امداد علي ٻٻر
[b]سينگار بنا نقطي[/b]
آءُ احمد مور مرسل محمد مهدار،
ڪر ڪو ڪرم ڪامل ڪاهه ڪر ڪلدار،
عود عطر احمدا دل دام ۾ دلدار،
رس رسول الله ڪر رحم سالڪ سو سردار
ڪر آمد اعليٰ وار اهو ڪو وار
اهو اعليٰ اسرار آءُ محمد مددگار
لعل اها للڪار “امداد” آ امدا اهو
[b]سينگار [/b]
مهر ڪر مالڪ مون تي جو محب اٿئي منٺار سڄڻ
جوڙ ڪري تنهن جانب کي سڀ سائين ڏنا سينگار سڄڻ،
جو نامور نورالهديٰ سونبي ڪيئي نروار سڄڻ.
حق حامد، حاشر، حبيب حامي ٿي هڪ وار سڄڻ.
حُجت حجازي هاشميءَ سو حريص ٿي هموار سڄڻ.
حٰمٓ حبيب هادي ڏئي هروار سڄڻ
تنهن تاج ڌڻي تونگر جا آهيون طالب گهڻا طلبگار سڄڻ.
قائم ڪليمُ قاسمُ قريشيءَ داع دلبر جو دلدار سڄڻ
صادِقُ سابِقُ سراج سو سيد آ سردار سڄڻ،
جوادُ جاني خاتم خليل ڪئي خطيب جي کيڪار سڄڻ،
نور نبي ناطِقُ، ناصر، نظير خاطر نهار سڄڻ
لائق ناهيان لطف ٿئي، مون بيحد آهيان بدڪار سڄڻ.
جو بارُ، بُرهانُ، باطِنُ، بشيرُ جو بيشڪ آ بردبار سڄڻ
رحم ڪر رئوف واعظ ڪري وريام سو ويچار سڄڻ
آ وَليُ، اُميُ، عامِرُ، امام، اول، آخر عجيب آ اظهار سڄڻ،
شهيدُ شيع، شاف، شڪور، توڪل، طٰهٰ جي آتار سڄڻ.
احمد، عربي، عزيز، عالم، ياسين، يتيمُ يقيني آ يار سڄڻ
مُبينُ، مَهدي، منقيءٰ، مُطهر، منصور ڪئي مومن هٿ مُهار سڄڻ
منيرُ، مزمل، مُدثِرُ، مصطفيٰ، مرتضيٰ ڪيئي مڙني سو مختيار سڄڻ.
مُحلل محرمُ، مُڪيءَ، مُبلغُ آمدني سو ميهار سڄڻ.
اسان اڙين جو “امداد” چوي اِهو عجب آ آڌار سڄڻ
سنگت سوڌو سلامي ٿيان، تنهن دلبر جي دربار سڄڻ
بُراين ۾ ڀرپور آهيون، اسين بندا سڀ بيڪار سڄڻ.
تون پرور پالڻهار سڄڻ، ڪر ٻيڙو پار “ٻٻر” جو
[b]سينگار[/b]
ساراهه ڪجي تنهن سائين جي جو آ پاڪ ڌڻي پرور
ڪري محمد مڪائين اسان اڙين جي آڌر
عربي ڄام اصل کان هي ڇورن جو ته ڇپر
ڇا عقل اِتي ڪم ڪري سوچ ڪجي سراسر
ڇا شان عربي ڄام جو ڪري بندو بات بشر
حيرت ۾ حوران پيون ٻيا جن ۽ جيت جناور
اچڻ ساڻ عجيب جي ٿئي نازڪ جي ته نظر
تجليءَ سان طور تي ٿيو هو موسيٰ به منتظر
وري حضرت آدم جو ٿيو بهشت وڃڻ ٻيهر
مليس معافي محب خاطر جو ٺريس جان جگر
حضرت نوح نبي لاءِ نروار ٿيو، بيحد هُوته بحر
يعقوب کي يُوسف مليو ٿيس اکين جو ته اُجر
حضرت ايوب کي عطا ٿيو، هو واقعي واهه صبر
اول عيسيٰ نبي ويوپينگهي ۾ ڪري بات بهتر
حضرت يونس پيٽ مڇيءَ ۾ پيو پڪاري هِن پر
هاڻ مدد مرسل مڙني ڪامل اچي ڪاڪر
سڀ سڻايون صاحب ڪيون اجهو ڏئي انور
طفيلي تنهن تاجدار جي ٿيندو موچارو محشر
ٻهونُ ٻاجهون “ٻٻر” چوي هِن عجيب جون انڇر
ڪندو ماڙ مسڪينن تي ڪو وريام ڏئي وَر
جنهن لڳاسين لام لالڻ جي سو ڪندو مور مهر
اسين گدلا گداگر آهيون تنهن عجيب جا “امداد” چوي
[b]سينگار[/b]
ٿلهه؛ حسن وارا هلي آيا ڪٺا ٿي ڪل قطارن ۾
مگر محبوب هُت منهنجو هيو پردن پيارن ۾
متو ميلو حسينن جو سري بازار حد ٿي وئي
ڪٺا ٿي ڪل ڪري آيا سڀئي سينگار حد ٿي وئي
ٺهي سي ٺيڪ ٿي بيٺا ترتئون تيار حد ٿي وئي
ڪانه هئي ڪا ڪمي ڪنهن ۾ وڌيو وهنوار حد ٿي وئي
پاڻهي پئجي ويا سڀئي سودائن جي سيپارن ۾
جي کڄي هئين خان جو پئي هاڪو نقاب نوراني،
ته سُڪائي ها ستارن کي ۽ فلڪن کي فريشاني،
اهو اچڻ به افضل آ آيو جئين منهنجي جو جاني،
جلي ها طور جان جهان ڦنا ٿئي ها صفا فاني،
اهو پاور ٿئي پياري کي هلايو جنهن هزارن ۾
ڏسي محبوب منهنجي کي حسن وارا چپ ٿي ويا
نوح نبي ۽ يونس يعقوب يوسف پارا چپ ٿي ويا
آدم کان وٺي عيسيٰ تائين سليمان سارا چپ ٿي ويا
جهڪيا جڏ سج ۽ چنڊ ڀي سڀ ستارا چپ ٿي ويا
محبت جي ميخ لڳي وَيَن تن من جي ڪاتارن ۾
هيبت مان هڙئي هلي ڪري ڪلام جهڪي پيا
پياري تي پڙهي صلوات سلام جهڪي پيا
وٺي هو ويهي رهيا ته مزمل نام جهڪي پيا
هر ويلي اسر آڌي صبح شام جهڪي پيا
اسم اهو پچائي هو ويهي رهيا ويچارن ۾
ڪرم ٿيو آ قيامت تائين قرب ڪمائي وينداسين
نازڪ نور نرمل سان نينهن نڀائي وينداسين
“ٻٻر” ٻاجهه ٻهڳڻ جي آ ٻول ٻڌائي وينداسين
انشاءَ الله “امداد” چوي اسين آڳ اُجهائي وينداسين
خوش ٿيو خير پورائي چوي هونداسين حبدارن ۾
[b]سينگار[/b]
قربان ٿياهي قمر يارو، نال اشاري آياهي،
مُرڪ ڪيتي محبوب جڏهن ته رين ڀي روپ مٽايا هي
ڇوهه چون ڇلڙي مارن ولڙي سرمائي سرڪار ڏٺم
اي جاڙي ابرو جانب دي سيفي سي سٽڪار ڏٺم
چشم نشيلي چاوڻ نال ول پنبڻيان پهريدار ڏٺم
ڪر پُر پيالي پيار چون ڏيندا ترت اهي سي تيار ڏٺم
جڏان ديدان مليا دلبر نان ته هوش مُئين ڪنون موڪلايا هي
خاشا خشم خان ميڏي دا افضل جوڙ جبار ڪيتا
ول عاشق گل عباسي ڪون چا لعل لبان لاچار ڪيتا
زيب زرا سن ظاهر ٿيا وڃ دڌ درين دڌڪار ڪيتا
نان چارا چليا چنڊ دا يارو چهري چا چمڪار ڪيتا
موسيٰ نبي مدهوش جو ٿي اڳيان پردهه هڪ هٽايا هي
دست مبارڪ دلبر دي دربار داتا دي ويندي هن
اڙيان اهن اٻوجهان دي ڪل معاف خطا ڪر ويندي هن.
راهه رليان ڪون رسدا رهبر ڏي پيار پرين ته پليندي هن
منظور ڪريندا سڀ ڪجهه مولا جڏ عربي آپ اليندي هن
بدن ميڏا ڀرپور ٿيا مئين جشن جام منايا هي
ڪر ٻاجهه “ٻٻر” تي واحد لڳ جي ول پووي
افضل اي “امداد” ٿيوي جو هيڪر هوت هل پووي
اڱڻ ڀي آباد ٿيون، جو ماهي مئين نال مل پووي
قربان ٿيو ان تنها قد مان تون جو بخت شفا دا کل پووي
رحم ٿيوي ريجهپو رائي اتي جنهن پاند ڳچي ڳل پايا هي