محمد ابراهيم ميمڻ
[b]صفاتي سينگار[/b]
تنهنجو نالو پيارو، اسم پاڪ آهي
تنهنجي نانءُ پيارا، هي لولاڪ آهي
تون هر ڪنهن جو رهبر، تون سردار آهين
تون مختيار ڪُل جو، تون مَهدار آهين
خدا جي ته رحمت جو، وسڪار آهين
سعيدن جي محفل جو، سينگار آهين
ٻيلا ئن، ٻنين جو، تون ٻهڪار آهين
مڪي جون ماڙيون، مدينو به تو لئه
منهنجو ساهه سَنڌُ سَنڌُ، هي سينو به تو لئه
تون ۾ مُهرِ نَبوّت ۽ ميثاق آهي
تنهنجي آئي عربي، ختم ٿي اونداهي
بچيو ڪونه ڪُنگرو، بچي ڀِت نه ڪائي
قيصر ۾ قِهري مچي وئي تباهي
اها باهه احمد صه، تو پيارا اُجهائي
بُت ڀور ٿِيَڙا، ٿي پَئي سُهائي
تون منهنجي دِل جو دلبر، دلدار آهين
تون ئي نور نرمل، تون ننگدار آهين
پهريل توکي پيارا، هي پوشاڪ آهي.
ڪٿي چنڊ چيريُئي، آڱر جي اشاري
ڪٿي سج واپس ڪيئي، وَاري وَاري
ڪٿي پٿر پاڻيءَ مان، ڇڏيئي تاري تاري
ڪٿي نانگ نڪري پيو تو لئه نهاري
سُڪل ٿُڙ ٿيو سائو، سو تنهنجي سهاري
تون مير مُرسل، تون مَهدار آهين
غريبن، يتيمن جو غمخوار آهين
تنهنجو عَجب اعليٰ سائين اخلاق آهي.
هي “عاجز ابراهيم” پيو تو لئه پُڪاري
سدائين پيو سِڪ مان، سڄڻ توکي ساري
غمن ۽ ڏکن ۾ پيو راتيون ڏينهن گهاري
اکين مان هي عاصي پيو لڙڪ هاري
مسڪين هيءُ “ميمڻ” ، لڳو تنهنجي لاري
تون ڄام احمد صه، تون علمدار آهين
تون ئي شان شوڪت جو، شهڪار آهين
تنهنجي عرش تي ٿي، اوطاق آهي.