھائيندڙ چيني "ھوئي ڪئان" (Huay Kuan) ان يونيورسٽيءَ لاءِ جورونگ جي علائقي ۾ پنھنجي 500 ايڪڙ زمين (جنھن تي ھن رٻڙ جي پوک ڪئي ٿي) Donate ڪيا. مون ھر ٻيو ڏينھن اوڏانھن گذاريو ٿي. آرڪيٽيڪٽ انجنيئر سان بحث مباحثو ڪرڻ، گاھھ ۽ وڻ ڪٽرائڻ، انھن جا لاھھ ڪڍرائي عمارت ٺاھڻ جي قابل بنائڻ، وغيره وغيره. مسٽر تان لارڪ ساءِ جنھن رٻڙ جي پوک مان وڏي ملڪيت ميڙي ھئي تنھن پنج ملين ڊالر پڻ ڏنا. اڌ ملين ڊالر مون بھ چندي ۾ ڏيڻا ڪيا پر جيئن تھ آئون انھن ڏينھن ۾ ھڪ ھلڪو ڦلڪو بزنس مئن ھوس سو اھا رقم ھڪ ئي وقت ڏيڻ بدران مون ٻن سالن ۾ قسطون ڪري ڏني.
مون آمريڪا وڃي ڊاڪٽر لـِـين يو تاگ کي مڃرايو تھ ھو اسانجي يونيورسٽيءَ جو پھريون چانسلر ٿئي. پاڻ وڏو اسڪالر ۽ ليکڪ آھي. پاڻ منھنجي چوڻ تي ڪجھھ عرصي لاءِ اسانجي يونيورسٽيءَ جو وائيس چانسلر ٿي رھيو.
بلڊنگون ڏسڻ ۽ ٺھرائڻ منھنجو شوق رھيو آھي. ڪنھن سٺي ھوٽل يا بئنڪ جي ٺھڻ جو ٻڌندو آھيان تھ ھلي وڃي ان کي ڏسي ايندو آھيان- چاھي کڻي ڪٿي بھ ھجي. گھڻو اڳ نيويارڪ جي وال اسٽريٽ تي مون ارونگ ٽرسٽ جي بلڊنگ ڏٺي. ان بلڊنگ جي ائڊريس نمبر 1، وال اسٽريٽ ھئي. مون بھ پنھنجي بئنڪ جي ائڊريس 1رئفلس پليس رکڻ چاھي ٿي جنھن ۾ آئون ڪامياب ٿيس.
آئون بيحد خوش آھيان تھ مون زندگيءَ ۾ گھڻو ئي ڪجھھ ٺاھيو خاص ڪري جڏھن تھ آئون خالي ھٿين چين کان آيس. پر اھو آھي تھ مون وٽ سخت محنت ڪرڻ جي قابليت ھئي. اڄ آئون پنھنجي ڪمائيءَ جو 48سيڪڙو ان ئي سوسائٽي ۽ ملڪ جي ضرورتمندن کي امداد طور ڏيان ٿو جن کان آئون ڪمايان ٿو. ھي فلسفو آئون پنھنجي پيءُ کان سکيس جيڪو جيتوڻيڪ ايڏو امير نھ ھو پر ھن کي پنھنجي ڳوٺ جي ماڻھن جي مدد ڪندي خوشي ٿي ٿي. ھن مونکي ھميشھ اھا نصيحت ڪئي ٿي تھ پنھنجي ڪمائيءَ جو ڪجھھ حصو غريبن ۽ ضرورتمندن کي خيرات ۾ ضرور ڏجي.