لعل فقير ڪورار
پيءُ جو نالو: محمد ابراهيم
ذات: ڪورار
ڄم جي تاريخ 1926ع
تعليم: پرائمري ۽ ناظره قرآن شريف پڙهيل
ڪرت: هاري
رهائش: پراڻو جنگو لڳ مبارڪپور تعلقه ٺل ضلع جيڪب آباد
سگهڙ پائي ۾ استاد: استاد محمد سوايو “ڪفشدوز” موچي
وفات جي تاريخ: 1.8.1996 بمطابق 15 ربيع الاول 1416 هجري
70 سالن جي عمر ۾ وفات ڪيائين
نوٽ: استاد لعل ڪورار هر سال سنڌ ليول تي هڪ وڏي ڪچهري ڪرائيندو هو ۽ تاريخ مقرر هوندي هئي
هن وٽ هڪ دفعي ڊاڪٽر نبي بخش خان بلوچ به ڪچهري ۾ شرڪت ڪرڻ آيو هو.
سينگار
ساراهيان سچو ڌڻي جنهن جوڙيا زمين آسمان
“سِرَاجاً مُنِيراَ” ٿي آيو جانب منجهه جهان
مَازَاغَ البَصَر جو سرمو اکين ۾ رزاق پارايس رحمان
ڪيس ڪوثر آب ۾ رتل هيس مونڍن تي مرجان
پيشانيءَ مٿان مانگهه محبوب جي سينگاري سبحان
عجب ابرو محراب مثل ڪوسيني ڪمان
نوري سرخي سهڻل کي “لعل” چئي هئي لبن تي لالان
دشمن دلبر جي کي پوش پارايا ها مالڪ مهربان
جي هڪڙو زيب ظاهر ٿئي ته ٿئي روشن زمين آسمان
ملڪ ٿيا مستان، حوران ڏسي حيران ٿيون
سينگار
جلوا جانب جا ظاهر ٿيا ملڪ مڪي کان شام
ڪريا ڪوٽ ڪسريٰ جا اُجها آتش گاهه ٿيا خارزن کي خام
لات منات عزيٰ پرزا ٿيا جنهن تي حيزي هڻندا ها حام
طٰہٰ جو تاج سر تي هيس ڄائيندي لاڪون ڄام
“والقرآن الحڪيم” اهي قادر ڪيا هيس ڪلام
“انک لمن المرسلين” اهي آگي ڏنا هيس انعام
“عليٰ صراط مستقيم” اهي ڪامل جا ها ڪام
کهٰيٰعص اها مالڪ مڪي هيس مام
پنج ئي پرين پروڙيا پرور جا پيغام
پنج تن پاڪ امام، ڪندا ماڙ محشر ۾
سينگار
“بَشِيۡراً وّ نَذِيۡراً” اهي باقي ٻڌايا بيان
گفتگا گوهر جا ٻڌي اچي عاشقن اڏيا آستان
جنهن تي ناميو نوري نظر ڪري سي ٿين قدمن تان قربان
مرحُومن تي مرسل دست ڌري سي ٿين جيئرا پوڙها ٻار جوان
جا ٿي قريشي قدم گهمايا اتي ٿيا بر پٽ باغ بان
اتي هُٻڪن عطر مشڪ عنبران، جا تون گهوٽ گهمي وڃي
سينگار
پٿر شجر پريون ديو دشر پيا سجدا ڪن سلام
ڪيهر، گنير، بگهڙ، باندر ٻيا جملي جانور پيا نميو وٺن نام
پکين ۾ پچار پرين جي پيا لڏن ٽارين لام
ملڪ سڀ مطيع ٿيا منهنجي گوهر جا ته غلام
ثنا سهڻل جي پوري نه ٿي سگهندي توڙي قائم ٿئي قيام
جيڪي آهيون سيد جي سام، سي وينداسين ڪلمي ساڻ “ڪورار” چئي
بيت (روشني قرآن پاڪ)
خالق مالڪ ملڪ جو مولا ڪل شيءِ تي قادر آ
محمّد مٺڙو مرسل مدني پاڪ پيغمبر آ
سيف جلي شير علي وارث ولي صاحب صفدر آ
آل پيغمبر لخت جگر ماهه منور شبير شبر آ
نياڻيءَ نبي راز ربي ڪهڙي ڳالهه ڪبي جڳ جي امي اطهر آ
پئي پنجتن پاڪ تي چادر آ ويطهر کم تطهيرا
“بَلۡ هُوَ قُرآنٌ مَجِيۡدٌ فِيۡ لَوۡحٍ مَّحۡفُوۡظ” هولا مڪان ۾
رب نازل نبيءَ تي ڪيو رات ستاويهين رمضان ۾
اڳ ۾ اقراء سورت ٽيهه سيپارا قادر ڪيا آهن قرآن ۾
جنهن ۾ وڏي سورت واحد ڪئي بقر آ بيان ۾
ننڍي سورت ڪوثر آئي شافع نبيﷺ جي شان ۾
آگي ڪرايو الرحمان ۾، سينگار ڪل سورتن کان مٿي
دل قرآن جي ياسين آ حسين پڙهي نيزي تي نروار آ
آيت الڪرسي ڪل آيتن ۾ سهڻل چيو سردار آ
هڪ سَؤ چوڏهن سورتون قرآن ۾ اهو شاعر ڪيو شمار آ
ڇها سي سورتان آيون مڪي جنهن جو عربي ڪيو اظهار آ
اٺاويهه سورتون سيد تي لٿيون جڏهن مديني ۾ آيو مختيار آ
اهو باري کنيو بار آ، جانب ڪل جهان جو
ڇهه هزار ڇهه سَؤ ڇاهٺ قرآن ۾ اهو انداز آهي آيتن
ٻٽيهه لک ٻارنهن هزار ڇهه سَؤ ٻاستر اهو اختلافي حساب آ حرفن
ست منزلون چوڏهن سجدا قرآن ۾ ساري سڀ ڏجن
هڪ سَؤ ويهه ايميون قرآن ۾ پنج روز پيون پڙهجن
ڄڻ ڪيائين ملاقات موليٰ سان اهو حڪم آ حبيبن
پنج سَؤ چاليهه ڪيا آهن، قادر ڪل رڪوع قرآن ۾
ست سَوَ دفعا ڪلام الله ۾ امر آهي نماز ۽ زڪوات جو
هڪ سَوَ پنجاهه دفعا فرقان ۾ فرمان آ خيرات جو
پل پل پڙهو محمّدﷺ مٿان آيو حڪم صلوات جو
دم دم درود دلبر تي پڙهو. هر ڏينهن ۽ هر رات جو
پڙهو قرب مان ڪلام الله کي ٿئي سولو سفر سڪرات جو
جيڪو وائي ڪندو وات جو، تنهن کي ڪس لڳندي ڪانه ڪا
ختم ٿيو قرآن ختم النبي تي گذريو ٽيويهون سال آ
بشري بُرقعو پرين پائي آيو ٿي مدني مثال آ
هر هنڌ هر حال ۾ حاضر اهو تنهن جو قرب ڪمال آ
ڪر اچي وارثي ولهين جي هيڻو جنهن جو حال آ
ڪراءِ ديدار دلبر پنهنجو تو در سوالي “لعل” آ
ايڏو ڀلا تنهنجو ڀال آ، قيامت تائين “ڪورار” چئي
نوٽ:
مٿئين بيت ۾ سگهڙ پاران ڏنل قرآن پاڪ جي سورتن، آيتن ۽ رُڪوعن سميت ذاتي حوالا سندس آهن ان سان اداري توڙي سرجيندڙن جي تحقيق جو ڪوبه واسطو نه آهي.
سينگار
ساراهيان سچو ڌڻي جيڪو مالڪ آ ملڪن
عرش ڪرسي لوح قلم نور نبيءَ جي مان ٿيا چوڏهن ئي طبقن
نبي پيدا ڪيائين نور مان سندس سهڻي ئي وصفن
سردار سڀني جو سيد آ مٿان مڙني مرسلن
يٰس حٰم طٰہٰ مزمل اهو مان آ محبوبن
وشمس وليل وضُحيٰ اها واکاڻ آ وصفن
ويُطهر ڪم تطهيرا پئي پاڪ مٿان پنجتن
اهي سينگار سڀ ڏاتر ڏنا پيا سهڻي کي سونهن
سونهن سڄڻ جي مان ملڪ ٿيا غلمان مليو حسن آ حورن
جلوي جمال ڪامل جي ڪمال مان ٿيون ترنيون تجلا ڏين
ابر بهارا مينگهه ملهارا سانوڻ وارا تن کي ويس مليو آ ڪامل منجهان ڪيسن
ڪو سين ڪاب منبر محراب ٿيوعجب منجهان ابرن
تير تفنگي بڙ ڇيون ڀان موهن مستان ٿيا محب منجهان مزگن
ذوالفقار جي ڍار نوڪدار ٿي انف منجهان عجيبن
سرخي پان لال لاکان ياقوت مرجان تن کي لالائي ملي آ منجهان لبن
گل سورج گل رابيل گل گلاب ٿيا رهبر منجهان رخسارن
هيرا موتي لال جواهر خاص درعدن ٿيا دلبر منجهان دشن
عطر مشڪ انبران خوشبوءِ خستوري زعفران ٿيا پسيني منجهان پرين
پٽ پٽيهر بافتا بخمل ٿيا ڀورل منجهان بدن
ڪبڪ فيل هنجهه مور رفتار رهبر جي رتيءَ مان ٿا گنير گام کڻن
ڪهڙا ڳڻي ڪهڙا ڳڻيان “ڪورار” چئي نه آهي حد حسابن
سونهن سڄڻ جي سڄي سنسار ۾ سونهين ٿي سڀن
اهي لقب سڀني کي “لعل” چئي مليا عجيب منجهان انگڙن
ساٿ لنگهائيندو سختيءَ مان اچي وارثي ڪندو ولهين
ڀلي اهي مومن سڀ مرڪن، جن جي ڪلمو آهي قلب ۾
جلوي دي جاکوڙ (سرائڪي)
جوش ڪنون هڪ ڏهاڙي ميڪون خيال آيا دل جان دي وچ
ڪٿ مين ڪٿ ميڏا ماهي رهيس ايهين ارمان دي وچ
پڇي ڳولڻ لڳم يارڪون زمين آسمان دي وچ
ڳولهيندا رهندا هان دلبر ڪون جبل پهاڙ ڪوهستان دي وچ
بردا بن ڪي رلدا وتدا هان بيابان بوستان دي وچ
پتا نهين ميڪون ملدا پوري پاڪستان دي وچ
نماڻي هوڪي پڇدا وتدا هان ڪوئٽه بلوچستان دي وچ
جنهن دي خاطر رلدا وتدا هان سو رليا نه ريگستان دي وچ
آيا نه هٿ حبيب ميڪون اصل ڪوئي ايران دي وچ
دنيا ساري دوست ڪيتي مين ڦوليم گل گلستان دي وچ
جڏان هٿ نه آيا حبيب ميڪون تڏان پيس گهڻي ارمان دي وچ
خوشبوءِ آئي دل ميڏي ڪون طرف عربستان دي وچ
ڪائنات ڪنون آواز آيا ڏيک ياسين والقرآن دي وچ
ڏوجهان ڏيک اکيان کول اپني دل و جان دي وچ
“اَلِانسَانَ سِرِي وَاَنَا سِرُهُ” هر هڪ دي ايمان دي وچ
“وَفِي اَنفُسِکُم” آپ آکيندا نه پئو غير گمان دي وچ
ونحن اقرب ويجهڙا وسدا تون ڪيون ڳولهين زمين آسمان دي وچ
هر چيز وچ جلوا انهيندا جن بشر حيوان دي وچ
هر سورت وچ صفت سڄڻ دي “ڪورار” آکي قرآن دي وچ
سورت دا رک روزا اينوين جيوين رکدي هن روزي رمضان دي وچ
پڇي لحظي اندر لعل ٿيوين ٿي مرد آ ميدان دي وچ
(سبحان الذي اسريٰ) ظاهر هي فرقان دي وچ
فڪان ڪاب ڪو سين اَو‘اد‘نيٰ نهين فرق اس بيان دي وچ
احد احمد وچ پردا ٿولا نه پئو غازي ايهين غير غلطان دي وچ
ميڪون قسم خدا دي رب رهندا بس معراج والي مهمان دي وچ
سينگار
اول آخر حاضر ناظر باطن هن نامور نروار ڏوهين
لا اِلٰہَ الا الله محمّد رسول اللهﷺ هن دو جڳ دي ڏاتار ڏوهين
احمد اتي احسان ڪيتا، سارائي جهان ڪيتا
اسلام تي قرآن ڪيتا، نازل نبي تي نروار ڏوهين
رهبر رسول الله هي، ابراهيم خليل الله هي
اسماعيل ذبيح الله هي صادق هن سچار ڏوهين
معراج والي رات هئي، عرش اتي ملاقات هئي
مرحبا اتحيات هئي، واهه ڪيتس گفتار ڏوهين
ڀلي اتي ڀال ڪيتا، عبدالله ڪون نهال ڪيتا
آمنه وچون لعل ڪيتا، واهه جوڙ ڪيتس جنسار ڏوهين
ساقيءِ ڪوثر هي، خاتون اطهر هي
بهشت جنهين دا گهر هي، جنت دي هن مختيار ڏوهين
آل پيغمبر هي لخت جگر هي
شبير شبر هي، امت دي هن آڌار ڏوهين
شاهه نجف دا شان، ويکهو، ڪربل وچ مهمان ويکهو
جڳ ساري دا سلام ويکهو، واهه قبي هن ڪلنگيدار ڏوهين
مصطفيٰ او مرتضيٰ، امت اتي ڪريسن شفا
“ڪورار” هي تيڏي در دا گدا. محشر دي هن مهدار ڏوهين