ڪريم بخش ملڪ
پيءُ جو نالو؛ حمزو فقير ملڪ
ذات: ملڪ
استاد؛ صادق علي ملڪ
ڪِرت؛ استاد/صحافي
ايڊريس؛ ڳوٺ ڏياڻي، پوسٽ آفيس ڪرمپور بجاراڻي تعلقه تنگواڻي، ضلع ڪشمور
سينگار
ڪهڙي ڪيان تعريف، مدني مٺي منٺار جي
سهڻو سڄڻ اعليٰ اتم، آيو سڄڻ سينگار جي
گام گوهر جي کڻي، وڃن مُشڪ عنبر هارجي
مُرڪ جي محبوب ڪن، موتي ڪِرن مهڪار جي
چانڊاڻ چهري جي پَسي، وڃن شمس و قمر هارجي
“ڪريم بخش” ڪئي تعريف آ، پرور ڌڻي پاڻ يار جي
انهي محبوب مڻيادار جي، ساراهه آ سنسار ۾.
سينگار
سونهن وڌ ساجن جي، آئون لکان ڇا لفظن
قَمَرُ ڀي قربان ٿئي، منهنجي ڪامل جي قدمن
هاٿي ڀي حيران ٿئي، جي لالڻ لو ڏ ڪن
ڏاڙهونءَ داڻا ڏندڙا، جرڪيو ٿا جرڪن
پسي چيلهه چهبڪ، نڪي چيتا هام هڻن
انهيءَ ٻهڳڻ صدقي ٻاجهه سان ٿا، ٺهه پهه ڪم ٺهن
“ڪريم بخش” ڪريمن، آهي تاري ڇڏيو تار مان
سينگار
ڀورل آئي ڀاڳ کليا، ٺهه پهه دل ٺري،
آتش گاهه اجهامي ويا، پيا بت ڏري،
ٻهڳڻ صدقي ٻڏل ٻيڙا، پيا تار منجهان تري،
سڄڻ خاطر سنسار مان وئي، مصيبت ٽري
جلوو پَسي جانب جو، ٿي هر دل آهي چري،
“ڪريم بخش” ڪيئي قربان ٿيا، پسي زيب ذري،
پيا بخت وري، مدني صدقي “ملڪ” چئي.
سينگار
سونهن وڌ ساجن جي، ناهي جانب جو جواب،
اهڙو رُخ مُنهنجي رهبر جو، موهي وجهي مهتاب،
لالاڻ پَسي لبن جي ڇا هام هڻي گلاب،
دندان وڌ دلبر جا، ناهي موتين جو حساب،
جي مُرڪ مور محبوب ڪن، آڏو نه اچي آفتاب،
کارا کوهه مٺا ٿين، جي پئي لالڻ جو لُعاب،
آ عجيب عاليجناب، منهنجو ڪامل وڌ “ڪريم بخش” چئي.
سينگار
سڄڻ جي سونهن سبحان الله، ناهي سنسار ۾ ثاني،
کڻي جي نيڻ ٻئي نرمل، مٿس هر دل ٿي مستاني،
مٺا محبوب جي مُرڪن، لَڀَڻُ سُئيءَ جو ٿي آساني،
ڪُلهن تي جي ڪرن ڪاڪل واسينگن کي ٿي حيراني،
“ڪريم بخش” قرب ڪامل جا، رهي ناهي پريشاني،
ڪندو مدني مهرباني، اسان ڪمزور ڪوجهن تي.