عاجز رحمت ا لله لاشاري
تخلص: عاجز (آڪاش)
ولد: فقير شاهنواز لاشاري
پيدائش جي تاريخ: 2 جنوري 1982ع بمطابق 22 ذوالحج 1403 هه بروز ڇنڇر.
هنڌ: ڳوٺ حاجي مير محمد لاشاري (ڌامراهه واهه لڳ) پوسٽ فريد آباد تعلقه ميهڙ ضلع دادو (قبائلي تڪرار سبب اتان سال 1986ع دوران لڏپلاڻ ڪئي)
پرائمري جي ابتدا: اپريل 1987ع گورنمينٽ پرائمري اسڪول ڳوٺ ٻنڊي تعلقو ڏوڪري ضلع لاڙڪاڻو (ماستر مرحوم غلام قادر ساريو، محمد امين منگي، بگي شريف)
قرآن پاڪ ناظره: پرائمري دوران پڙهي پورو ڪيو (استاد مولوي محمد صالح لاکو)
قرآت ۽ تجويد: مدرسه محمدي نورالهديٰ، ڳوٺ برادي ساريه (هي مدرسو ڌاڙيلن جي خوف سبب بڙدي محله باڊهه شهر ۾ منتقل ڪيو ويو)
استاد: حافظ محمد بخشل چنه
نڪاح؛ طالب علمي جي زماني ۾ 23 اپريل 1992ع ۾ شادي 2 مئي 1999ع دوران دادو شهر ۾ ٿي. ٻن نياڻين ۽ فرزند محمد حسان (پيدائش 28 سيپٽمبر 2010ع) جو اولاد آهي. (هڪ فرزند محمد صبغت الله دل ۾ سوراخ سبب 6 مهينن جي عمر ۾ وفات ڪري ويو.)
انگري ۾ داخلا: سيپٽمبر 1994ع هاءِ اسڪول موئن جو دڙو تعلقو ڏوڪري ضلعو لاڙڪاڻو.
تعليم: مئٽرڪ تائين/ ايم. اي اسلامڪ
ديني تعليم جي ڄاڻ: مدرسه جامعه غفاريه الله آباد شريف ڪنڊيارو ضلعو نوشهروفيروز سنڌ. (مولوي/ عالم/ اديب)
شاعري جي شروعات: طالب علمي جي زماني کان سنه 1990ع
سگهڙائپ ۾ پهريون قدم: سنه 1997ع ۾ سدا حيات سگهڙ استاد فقير محمد ملوڪ عباسي رحه سان ملڻ کان پوءِ
سگهڙائپ جو پهريون پروگرام: حضرت قلندر لعل شهباز جي ميلي ۾ 1997ع. دروان سنڌ سگهڙ ڪانفرنس ۾ شرڪت.
[b]صحافت جي ابتدا: [/b]
1998ع اخبار روزانه الک حيدرآباد (200 سئو کان وڌيڪ ڪالم ۽ مضمون لکيل) هن وقت سلسليوار “سگهڙ سماچار” جو باني چيف ايڊيٽر ۽ پروگرام ڊائريڪٽر، مهراڻ ٽي وي، باني جنرل سيڪريٽري، نيشنل پريس ڪلب ڄامشورو مولود پڙهڻ جي شروعات ننڍپڻ کان سمجهه ۽ شعور ايندي.
[b]امامت ۽ خطابت: [/b]
1997ع مدينه مسجد نيو ليبر ڪالوني ڪوٽڙي کان پوءِ 19 جولاءِ 1998ع ڳوٺ ڪرن خان شورو حيدرآباد ۽ جنوري 2002ع کان نوراني مسجد ايم سي پي واپڊا ڪالوني ڄامشورو ۾ ۽ 23 آگسٽ 2008ع کان هن وقت تائين ڳوٺ ڪرن خان شورو ۾ امامت ۽ خطابت جاري.
[b] پي ٽي وي تي پروگرام؛[/b]
ڪچهري پروگرام 15 جنوري 2004ع
سنڌي نامون
لوڪ ادبي محفل جون 2004ع
(سنڌ ٽي وي تي پهريون پروگرام اپريل 2005ع تي رڪارڊ ٿيو.)
مهراڻ ٽي وي تي شروعات کان ئي ثقافتي ۽ ديني پروگرامن جو ميزبان ۽ ڊائريڪٽر 500 کان وڌيڪ پروگرام نشر ٿيل.
[b]ريڊيو تي پروگرام: [/b]
ريڊيون حيدرآباد تي سيد صالح محمد شاهه سان گڏ پهريون پروگرام (سون ورني ڌرتي) 3 نومبر 2004ع.
[b]لوڪ ادب شاعري جا شايع ٿيل ڪتاب؛[/b]
(1) رحمت جا خزانا ڀاڱو اول نومبر 1999ع
(2) رحمت جا خزانا ٻيو نومبر 2000ع
(3) رحمت جا خزانا ٽيون اپريل 2001ع
(4) رحمت جا خزانا چوٿون، آڪٽوبر 2002ع
(5) رحمت جا خزانا پنجون فيبروري 2003ع
(6) ڇهون “رمزون رحمت الله جون” سيپٽمبر 2003ع
(7) رحمت جا خزانا ستون ڀاڱون مارچ 2004ع
(8) “رنگ رحمت الله جا” (لوڪ ادب جي انسائيڪلوپيڊيا) 2005ع
(9) “مولود ۽ مداحون” 2007ع ۾ شايع ٿيا.
[b]ترتيب ڏنل ڪتاب؛[/b]
(1) ديس وسي ديدار اسان جو
(2) فيصلا انصاف جا،
(3) دلبر جو ديدار
(4) آهون احمد حسن جون
(5) السفر (اردو ۾)
(6) سلات جي سگهڙن جي ڊائريڪٽري
(7) مٺا ٻول محبوب جا
(8) پنهنجو رنگ پنهنجي شاعري
(9) محبت جا موتي
(10) محبت جي منزل
(11) مٽيءَ جي خوشبوءَ
(12) سهڻل جا سينگار.
لکيل ڪالم ۽ مضمون 200 سئو کان وڌيڪ سوال، بختور، الک، ڪاوش، عبرت، لاشار، سنڌ لائن، سوڀ. جيجل، سُڪار، هلال پاڪستان، عوامي آواز، مهراڻ سميت ڪيترين ئي اخبارن ۽ رسالن ۾ شايع ٿيل.
ذاتي اخبار سگهڙ سماچار نومبر 2005ع کان شايع ڪئي.
[b]مولودن جون شايع ٿيل آڊيو ۽ وڊيو سي ڊي: [/b]
(1) مولود ۽ مداحون A.A پاران نومبر 2000ع،
(2) منظر پيارو مدينو آ جنوري 2001ع
(3) ناز پروڊڪشن پاران، ڏسان شهر مدينو آڪٽوبر 2002ع
(4) مديني وارو منظر ڊسمبر 2002ع
(5) هتي رهڻ نٿي دل چاهي اپريل 2003ع
(6) مديني جا گهوٽ سيپٽمبر 2003ع
(7) منقبت سڄڻ سائين آڪٽوبر 2003ع
(8) وڊيو سي ڊي جون 2004ع
(9) منقبت غوث اعظم نومبر 2004ع ۾ رليز ڪيون ويون
جڏهن ته مهراڻ سينٽر سکر سميت عظيمي پروڊڪشن ڄامشورو 2 واليم وڊيو سي ڊي ۾ رليز ڪيا.
[b]مليل ايوارڊ ۽ مڃتا سرٽيفڪيٽ؛ [/b]
(1) تقريري مقابلي ۾ پوزيشن کڻڻ تي مرشدن ڪريمن حضرت سڄڻ سائين مدظله العالي، جن هٿان پهريون انعام ايوارڊ 21 مارچ 1996ع ۾ مليو،
(2) دولهه دريا خان ايوارڊ مارچ 1998ع ۾ مليو،
(3) معلم ۽ مدرس جو ايوارڊ 2 سپٽمبر 1999ع ۾ مليو،
(4) لاشاري تنظيم ايوارڊ 19 آڪٽوبر 1999ع ۾ مليو.
(5) ڊاڪٽر نبي بخش خان بلوچ هٿان استاد محمد ملوڪ عباسي ايوارڊ سرٽيفڪيٽ 28 فيبروي 2000ع ۾ مليو.
(6) حضرت جلال شاهه ايوارڊ سرٽيفڪيٽ تاجل بيوس هٿان 18 ڊسمبر 2002ع
(7) رمزون رحمت الله جون ايوارڊ، وزير ثقافت شبير احمد قائمي جي هٿان 13 آڪٽوبر 2003ع ۾ مليو،
(8) دولهه دريا خان ايوارڊ، مڪلي ٺٽو ۾ 13 اپريل 2003ع ۾ مليو.
(9) آواز ۽ انداز ايوارڊ 18 جون 2003ع تي مليو.
(10) بهترين ليکڪ ۽ مرتب جو “لاشار ايوارڊ” 19 آڪتوبر 2005ع شاهنواز ڀٽو لئبريري لاڙڪاڻي ۾ مليو.
(11) سلات پاران “سڄاڻ سگهڙ ايوارڊ سرٽيفڪيٽ” 30 آڪٽوبر 2004ع تي مٺياڻي ۾ مليو.
(12) سلات پاران “لوڪ ادب ايوارڊ سرٽيفڪيٽ” 19 ڊسمبر 2004ع اڏيرو لعل ۾ مليو.
(13) سلات پاران “استاد محمد ملوڪ عباسي ايوارڊ سرٽيفڪيٽ” 27 ڊسمبر 2004ع ڄامشورو ۾ مليو.
(14) سلات پاران “عزت فقير ايوارڊ سرٽيفڪيٽ” 29 جنوري 2005ع ڳوٺ بٺوسن ۾.
(15) حضرت قلندر شهباز جي ميلي ۾ سال 2003ع ۾ صوبائي ايوارڊ شهباز ايوارڊ پڻ حاصل ٿيو.
(16) ميلاد النبي ايوارڊ پهرين مئي 2005ع (مرڪزي اهلسنت جماعت پاران)
(17) عشق رسول ايوارڊ 28 مئي 2005ع تي ڄامشورو ۾ مليو.
نوٽ: رهيل ايوارڊن ۾ اڪادمي ادبيات، بزم روح رهاڻ سميت لاتعداد ايوارڊ توڙي سرٽيفڪيٽ شامل آهن.
[b]ڏهس (سج جا نالا) سرائڪي[/b]
ڪيا سينگار سڄڻ دا آکان، جلوه مئين جنسار نبيﷺ دا،
شمس اٿان ڪيا شعاعُ ڪريسي، چئو کا هي چمڪار نبيﷺ دا،
روش دي روشني ڪَم ٿي پي، جي ٿيوي اظهار نبيﷺ دا،
سج سائين دي سڏ تي آيا، جڏ هويا اسرار نبيﷺ دا،
ورن فٽاوي چين پيا اپڻا، ڪيتس جڏ ديدار نبيﷺ دا،
خم هويا خورشيد جڏاهين، نور ڏٺس نروار نبيﷺ دا،
مهتاب اڳون آفتاب ڪيا هي، هي حليه حشمتدار نبيﷺ دا،
آڏت ٿيا ڪمزور اٿاهين، ڏٺس جو ڏهڪار نبيﷺ دا،
هي ڏينهن دا روشن ٿيا عارق پر ڏونهين تي اختيار نبيﷺ دا،
سورج ڪيها ماڻ ڪري، خود جنهن ڪون گهرجي پيار نبيﷺ دا
بانا بڻ ديوانا ڳيا، پيا پيار گهري هر وار نبيﷺ دا
ايجهي ڪيا مئين مثال ٻڌاوان، ڪيها شعر ڪران شمار نبيﷺ دا
اي “عاجز رحمت الله” آکي هي عاشق خلقڻهار نبيﷺ دا.
[b]ڏهه نالا سج جا:[/b]
شمس، روشن، سج، ورن، خورشيد، آفتاب، آڏت، عارق، سورج، بانا.
سينگار صفاتي
حبيب تنهنجي حسن جي هر هنڌ آهي هاڪ
دلبر تولئه هر دل ۾ چاهت جا هن چاڪ
سهڻا تولئه سڪن ٿا هي ٿر اسان جا ٿاڪ
عجيب آءُ اڱڻ تي دير نه ڪر دمناڪ
پير گهمائي پاڪ اجار اڱڻ “عاجز” چوي
[b]ڏهس (اکين جا نالا)[/b]
عين عجيب کڻي ٿو جاڏي، تاڏي نوان نظارا آهن
نين ڪري بي چين ڇڏ يا هت ڪيئي دردن وارا آهن
چشم چراغ کان زياده روشن، وهوا جا وسڪارا آهن
ديد پسي اڄ دُرگ دلبر، ٿي ويا مست هزارا آهن
کنجن جاڏي خوب کنيائين، جر وهيا تن جارا آهن
ڇم سندي ڇمڪار تي مليا، بي چارن کي چارا آهن
نيٽ سان ڪنهن جي ڀيٽ نه آهي، محبت جا هي مارا آهن
کَنّ کنيائين خوب جنهين ڏي، تنهن جا بخت ڀلارا آهن
نيڻ گهڻو نروار جي ٿي پيا، سي سمجهو سوڀارا آهن
“عاجز” اک سان عربي سائين، ڏٺا ڏيهه هي سارا آهن.
[b]ڏهه نالا اکين جا:[/b]
عين، نين، چشم، دُرڳ، کنجن، ڇم، نيٽ، کن، نيڻ، اک.
[b]سينگار بيت (چپ چپ سان نه ملي)[/b]
اُڳ اليهر کان وڌ سهڻا، سارنگ نيڻ سڄڻ جا آهن،
رُوءِ ته وهوا، راڻل جو آ، سج سوين تنهن آڏو ڇاهن
دُر دشن جي تجلين آڏو، قُوس قُزح ۽ ڪو رخ ڇاهن
گوهر جا ته گلال ڏسي، هت حورون سڄڻ جا سهرا ڳائن
“عاجز” جهڙا لک “لاشاري” سائينءَ جا سگدر ٿا سڏائن.
[b]ڏهس (نانگن جا نالا)[/b]
اڳ چمڪيلا عجيب جا، ڏسي واسينگ ڏين پيا ور،
مانگهه ته محبن مُوءِ مٿان، پسي نانگ بڻيا نوڪر
ريڌا پسي رجنيون ڪنبن، ڇا تاڻي تليهر
پُننگ پريشان ٿئي، جڏ زلف ٿين ظاهر
ڦوڪون وسريون ڦُن کان، ڏسي جانب جا جوهر
ڀونگ ڀڄي ويو ڀَوَ کان، جڏ راهه هليو رهبر
مزگان ڏسي محبوب جون، ڪئي آزي اليهر،
ساجن جي سينگار اڳيان، ٿيو ور ور وسيهر
جڏ ڪيس ڪُلهن تي ڪيرايا، هُت دلين جي دلبر
ته وڄون نڪتيون وارن مان، ڪوبرا نه کنيو ڪر
سڪ ستايو سَپَ کي پيو ڪري پرينءَ جي ته پچر
هي نِمي بڻيا نوڪر، سڀ “عاجز” منهنجي عجيب جا.
[b]ڏهه نالا نانگن جا: [/b]
نانگ، تليهر، پُننگ، ڦن، ڀونگ، اليهر، وسيهر، ڪوبرا، سپ، واسينگ.
[b] سينگار بيت (بنا نقطي)[/b]
دُر دَسَ دلدار هئا، ڪاڪُل ڪارا وار،
مُک ماهه مَحَمَّدَ ﷺ مرسل، حور و ملڪ لئه هار،
صدر سهڻو آ سدا، سرهو سو سردار،
گلال اطلس گوهر گام، آ الله هُو اسرار
رک هر هر دل هموار، صَلِ وَسَلَّمَ ساهه ۾.
[b]سينگار[/b]
صورت منهنجي سڄڻ جي، آ سهڻي زور سڀن،
ڪاراڻ پسي ڪيسن جي، ڪيئي رجنيون ريسان ڪن
هلال منهنجي حبيب اڳيان، ڪريو اچي قدمن
شمس به ويو شرمائجي، جڏ مرڪ ڪئي محبن
گام پسي منهنجي گوهر جي، ڪيئي ڇيهل پيا ڇرڪن
سينگ ته منهنجي سائينءَ جا، پيا مستن کي موهن
مزگان منهنجي محبوب جون، چوان لالي ڇا لبن
دشن منهنجي دلبر جا، وڌ موتين کان مهڪن
رحنسار پسي راڻل جا، هت حيرت ڪئي حورن
نعلين سان نرمل عرش هليو، ٻئي گلال پيا ته گهمن
ثُمَ دنيٰ فَتَدَليٰ جو، هئو سير ڪيو سڄڻن
فڪان ڪاب ڪوسين واري، ملاقات ڪئي مِٺڙن
آئون شان تنهن جو شعرن، ۾ لکان ڇا “لاشاري” چئي.
[b]سينگار صفاتي[/b]
حبيب تنهنجو حسن جڳ ۾ جلويدار
تنهنجي آهي تجلي چمن ۾ چوڌار
لالي تنهنجي لبن جي، ڪيو گلن ۾ گلزار
ڏسان نه ٿو ڏيهه ۾ مٽ تنهنجو منٺار
“لاشاري” آ لوڪ ۾ اوهان جي آڌار
دلي تون دلدار، راڻا “رحمت الله” جو
[b]بيت (پکين جا نالا)[/b]
آقا جڏهين عرب اندر پيا آمد کڻي اچن،
جن ملائڪ ماڻهن سان گڏ پچار ڪئي پکين
ڪٻريون ڪانگا ڪاٺ ڪٽيئڙا لاتيون پيا لنون
ڳجهون ڳيرا ڇڏي آکيرا تات تنوارون ڪن
مئينا مٺو مور پکيئڙا ڳيچ پيا ڳائن
ڪانئر ڪوئل ڪونج ڪبوتر آڙيون پيون اڏن
هيڙها هنجهه پکين سان گڏجي جهرڪ پيا جهومن
ڪڪڙ ڪازبه ڪعبي آڏو نيرڳ پيا ته نمن
چانهه چڪور ۽ چاهه ڏيکاري ڊيلون پيون ڊڪن
خوشيون پسي خوب انهن کان کاڄ نه پيا کاڄن
لوڪ اندر “لاشاري” چئي ٿي ثنا پڙهي سڀن
باز توڙي بدڪن، جهڪي سرجهڪائيا
[b]سينگار صفاتي[/b]
حبيب تنهنجي حسن جا وڻن ۾ ڀي واڪا
حورون پريون حيرت پيون واهه جو پرين پاڪ آ
سڀ ڪنهن چيو سبحان الله ٿي محبن لئه مشتاقا
تائب تارا قمر ڪتيون شمس به شرم ناڪ آ
چنڊ به تنهنجي چاهه اندر ۾ فارون ٿيو هو فاڪا
صورت سوين يوسف جهڙيون مٽ نه ڪيان مان ڪا
نوريون ڀوريون ناز نڪوريون کوڙ ٻڌاسين خاڪا
گل ڦل گئونٽا مور مشوريون هلي گهڻي هاڪ آ
لعلڻ هن “لاشاري” کي تنهنجي لونءُ اندر ۾ لاڪا
عربي منهنجا آقا، تون رهبر “رحمت الله” جو.
[b]صفاتي سينگار[/b]
سهڻو منهنجو زور سڀن کان، سڀني جو سردار چوان،
جهڙي صورت، تهڙي سيرت، جوڙي جوڙ جبار چوان،
بڻجي آيو بيشڪ آهي، عالم لئه آڌار چوان
دنيا جن کي ڌڪا ڏئي، هي تن جو مددگار چوان.
امڙ، ابي کان زياده چاهي، ڇو نه يتيمن يار چوان
بشري صورت پردي ۾ آ، نور سڄو نروار چوان
آدم کان اڳ جنهن جا جلوه، چمن اندر چوڌار چوان
پاڪ پسيني جي خوشبوءِ وڌ. هڙني کان هٻڪار چوان
آب لعاب سان کوهه کٽو ڪيو، مٺو آ مهدار چوان
قدم ڪريمن جا ٿي رکيو، سا جاءِ سعادت دار چوان
عاشق خود الله جنهين جو، پاڻ آ پالڻ هار چوان
ان کان وڌ ٻيو، “عاجز” ڪهڙو، شعر ڪري شمار چوان
[b]سينگار صفاتي[/b]
حبيب ڪيا هزارين حسن تنهنجي حيران
پکي پاهڻ لکين لعلڻ جن توڙي انسان
نرمل تنهنجي نعلين مٿان ڪيئي ٿيا مستان
هر ڪو تنهنجي حب رکي زمين توڙي آسمان
هي “لاشاري” ڇا لکي تنهنجو شانائتو آ شان
“عاجز” تنهنجي الفت جو ڇا ڪري بات بيان
مدني تنهنجي مان ۾ آ نازل ٿيو قرآن
آندو اوهان تي عاشقن اڻ ڏٺي ايمان
قرب تنهنجي ۾ ڪيئي ڪسي ٿيا قربان
جن گهوري توتان جان، سي موجون ماڻيندا محشر ۾
[b]سينگار صفاتي [/b]
حبيب تنهنجي حسن جو ڪيڏو نه آهي ڪمال
مڙني کي موهي وڌو آ جانب تنهنجي جمال
تنهنجي ڪهڙي تشبيح ڏيان جا ملڻ آهي محال
رب توکي راڻا ڪيو آ لوڪن جو لڄپال
سونهن نه ملندي تو سوا تون لعلن جو آن لعل
الله تنهنجو عاشق آ ذاتي ذوالجلال
“لاشاري” جو به لوڪ ۾ سڄڻ اٿئي سوال
دلبر گهراءِ در تي هيڻا ٿيا هت حال
اکڙين ۾ عربي آهي جر اوهان لئه جال
ڀلا ڪر ڪي ڀال ته مري “عاجز” مديني ۾
[b]سينگار صفاتي[/b]
شان ته شهنشاهه جو جڳ اندر آ جام
توريت، انجيل، زبور ۾ الله ٻڌايو عام
ته اولاد ابراهيم جيءَ کي عطا ڪندس انعام
پوءِ جنهن مان پيدا ڪندس احمد عربي ڄام
اڻ کٽ ان جا عاشق ٿيندا مانجهي مرد مُدام
وڻ پکي سڀ جانور پڻ جهڪي ڪندس سلام
هڻندو ڪو نه حُسن جي ٻيو اڳيان هن جي حام
نرمل سندو نام، ٿيو “لاشاري” تڏ لوڪ ۾
[b]گوريءَ جا سجاوٽي سينگار[/b]
جڏ سهڻي سڀ سينگار ڪري، تان مستن کي ماري
واڪا ٿين وهوا جا، جي پاڻ صنم سينگاري،
بئينسر بولو، نٿ، واليون ۽ جهومڪ جهولاري
ڪڙيون، ڪٺمالا، ٻانهونٽا پائي ني بول نهاري،
دُهري، ٽِڪ، چوٽي ڦل، ۽ سڳيون سنواري
پايل پائي پير ۾ پئي بهادر بيهاري
منڊيون ڇلا، بازوبند، ڪن چمڪ چوڌاري،
پئي جنهن جي ناز انداز تي نه ڪنهن کي کيڪاري
اڃان به اٿس ڪيئي زيور، ڪهڙا ڪيان شماري
پر جي پسي منهنجي پرينءَ کي، هيءَ وينگس هڪ واري،
ته هار سينگار هڙئي ڇڏي، وڃي وساري
انهيءَ مهل “عاجز” چئي، پئي پنهل پناري،
پوءِ هارون سڀ هاري، لڄپال اڳيان “لاشاري” چئي
[b]گوريءَ جو وصفي سينگار (سرائڪي)[/b]
حُسن عجائب رنگ نرالا، گوري دا سينگار عجب،
چمڪار عجب، رفتار عجب، هر گفتي دي گفتار عجب
اڳان اُليهر وانگي لايا، ڏيهه اندر ڏهڪار عجب
مُک تي واهه پئي مانگهه ٺهي، ڄڻ تيز تليهر تار عجب
جلوه جوت جبين دا وهوا، لايا جنهن جنسار عجب
سينگ صنم دي واهه جو وڻدي، جوڙي جوڙ جبار عجب
نين ڏونهين بيچين ڪرن، هي ڇَمان دِي ڇمڪار عجب
مُزگان دي نال مار ڇُڙيندي، نينهن واليان نون نار عجب
انف دي نال ڪڪيهل ڪَردا، ريسان هي هروار عجب
لب لال گلاب ذَهب اُکان، هي شهد ڪنون وڌ لار عجب
دلدار دي دُر دشن چمڪن، ڄڻ دَهَنُ دي چوڪيدار عجب
رُحنسار تي غَبغَب بڻ بيٺي، ڪرماه نون شرمسار عجب
زَنَخ دا ظاهر جلوا ٿيا پئي مستان دي وچ مار عجب
هي حَسين هَڪي طائوَس مثل، ڪري آهو نل تڪرار عجب
انار مثل ڏون شير دورنگي، ڪردي مرد شڪار عجب
دوزان ڪرن حيران انهان وچ، الهه رکيا اسرار عجب
سَٽ ڇڙيندي ڪَٽ ڪرنگ نون، حُليه حشمتدار عجب
ڪونئر انگشتان ٻارنهن ئي ٻهڪن مُنڊيان مڻيا دار عجب
چرنان چور ڪيتي هن ڪيئي، عاشق بي اختيار عجب
هر انگ دي سهڻي رنگ ڏٺم، هن ظاهر زينتدار عجب
اي “عاجز رحمت الله” ڪري ڪيا شعر اندر شمار عجب
هن گوري دي سينگار ڪيهي هي ماهه لقا منٺار عجب
رهي نام نشان نه گوري دا، جي محب ڪري مسڪار عجب
[b]ڪلام پاڪ جي الفاظن ۾ سينگاريل بيت[/b]
اِنَّا فَتَحنَا واري “ف” ۾ فتح جو نيشان تون
يٰس واري “ي” اندر سڀني سندو سلطان تون
اَلَم تَرَ واري نظر ۾ برڪتون بيان تون
سير سُبحَانَ الذِي وارو مٺا مهمان تون
قَابَ ۽ قَوسَين منجهه، مرتبو ۽ مان تون
عَبدِه مَا اَوحَيٰ وارو شهنشاهي شانُ تون
نيڻ مَازَاغَ البَصَرَ، جلوو اُهو جانان تون
نَ جو نقطو مٺا آن ظاهري زبان تون
وَضُّحيٰ چهر و چوان، آن شاهي شمعدان تون
واه جا وَلّيلِ وارا زلف ٿئي ذيشان تون
سينو لَڪَ صَدَرڪَ سندو مڙني تي مهربان تون
طٰحهٰ وارو تاج ور ۽ عَلَّمَ الاِنسَانُ تون
اِنا اَعطَينٰڪَ وارو بحربي پايان تون
قُل هُوَ الله اَحَدَ جو آئين کڻي اعلان تون
وَمَا اَر سَلنٰڪَ بڻجي جملي آئين جهان تون
وَلَسَوفَ جو اقرار تو سان نُزولَ قرآن تون
شان لآ اُقسِم اوهان جو جيءَ سندو جانان تون
لاشاري “عاجز” سندو، آن دين ۽ ايمان تون
[b]سينگار[/b]
سڄو سنسار جوڙيو آ، خدا محبوب جي صدقي
محبت پيار جوڙيو آ، خدا محبوب جي صدقي
فَلَڪَ توڙي مَلَڪَ سارا، نشا نبر ٿيا نبيءَ آئي
سهڻو سينگار جوڙيو آ، خدا محبوب جي صدقي
زمين توڙي زمن سارو، آهي چمڪيو چمن سارو
هي ڪاروبار جوڙيو آ، خدا محبوب جي صدقي
جمعو سردار ڏينهن جو، مگر سومر سڳورو آ
اهو ڀي وار جوڙيو آ، خدا محبوب جي صدقي
ستارن چنڊ ۽ سج ۾، جيڪا هي روشني آهي
اهو چمڪار جوڙيو آ، خدا محبوب جي صدقي
لکڻ جي ڏات ڏئي “لاشاري”، “عاجز” کي ڪيو شاعر
مون ڀي هي ٻول ٻاجهارا، ٻڌا محبوب جي صدقي
[b]ڪافيءَ ۾ سينگار[/b]
ڪنهن جي حُسن تي شيدا پنج اٺ ڏهه
تنهنجي موهي ڇڏيا گفتار لکين
ڪنهن جي سينڌ سٺي ڪنهن جاڳل چپ نڪ
تنهنجي چهري ۾ انوار لکين
تنهنجي مرڪڻ جو ڪو مٽ ڪونهي
تنهنجي مُرڪ تي مَلَڪَ به شيدا هن
مٺا تنهنجي مقابل ڪو ڪونهي
هت حورون مڃي ويون هار لکين
گهٽ يوسفي حسن به ڪونه هيو
پر تنهنجي صورت ٻي شيءِ آ
هُتي صرف زليخان ديو اني
تنهنجي تاب موهيا سردار لکين
ڀلي مشڪ عنبر، دنيا جا عطر
گل ڪُل ڪائنات جا، آڻي ڪو
تنهنجي پاڪ پسيني جي خوشبوءِ
هت لائي ڇڏيا هٻڪار لکين
ڪنهن جو هلڻ سٺو ڪنهن جو ملڻ سٺو
ڪنهن جا نيڻ ته ڪو آواز مٺو
آ هر ڪنهن وٽ ڪا هڪ خوبي
تو ۾ خوبين جا انبار لکين
ڪمزور قلم کي ڇا طاقت
هي لفظ لکي “لاشاري” ڇا
رب پاڪ ڪلام پنهنجي ۾ ونڊيا
محبوب تنهنجا ويچار لکين
ڪافيءَ ۾ صفاتي سينگار
جيئن سهڻا نبي تنهنجو نانءُ مٺو،
تيئن تنهنجي نعت پياري آ
جيئن شان ڀريا تنهنجو شان اتم،
تيئن تنهنجي ذات پياري آ
پائي طٰحهٰ وارو تاج پرين،
تو ماڻيو آ معراج پرين
ڏنو مالڪ جنهن ۾ مانُ توکي،
سا سڀ کان رات پياري آ
تنهنجي وُضُحٰي واري پيشاني،
جنهن تي ساري دنيا آ ديواني
آ حڪم خدا خود جنهن جو ڏنو،
سائين سا صلوات پياري آ
وليل جا زلف سجايا ٿئي،
مزمل جي چادر تو پاتي
لامڪان تي مالڪ سان جا ڪئي،
هُئي سا ملاقات پياري آ
تنهنجي شهر جا مالڪ قسم کڻي
ڪونه پگهر سان پڄندا مشڪ مڻين
رَبَ تنهنجي صدقي جڳ جوڙي،
خلقي ڪائنات پياري آ
ڇا “عاجز رحمت الله” لکي
تنهنجي صدقي ملي آ ڏات مونکي
جا وڻن تي ويهي پکي لنون
سا ذڪر جي لات پياري آ