ممتاز امين سنياسي
[b]سينگار (سرائيڪي)[/b]
ويکهه ڪي چهرا يار سڄڻ دا، ڪيئي سهڻي ڪنڌ نماون تي شرماون
سهڻل اڳون ڪيئي سهڻي، ادب نال الاون تي شرماون
ويک مکڙا محب ميڏي دا، موتي ڀي مُرجهاون تي شرماون
ٻولي سُڻ ڪر ٻهڳڻ دي، نا طوطي چهنب چلاون تي شرماون
ڪيا ٽور ڪريسن مور ماهي دي، شيهل ڀي ڇپ جاون تي شرماون
سورج قمر سانول اڳون، نه تاري تاب ڏکاون تي شرماون
ويک ڪي نئينان ناز ڀريئي ديان، نه ڪُڙيان ڪجل پاون تي شرماون
حوران پريان سڀ “سنياسي” نوڪر نام سڏاون تي شرماون
[b]سينگار[/b]
حسن وارا قسم تنهنجو، منهنجو ايمان بس تون آن
مذهب دين سڀ سارو، منهنجو قرآن بس تون آن
سوا تنهنجي سڄڻ سائين، عبادت به اڌوري آ
صبح، سانجهي توکي سجدو، بنا سجدي نه پوري آ
محبت به ملي توکان، رحمت به ملي توکان، جنت به ملي توکان
تون هر شيءَ جو آهين مالڪ، ڪمي نه آهي تو وٽ، عزت به ملي توکان
جنهن کي چاهين اڏين ان کي، وڏو مهربان بس تون آن
جنهن ۾ نالو تنهنجو ناهي، ضايع سارو ذڪر چئبو
ابتدا ئي اوهان کان ٿئي، اهو ڪم امر چئبو
ايئن آهون، وڏيون دانهون، اثر دعائون ڪنديون ڪهڙو، بنا محبوب محبت جي
نفل ڇا ڪبا نيتي، سوا سهڻي جي صحبت جي
اندر واري ئي ڪعبي ۾ منهنجو آذان بس تون آن
چاهي دل ٿي پرين پيارا، هميشه گڏ هجان توسان
عنايت جي اگر ٿي پئي، اها سائين مٺا مون سان
ته ٿي نوڪر تنهنجي در منهنجا دلبر، مرڻ تائين گذاريندس
تنهنجون راهون، تنهنجا رستا، اکين سان پيو ٻهاريندس
اعليٰ چيز آهين پر سڄو سبحان بس تون آن
چئي “ممتاز” منهنجو آن، حُسن وارا سهارو تون
حُسن سان گڏ آهين تون، پرين ڪيڏو نه پيارو تون
نرالو ناز آ تنهنجو، نئون انداز آ تنهنجو، مٺو آواز آ تنهنجو
هر تعريف آ تنهنجي، ڀريل بياض آ تنهنجو
“سنياسيءَ” جو سهڻا سائين وجد وجدان بس تون آن
[b]گوريءَ جو سينگار[/b]
سهڻين کي سينگار گهڻا، پيا چوڙيلن کي چلڪن
ڪيوٽيون، ڪوشڪيون، ڀلي ڪوڏيون پائن ڪن
والا، جهالا، جهومڪ، جهاجهر ڪيو جهلڪن
نسبيون، پنڙا، پوپٽ، پاپڙين تي پلڪن
چوٽيءَ ڦل، چاهه مان پيون، سڳين تي سٽڪن
ريشم پَٽ، سڳڙا سُٽ، گُجرون سي گل ڪن
مٿا مٿي مينديءَ ڏئي، سينڌ سي سرڪن
هڻي مساڳ، مَسي سُرخي، چڱا سي چَپ ڪن
سهسين ڪن سينگار ڀلا، ٻيو شؤق سان ڇٽڪن
دهريون، هار هزارن جا، پيا لُڪيءَ تي لٽڪن
بُولو بئينسر، بانوريون، نازڪ سي نٿ ڪن
هيرا ڦليون، لونگ پايو، مُهريون پيون مُرڪن
هسبيون، رسيون رنگين پائي، ڳچيءَ ۾ ڳٽڪن
ڪنگڻ، ڪڙيون، ڪٺ مالون، نه موراهون مَٽ ڪن
ڇلا، منڊيون، ويڙهه واهه واهه، چيچن تي چِٽڪن
جورا ڍڪي جپاني، ڀلي جوڀن تي جهٽڪن
سُرمو پائي سرهيون ٿي، ٻيو تيل مَکي تِلڪن
عطر، خستوري، مُشڪ مڻين، نه بوءِ کان بس ڪن
سرتين سندي ساٿ ۾، ڪونڌر پيا ڪسڪن
جي محبوب اچي محفل ۾، ته کايو هار اُتي هٽڪن
ويچارين سڀ وسري وڃي، پيون ڀڙن ۾ ڀٽڪن
سورنهن ئي سينگار ڪري، کڻي ڪجل سان ڪٽڪن
اعليٰ منهنجي عجيب لاءِ، سهڻيون پوءِ سڏڪن
واٽن تي ويهن، سڄڻ لاءِ “سنياسي” چئي.