محمد جمن ڀٽي
پيءُ جو نالو شاهي خان ڀٽي
فن جي شروعات 2000ع
فن ۾ استاد فقير ديدار علي سيال
پيدائش جي تاريخ 01/01/1968
ائڊريس ڳوٺ پير باجدي لڳ سنڌ يونيورسٽي سوسائٽي فيز-II ڄامشورو
ايوارڊ؛ علڻ فقير ايوارڊ، سگا ايوارڊ ۽ ڪيترائي سرٽيفڪيٽ پي ٽي وي، ڪي ٽي اين، مهراڻ ٽي وي، آواز ٽي وي، ريڊيو پاڪستان لعل قلندر، ڀٽائي گهوٽ سگهڙ سيمينار ۾ شموليت
[b]سينگار[/b]
صدق سونهن تنهنجي سهڻا سونهن وارا
تجل تجليون تائب ڪتيون قُطب تارا
ڏسي چنڊ سورج شمع شرم سارا
بلب لائيٽ بجليون لِڪي ڪن گذارا
جهڪي جهاتيون پائين يڪي عشق وارا
ملي ديد دلبر لهن من مونجهارا
لکن ۾ آ لڄپال لڄادار پڌرو
سهارو سڀني جو سدائين سڳورو
جڏهين زيب زينت زلف ٿو سنواري
ته لَيلَةَ القَدر به سڄڻ ڏي نهاري
ڀرون ڀؤنر جاڙا ڪڪر جيئن ڪناري
انڊ لٺ رنگن کي به رڱيو رَنگ ڏياري
[b]سينگار شعر[/b]
تنهنجي سونهن تي ڪن پتنگ هي پچارون،
هي نوراني آ چهرو ٻرن لاٽ لارون
ڏسڻ لاءِ حيران پريون ڪن قطارون
هي بيوس بندن جون توکي ٿئي پڪارون،
گلابي گلن ۾ آ لالاڻ ڪنهن جي،
سڀني گلن ۾ آ، ڳاڙهاڻ تنهنجي،
سڀني نبين جو سردار تون آن،
جنت جو وارث مختيار تون آن،
محبوب تون آن، منٺار تون آن،
باغن ۾ خوشبو، گلزار تون آن،
مبارڪ چهري تان پردا جي هٽندا،
سوين چنڊ چمڪن پورا ڪين پوندا.
کلن زلف تنهنجا ڪڪر ڪارا ٿيندا،
قمر شمس ڪتيون تارا ڍڪجي ويندا،
وراڪا واسينگن سُري سپ پوندا،
اليهر تلهير ڪاريهر به چوندا،
سڄڻ وار پنهنجا قابُو ڪري ڇڏ،
پهريدار چهري کان پاسي ڪري ڇڏ،
ته ملي ديد دلبر ديدار ٿئي ڪو،
چُمان پنيون پيرن پيزار ٿئي ڪو،
کلي دل جي مکڙي اظهار ٿئي ڪو،
جي اکين جا اشارا الار ٿيندا،
سوين چنڊ چمڪن پورا ڪين پوندا.
مٺا مور مرڪين ته ماڻو ٿو ماري،
لبِ لِوز مکڻ چاڻو ٿو ماري،
تون آن لال هيرو داڻو ٿو ماري،
منهنجو محب مٺڙو راڻو ٿو ماري،
تنهنجي سونهن ساڻ آباديون آهن،
مٺا مٽ دنيا جون نه شهزاديون آهن،
ڀلي ڪو سنواري پنهنجي سينڌ ساري،
ڪنگا تيل ڦڻيون ڪجل کي به ڏيکاري،
ساوا پيلا سنهڙا ڳاڙها ويس واري،
جهالا ۽ جهومڪ ڇلا ڇير ڌاري،
جي کڻي نيڻ نازڪ ته ڪِري قدمِ چوندا،
سوين چنڊ چمڪن پورا ڪين پوندا.
نظر ناز وارا اکيون ماڻڪ موتي،
پنبڻيون پري کان ڏسن پيا لاهوتي،
اکين سان ڪهين ٿو ڪنبي پئي ٿي ڪاتي،
هي عاشق ڏسن ٿا پائي توڏي جهاتي،
سڄي عمر سهڻا درشن تنهنجو ٿئي،
کٽي هي حياتي ته ڄمڻ پنهنجو ٿئي،
ڏٺو روبرو جنهن به توکي جاني،
اصحاب ٿي ويا تنهنجي مهرباني،
مٺا مٽ ناهي تنهنجو ڪوبه ثاني،
عرش فلڪ تي تنهنجي خان خاني،
جي ناخن پيرن جا ذرو ظاهر ٿيندا،
سوين چنڊ چمڪن پورا ڪين پوندا
مَلَڪَ جنّ ماڻهو به حيران آهن،
دندان چمڪن ته شمعدان ڇاهن،
گولا لائيٽ بجليون اڳيان ڪجهه به ناهن،
هي چوڏس چانڊوڪيون چڪور ناهن،
ملي يار مٺڙا ته عيدن ۾ عيدون،
ملي وڃن توسان ديدن ۾ ديدون،
دنيا جا حسين ڪَٺي ٿين سمورا،
ڀلي پائن چاندي سونا لال هيرا،
دعويٰ سان چوان ٿو تنهنجي مٽ ڪير آ،
سُجهي ڪونه سائين هي پٿر تي لڪير آ،
دشمن به دلبر ايئن تولاءِ چوندا،
سوين چنڊ چمڪن پورا ڪين پوندا.
جڏهن وئين تون جاني عرش فلڪ تي،
احسان ٿي ويا سموري خلق تي،
پکي پٿر ماڻهو جنَ مَلَڪَ تي،
خوش ٿيون پريون سڀ تنهنجي جهلڪ تي،
ڏني توکي دعوت اهڙي ميزبان آ،
کٽو ناهي ان جو صدين کان سامان آ،
جڏهن آئين جاني ٿي دنيا چمن آ،
سڪل باغ ساوا مرڪيو پَنُ پَنُ آ،
پگهر منجهه خوشبو پورو گلبدن آ،
توتان گهور سائين هي “ڀٽي جمن” آ،
ڀٽي هڪ جمن ڇا سڀئي گهور ٿيندا،
سوين چنڊ چمڪن پورا ڪين پوندا.
[b]سينگار [/b]
صدق سونهن تنهنجي سهڻا سونهن وارا
تجل تجليون تاب ڪتيون قطب تارا
ڏسي چند سورج شمع شرم سارا
جهڪي جهاتيون پائن يڪي عشق وارا
ملي ويو دلبر لهن من مونجهارا
لکن ۾ آ لڄپال لڄادار پڌرو
سهارو سڀن جو سدائين سڳورو
جڏهن زيب زينت زلف ٿو سنواري
ته ليلة القدر سڄڻ ڏي نهاريا
اٺاويهين اُٽيهين پرينءَ جي پناري
ڀرون ڀؤر جاڙا ڪڪر جيئن ڪناري
انڊلٺ رنگن کي رنڱيو رنگ ڏياري
عجب وار ور ور رکيا رت سياهي
مٺو حرف سهڻو مٺو ميم ماهي
بلغ العُليٰ بِڪَمالہٖ
جڏهن نيٺ نازڪ خماريل کڻين ٿو
خدا جي خدائي کي ڏاڍو وڻين ٿو
جبرائيل جلدي عماڻي ڌڻي ٿو
امت جون اميدون سنڀاري ڳڻين ٿو
امت جون اميدون سنڀاري ڳڻين ٿو
فلڪ تِي ڦهلائي اک جي هڻين ٿو
ته صلواة سورج پڙهي سڻين ٿو
مٺا مور مرڪين ته طور تي تجلي
اهو طور نور آ اکين عرف ڪجلي
مسيحا به عيسا اهو شان تولاءِ
يوسف ۽ دائود سليمان تولاءِ
جنت جا جلوه پريشان تولاءِ
جڙيو جڳ جائي گلستان تولاءِ
نازل ٿي آيو هي قرآن تولاءِ
آدم کي سجدو ايمان تولاءِ
خاتم النبي شان تولاءِ جدا هي
ملڪ جنت ماڻهو به توتان فدا هي
کشف دُجا بِجمالہٖ
لبن لال لالي مليو رنگ هنائي
خدا خوب ٺاهيو خصوص اوهان کي
ڪيو ناز ربّ آ نهاري توهان کي
تهان پوءِ مبارڪ ڏنائين دنيا کي
رحمة تي رحمت ڏنائين اسان کي
ڏنئين ورد پنهنجي اسان جي زبان کي
ته پڙهون پرت واري درود و ثنا کي
هي صورت به پاڻ آ آئينو به پاڻ آ
سمندر به پاڻ آ سفينو به پاڻ آ
کڻين عين اکڙيون چوري جيئن چپن کي
ته لالئي لبن جي حاصل گلن کي
خدا خود خالق سارهائيو حُسن کي
پرين پَر پرين لاءِ وڇائن وارن کي
چمڻ چاهه مان ڏي پرين شل پيرن کي
ملڪ تي فلڪ تي ڏسن پيا وڳن کي
ته درشن دوباره ٿيندو الاهي
وري عرش تي ئي ايندو محب ماهي
حسنة جميع خِصالہٖ
اگر پردو پاسي پرين ٿيندو پرور
مصر جي ماڙين ۾ شمع رهندو گهر گهر
حجابن کي هاڻي هٽائي جي سرور
دنيا پوري روشن دورؤن دلي در
جڙيا جڳ ۾ جائي جانب لاءِ منظر
حيران ٿيا حسن تي اولهه کان اوڀر
تنهنجو شان اعليٰ پرور ڪيو آ
جهانن لاءِ جانب رحمة بڻيو آ
دنيا پوري دلڪش حُسن جو جمال آ
مصور آ مولا، مصور ڪمال آ
ڀٽي هن “جمن” جو سڄڻ کي سوال آ
امت آسري ۾ بخشين بيحال آ
حسينن جا حاڪم ته تنهنجو مثال آ
جڙيو جڳ تنهنجي ڪري هي بحال آ
قسم تنهنجو تولاءِ کنيو خود خدا هي
پڙهي پاڻ پرور درودُ ثنا هي.
صلو عليہ وآلہٖ