محمد قاسم ڪلوڙ
[b]سينگار بيت[/b]
هلڻ پسي حبيب جو هاٿي ٿيا حيران
گنج گنير، گونٽا، سنکر چيو سبحان
طائوس تونگر تي ٿيا مور گهڻو مستان
ڪاڪل، ڪيس قيمتي قياس ڪن ڪان
وجهي ور واسينگ جيان سوگها ڪن سلطان.
آهو عين عجيب جا وسائن تيرن جا طوفان
نرمل سندي نور جا ڇا ڪندو ڪو بات بيان
تنهن عربيءَ جا احسان، آهن ڪائنات تي “ڪلوڙ” چئي.
[b]گوري جو بيت[/b]
پنج، يارهن پدمڻيءَ کي ٿا سينگار سونهن
تڙ، تيل ڦليل، ڦڻيون ٿيون ٺاهوڪيءَ ٺهن
ڦيري کڻي فقير چئي ڪنگوريون ڪاڪلن
ته اليهر کان اتامرو ظاهر زيب زلفن
پسي ڪاراڻ ڪيسن جي ڪنگيون ڪُرِ ڪرن
گهري وڌ گلاب کان لالائي ته لبن
ڪجل بنا ڪيفي اکيون عاشق ڪيئي ڪهن
عجب اعليٰ اثر آهي ناز سندي نيڻن
پهري پوشاڪون پٽ جون لعلون لال لڳن
ته ادگر اچي ات وري پيرن منجهه پون
ڪنگڻ، چوڙيون ڪارائيءَ ۾ ٻانهوٽا ٻهڪن
ڪيئي عاشق “قاسم” چوي وٺي واٽ ويهن
اهڙيون سهڻيون سڄڻ آڏو ڪٺيون لک ڪجن
مُور نه ٿينديون ماڳهين مٽ سي محبوبن
پسي حسن حبيب جو ڪري پون قدمن
اهڙن عجيبن، موهي من مطيع ڪيو.