حيدرآباد جي هنگامن ۾ سنڌي
ٻئي ڏينهن ان سحرش نگر جي پيڙهه جي پٿر رکڻ جي ڪاروائي هئي. پر جيئن ته مون کي ڪراچي اچڻو هو، ان ڪري مان ان ۾ شريڪ ٿي نه سگهيس. ٻه ٽي ڏينهن گذريا ته اخبارن ۾ خبرون پڙهيم ته ان سحرش نگر تي قبضو ٿي ويو آهي ڪن پئسي وارن ڏاڍن ماڻهن ات قبضو ڪري ڇڏيو آهي. پوءِ سائين روزانه بيان پڙهي دل ڏاڍي ڏکائتي ٿي پيئي. مان ته عيني شاهد هئس انهن خوشين جي جيڪي اُت ملهايون ويون. عجب جهڙي ڳالهه آهي ته هن ڏکئي وقت ۾ سنڌين جي خوشين تي ڌاڙا هڻڻ وارا ڪي پرايا نه آهن، هو سڀ پنهنجا آهن. شاهه لطيف به ته چيو آهي “پنهنجي وڍئي جو نه ويڄ نه طبيب،” آخر پنهنجا سور ڪنهن کي سڻائجن؟ پنهنجن جا ڏنل گهاءُ ڪنهن کي ڏيکارجن؟ اگرهي پلاٽ سچ پڇ ڪنهن ٻئي جو هو پوءِ ڪوڙو دلاسو ڏيئي هنن بي گهر سنڌين کي ڇو خوش ڪيو ويو؟ اگر سچ پچ ڪنهن ان تي ناحق قبضو ڪيو آهي ته به فيصلو صاف هئڻ گهرجي. اهي ويساهه گهاتيون هاڻ سنڌين سان نه ٿيڻ گهرجن ۽ نه وري سنڌين کي ڪنهن خوش فهمي ۾ مبتلا ٿيڻ گهرجي. پنهنجي جدوجهد سان پنهنجي قول عمل تي پختو ڪري آئينده لاءِ جدوجهد جاري رکڻ گهرجي. هنن پنهنجن ۽ پراون جي ڏنل گهائن ۽ رکيل رڪاوٽن تي بي همت ٿي واٽ نه مٽائڻ کپي. آخر ڪڏهن نه ڪڏهن اُن منزل تائين پهچي وڃبو جيڪا منزل سڀ ڏک سور لاهي ڇڏيندي.
سومر 24 فيبروري 1992ع