لطيفي سينگار
هُنڊوا حيرت ۾ پئا، لالِي ڪي لَبن
چَمڪن چَوڏس چنڊر جئن، وِڄڙيون ٿيون وِهسن
لوچن ٿيون لطيف چئي، پسڻ لئه پرين
ڪيسر قريبن، سانباهي ساڻُ ڪئا
(سُر سارنگ: د-2، ب-7)
کڻي نيڻ خُمار مان، جان ڪڻائون ناز نظر
سورج شاخون جهڪيون، ڪوماڻو قمر
تارا ڪتيون تائب ٿئا، ديکيندي دلبر
جهڪو ٿئو جوهر، جانب جي جمال سين.
(سُر کنڀات: د-1، ب-23)
ناز مَجهاران نڪري، جڏ پرين ڪري ٿو پنڌ
ڀونءِ پڻ بسم الله چئي، راهه چمي ٿي رند
اڀيون گهڻي ادب سين، وٺي حورون حير هنڌ
مونکي سائينءَ جو سوڳنڌ، جئن ساجن سڀنئان سهڻو.
(برووسنڌي: د-3، ب-1)
جهڙا پانن پن، تهڙيون سالون مٿن سائيون
عطر ۽ عنبير سين، تازا ڪئائون تن
مڙهيائون مشڪ سين، چوٽا ساڻ چندن
سُونهَن رُپي سون سين، سندا ڪامڻ ڪن
ڪيائين لال “لطيف” چئي، وڏا ويس ورن
منجه مَرڪيس من، تهسوڍي سين سڱ ٿيو.
(راڻو: د-3، ب-3)