قائم الدين سهتو
سينگار
سونهين پيو سرتاج نبيءَ جي لائق سر لباس
حسن هوت حبيب جو هئو چندن کان وڌ چاس
وڌ گهرا ڪيس ڪلهن تي جيئن ڀونر وٺن پيا واس
جاڙا جنگي جانب جا ڪن ابرو دل اداس
جوڙ جهنواري جانيءَ سندا ريٽا رتل راس
مرگهان وڌ محبوب جا هئا نيڻ خماريل خاص
سي ڪهن ڪٽاريون ساجن واريون ڪيفي ڪن نه قياس
عاشق لک عليل ٿيا، ڪيا نظر نهوڙي ناس
ڪيئي ڪنجل “قائم” چوي پيا هلڻ منجهه هراس
وڌ پيارل پاس، حسن هيڪاندو گهڻو.
سينگار
جيئين مستي ماڪ جي خورشيد ڪري ٿو کس
حسندار هٽي ويا تئين روپ پِريان جي رس
گَورَيون گام نه کڻن آڏو هار پائي سي هس
چنڊر ڪيون چانڊاڻ ڀلي سو چمڪي پيو چوڏس
ڪڏهن نه ٿيو “قائم” چوي سونهن برابر سس
دست حنائي جانب جائي پرور ڪيا پارس
هڪڙي مرڪ حبيب جي سان مٽي اها مس
سهڻي جا سينگار چيا هن ڏاهن منجهه ڏهس
مان ڏئي نه سگهان ڏس، پرينِ سندي پار جا.
سينگار (سرائيڪي)
تاج “لولاڪ لما” دا برسر سونهيندا سرور ڪون
آوڻ نال آباد ڪيتا جانب ها جهنگ جهر ڪون
نور سڄڻ دي روشن ڪيتا گلشن ها گهر گهر ڪون
حسن ڪريندا هوت ماهي دا شڪي شمس قمر ڪون
خورشيد ڪنو خاص بچاوڻ ڪيتا پرور پوش ڪڪر ڪون
هُل هلايا هاڪ حسن ديِ، پاڪ موهيا مرمر ڪون
لطفدار لعاب ڏيندا ول شاهه شڪست شڪر ڪون
شڪي ٿي ڳيا ڇپ اتاهين ڪينٽل ويک قمر ڪون
سٽ ڏيندي ول جهٽ اتاهين عين افٽ ادگر ڪون
ٽور ٽري من مور ڪريندا گرفتار گنيَر ڪون
پاڪ پسينا پياري دا سو موهي مشڪ عنبر ڪون