محمد مريد جت
سينگار
زلف زوراور زيب زنجيران ڀاڏر ڀوڏ ڀونگ
ادگر آهو عين عجيبان نرگس نين نسنگ
وار وسهِر ور وجهن پيا واٽهڙن کي ونگ
لبڙا ماهي مين مٿي ها ڏوڏر ڏاڙهون ڏنگ
رنگ به رنگي هٿ حنا ۾ الڊهه نرمِي انگ
شير ڇپي ويا ڇاتي کان ڇنا تازي گهوڙن تنگ
هرڻ غزالي گاهه ڇڏي هو جاچن بيٺا جهنگ
آيا فيل فراق ۾ پيا ٽيڏي مارين ٽنگ
جان جهڄن “جت” چئي، مٺو مئينا منگ
سون برابر سنگ، موتي ڏند “مريد” چئي.
سينگار
حسين منهنجو حبيب آهي جانب عجب جمال
هرڻ مور مرڪي موهي، ماڻهو پکي مال
شمس قمر به شرمائي ٿو پسي لبڙا لال
مٺو مات اچي وڃن چينچل پسي چال
جانب منهنجو “جت” چوي آ بيحد بيمثال
ڪندو ڀلايون ڀال، آمڙني تي “مريد” چوي.
ڏهس بيت (اکين تي)
اکيون، اکيان، عجيب جون ناز ڀريا هن نين
چاهه چڪس چريا ڪيا، عجب سنديرا عين
ابرو، تبرون، تير تکيرا، فوز ساڻ ڦٽين
نيڻ چشم ٿا نهوڙن، ڪجلين بچيا ڪين
اطلس نرم، بدن بخمل، ماهي لبڙا مين
اُماس، ابر، ڪيس قريبان، موهيا مير مُبين
جي محب ڏسي مُرڪين، ته ملندو مانُ “مُريد” چوي.