فقير محمد ملوڪ عباسي
سينگار
صورت سيرت سڄڻين وانجهي ونجهه وڻيانِ
لکين لطف لائق مون تي ڪهڙا ڳڻ ڳڻيانِ
مالڪ تنهنجي مهرسين منهنجا ڀاڳ بڻيانِ
مبارڪ تنهن مادر کي جنهن اهڙا ڄام ڄڻيانِ
جا مٿي محب مڻيانِ، تنهن موهيو من “ملوڪ” چئي.
سينگار
ابرو سيف عجيب جي ڪونڌ ڪيرايا ڪوٽ
ڪنڍو نڪ نراڙ ۾ چتونءَ چهنب چپوٽ
ليث مزار لڪي ويا چين چريا ڪيا چوٽ
مُرڪڻ سان محبوب جي کاڌي کنوڻن کوٽ
هينڊل چيو هرني کي ته چئنچل ايندي چوٽ
عاشق ڪيون اوٽ، پيا پَسن محب “ملوڪ” چئي.
سينگار
راز رباني رنگ رابيلي رونق روحي رات
پٽ پٽيهر پائي پوشاڪون پوشيدي پرڀات
تُڳي تهاري تابع تَرني تاب تهين تجلات
نڪ نزاڪت نرگس نيني نوک نيتي نفلات
فجر فيل فراقي ڦٽيا فرنڊ ڦرن فڪرات
وسو وارڻ واه وڇيئل وڻ ورائن وات
مئينڊل مڪنا مير موڙيا “ملوڪ” مرگهان مات
پيا سهه سرو سڪرات، ٻيا ساجن سوين سٽيا.
سينگار
وهوا حسن حبيب جو، نه ديدن دنگ دڙيون
شمع شوق شڪار سان وڃي لڪ لڙيون
اتي اوت عنبير جي جت گهارن گهوٽ گهڙيون
اليهر وار اصيلن کي ٿا وجهن ونگ وڙيون
وڄون وسڻ آئيون سي ويتر سوز سڙيون
ڪڏهن اڳيؤن قريب جي کوڻيون ڪونه کڙيون
ڪوئل ڪمريون ڇڏي جهمريون وتن ٻول ٻڙيون
هنج پکي حيران ٿيا ڪونجون قيد ڪڙيون
ببر شير ڇپي هڻن ڇپر منجهه ڇڙيون
پريون پسڻ آيون پر تجلي تاب تڙيون
اکيون عاشقن جون وڃي اهڙي هنڌ اڙيون
جانب جيءَ جڙيون، “ملوڪ” لاتيون من ۾.
سينگار
بئينسر بيني، لبڙا ميني، ٺهڪار ڪنگڻ ٺِهَهَ ٺَهَه
مشڪ عطر سان موءِ مُنورَّ وار ڪري وَهَه وَهَه
سِهه ڳچي وڌ سهڻي پئي آ ڪونجن ۾ ڪَهَه ڪَهَه
ڪيهر ڪريا قدمن تي ڏوڙا ٿي ڏَهَه ڏَهَه
پسي گام گجر جي پئي دل اندر دَهَه دَهَه
ڪنجل قيصر ڪنبڻيءَ ۾ ٿي ڊيل ڪري ڊَهَه ڊَهَه
ڪوئل ڪڇي ڪينڪي جڏ ٻول ڪيئين ٻَهَه ٻَهَه
مٺو مئنا منگهه مڙي ڪن ڦَهَه پٽيءَ ڦَهَه ڦَههَ
بلبل باغ بري ٿيو وئي چيهن مان چَهَه چَهَه
پٽ پٽيهر پدمڻيون ڪيا پاٻيهن پَهَه پَهَه
مٺل جي مَهَه مَهَه، ٿي ماري مير “ملوڪ” چئي.