احمد علي “اترادي” چانڊيو
پيءُ جو نالو محمد پڃل چانڊيو
پيدائش 1966ع
فن جي شروعات 2005ع
استاد عاجز رحمت الله لاشاري
ائڊريس حسين آباد ڪالوني حيدرآباد
[b]صفاتي سينگار[/b]
ڪير ٿو پهچي سگهي، مصطفيٰﷺ جي شان کي
مالڪ پنهنجي محبوب لاءِ، جوڙيو هِن جهان کي
ڇا ڪري سگهندس بيان، نه طاقت آ زُبان کي
خود خُدا ڪئي آ ثنا، پڙهي ڏس قرآن کي
عرش تي مولا گهُرايو، صاحبِ سُلطان کي
ڏنئين انعام اُمت لاءِ، رُوبرو مهمان کي
موٽي اچي مُرسل ڪيو، عام هن اعلان کي
پنج وقت نمازون پڙهي، راضي ڪيو رحمان کي
لاهي نه سگهبو “احمد علي”، الله جي احسان کي.
[b]صفاتي سينگار[/b]
سونهن منهنجي سڄڻ جيءَ جو ڏيهن ۾ ڏهڪار آ
ڀلي توهان ڀيٽي ڏسو، ڀلو ڪنهن جو يار آ
حسين ٻيا به کوڙ آهن حُسن جا پرور
ڪري هار سينگار پاڻ کي ٺاهن پيا هر هر
وري کولي وار ڪُلهن تي، رکن ڪارا ڪاريهر
ته به مَٽ نه منهنجي محبوب جو، ڀلي سونا پائن پَر
منهنجو ته جانب سڀني سهڻن جو سردار آ
شيرين لاءِ فرهادَ ڪيئن پهاڙ وڌو ڏاري
رانجهن به ڇڏيو هير خاطر تخت وساري
مصر جي مايُن ڪٽيا هٿ، يوسف ڏي نهاري
پر جن ڏي ڏٺو مُرڪي محبوب منهنجي پياري
ته گهر ٻار به گهوري مٿان سِرُ به ڪيو نثار آ
ڳئُن، مينهن، ٻڪرين جا، ڇونه سچا هجن مکڻ
انب، انگور، ڪيلا، هجي ڏاڙهونءَ جي ڪا ڪَڻ
کنڊ، ماکي، مصري، ڀلي ميڙي ڪجن مکڻ
پر ڪندا ڪهڙي همسري منهنجي سهڻي ساڻ سڄڻ
مڙني کان مٺي لالڻ جي لَب سَندي لغار آ
هاٿين جي هلڻ جي آ سُهڻي،ٽور ٻڌي ڇڏ
پکين ۾ هلندو لاڏ سان آ، مور ٻڌي ڇڏ
هرڻيءَ جو هلڻ سڀ کان سُهڻو، زور ٻڌي ڇڏ
پر ڪيان پرينءَ جي قدمن تان سڀئي، گهور ٻڌي ڇڏ
منهنجي دلبر جي اڳيان کاڌي هڙني هار آ
سَرِنهن، مَٽر، مُند تي ڀلي ڦُولارجي بيهن
رابيل، چنبيلي، موتيو، ڪيئي ڪَٺا گُل ڪجن
عطر، عَنبير، ڇونه سوين سُرها تيل هجن
پوءِ به منهنجي پرينءَ جي نه پسيني ساڻ پُڄن
جن گهٽين ۾ منهنجو گوهر گهُمي، تن گهٽين ۾ هُٻڪار آ
مُرڪي جڏهن منهنجو سُهڻو سڄڻ ڳالهائي
بُلبُل ۽ ڪوئِلون به ڇڏين ڪنڌ جهڪائي
چنڊ، تارا ڪَتيون، قُطب، پيو سج به شرمائي
اهڙو دنيا ۾ ڪنهن جو دلبر آهي ته ٻڌائي
“احمد علي چانڊيا” مستان ٿيا، جن به ڪيو ديدار آ.
[b]صفاتي سينگار[/b]
حُسن ۾ وڌ حَسينن کان، محمد مصطفيٰﷺ آهي
سوين سينگار ڪن سُهڻا، مِٺي جو مَٽ ڪو ناهي
ڀلي هي شمس ڪڍي شاخون، پوءِ به لالڻ کان لهرائي
اشارو جي ڪري آقا، وجهي قمر به ڪيرائي
لڀِي ٿي سُئي پوي ليڪن، مُرڪي جي مُرسل ڳالهائي
هَٽي جي ٿو وڃي پردو، ڦُٽي پرڀات پئي آهي
پيو چؤٻول چِيهَن ۾، ٿيو اڄ رات کي ڇا هي
حڪم جبرئيل کي آيو، جلدي پردي کي ويو ٺاهي
چوان ٿو چاهه مان “چانڊيا” گهڙي ڪا گهوٽ گهُرائي
ڪيان ديدار دلبر جو “احمد علي” آس اِها آهي.
[b]گوريءَ جو سينگار[/b]
نينگر جڏهن نڪري، ڪري سڀ سينگار
رنگ گلابي گهرو ڪري، ڪجل جي ڪا ڍار
چوٽو سندس چيلهه تي، ورائي هلي وار
بيهڪ اهڙي ڀِروَن جي، جيئن تيز تکي تلوار
لال گلابي لبڙا، ڏند، موتين جي قطار
بخمل پهري بدن تي، هيرا لک هزار
سون سندا سڳڙا، وري چوڙيون چمڪدار
چهرو سندس چنڊ جهڙو، خاشا نيڻ خُمار
سنگتي نه ڪوئي ساڻ هُجيس، ڪرولا هيٺان ڪار
اک کڻي جي اوچتو، ته ڪِرن ڪيئي ڪنڌار
“چانڊيا” هلي چاهه مان، ته ٿي بند وڃي بازار
مَٽ نه سمجهي ڪنهن ماڻهوءَ کي، هن دنيا ۾ هر وار
پر جي سونهن ڏسي منهنجي سائينءَ جي، ٿي هوش ويندس گُم غار
“احمد علي” چوي انهيءَ کان، ويندا وسري سڀ سينگار
پوءِ ڇني پنهنجا هار، ڪرندي پريم جي قدمن تي.