الهڏنو بروهي
[b]صفاتي سينگار[/b]
چنڊ چوڏهينءَ رات جا، تون هام نه ايڏي هڻ
قمر وڃين ڪومائجي، جڏ سامهون اچئي سڄڻ
تون سونهين رڳو ستارن سان، توکي ڌڻيءَ ڏنو آ ڌڻ
پرينءَ جي پيشانيءَ جهڙو، تو ۾ لڀي نٿو لڇڻ
خورشيد ويندين خَم ٿي، ڏسي محبوب جو مُرڪڻ
بدر رهين بيحال سدا، ڏسي گهوٽ سندو گهُمڻ
هلال اچين حيرت ۾، جي ٿيُئي پرينءَ جو پهچڻ
ته عشق لڳئي آقا جو، تون نينهئون لڳين نچڻ
محبوبن تي مستان ٿي، تون مورهون لڳين مرڻ
پوءِ “بروهي” چئي بچڻ، تنهنجو اصل نه ٿيندو “الهڏنو” چئي.
[b]صفاتي سينگار[/b]
ساجن تنهنجي سُونهن ڏسي، مستان هزارين ٿي پيا هِن
مُحبت تنهنجي ڪيئي موهيا، حيران هزارين ٿي پيا هِن
تون سُهڻن جو سردار آهين، تون محب مِٺو منٺار آهين
ڇا شان لکان، تنهنجو مان لکان، داستان هزارين ٿي پيا هِن
تنهنجي زُلفن جي ڪهڙي ڳالهه ڪيان، مان ڇا ته چئي ڇا بيان ڪيان
هتي اَليهر، تَليهر، سَپّ اچي، دربان هزارين ٿي پيا هِن
تنهنجي پيرن جي پيزار چُمان، هڪ وار نه پر سئو وار چُمان
تو مهرِ نظر آ مون تي ڪئي، احسان هزارين ٿي پيا هِن
مان تنهنجو مٺا نوڪر آهيان، تون منهنجو دلي دلبر آهين
هڪ خادم مان نه آهيان پيارا، سلطان هزارين ٿي پيا هِن
هر جاءِ آهي سُرهاڻ تنهنجي، ٻي ڳالهه ناهي واکاڻ تنهنجي
هِت جِنّ، ملا ئڪ، حورون اچي، قربان هزارين ٿي پيا هِن
الله ڪيو هِن “الهڏني” تي، قُرب ڪيائين ڪوجهي ڪِني تي
“بروهيءَ” جا سڀ بار لهي ويا، مون جهڙا ڪيئي مهمان هزارين ٿي پيا هِن.
[b]صفاتي سينگار[/b]
تون ڪامل، تون اڪمل، تون نوري نور نشان
حبيب تنهنجي حُسن مٿان، هر ڪو آ حيران
زُلف تنهنجا زريدار ۽ مست ڪن مزگان
چاهت تنهنجي چهري سان آ، پاڻ رکي رحمان
لالاڻ تنهنجي لبن جي، ڪيئي مُحب ڪيا مستان
تجلو پَسي تاب تُنهنجي جو، قمر به ٿيو قُربان
شمس به شعاع ڇڏي ڏنو، تنهنجي مُحب ڏسي مُسڪان
گوهر تنهنجي گام پَسي، حيران رهيا حيوان
مدني تنهنجي مان ۾، ڇا “بروهي” ڪندو بيان
هي “الهڏنو” احسان، ڳڻي ڳڻيندو ڪيترا.