محبت علي لاشاري
سينگار
سرو وڪد ساجن سهڻو سڄڻ جا سينگار
سينڌ سجايل سهڻي جي واهه زلف زريدار
جي ڪِرن ڪچ ڪلاهه تان ڪڪر ڪن قطار
سورج ڀِي ڍڪجي وڃي، ٿين مينگهه ملهار
خزان ڀي ختم ٿئي برسن باغ بهار
گُل ڦل ٽهڪن ٽاريون، ڪن چنبيليون چمڪار
زيب ڀري زلفن جا ڪهڙا ٻڌايان پار
انهيءَ عجيب جي آڌار، آهيون مڙيئي “محبت” چئي
سينگار
هڪ حسِين ڏٺم حُسن جي ناز ڀري نِگر
گهمي پئي گهور سين کڻي ڪونج وانگي ڪر
مور وانگر ٽور ڪري مَوهي ڪي مرد مخر
بِدڪ جئان بار بار بيهي چڪور جيئن چڪر
پٻ پير ايئن کڻي پئون رتا پاري ور
ٻانهن ٻيڙو هٿ ڪري حملا ڪري هر هر
پرين برابر مور نه ڀانيان ڀلين تابي ڪري تر
اِنهي ڀلي سندي ڀر ملي مون کي “محبت” چئي
سينگار
حسن منهنجي حضور جو آ ناميو نشابر
شمس آڏو شرمائجي ڏسي تارا ڪتيون قمر
حوران پريون حيران ٿيون، توڙي جِنّ بشر
سڀ ملڪن جا سهڻا عرب عجم ايران توڙي ملڪ مِصر
چوڏنهن طبق روشنا ٿيو زري ديم کوليو دلبر
سوئِي ستت لڀِي پئي امان آمنه جي گهر
هرڻ منڊوا هلي نڪري آيا ناهر
پکي ڀي اُڏامڻ لڳا چمڪيلا چاسينگر
سرڻ ڳيرا چڳڻ لڳا واهه وهان ڪري وَلر
مور مِينا مِٺُو ڪونجن کنيا ڪر
سونهن ڏني سيد کي پاڪ ڌڻي پرور
پياسو آهيان پنجتن جو محبت ثناگر
پاڻ ڏيندو پاکر هِن عيبن ڀري اُڀري کي
سينگار
سونهن ته منهنجي ساجن جي آ عجب عاليشان
حوران پريون حيران ٿين، گوهر اڳيان گلمان
دٿان ڀلا دلبر جا مرڪ موتي ڇا مرجان
گلن کان وڌ گهِرا لبڙن جي لالان
مُک آڏو محبوب جي قمر بيهي ڪانَ
حسن وڌ حبيب جو، ڇا ڪجي بات بيان
ڪهڙِي طاقت انسان کي جنهن جو خالق ثنا خان
آهن لکين احسان اسان مڙين تي “محبت” چئي.
سينگار
حُسن منهنجي حبيب جو آ نوراني نروار
جي پردو هٽائي پرين ٿئي چوڏنهن طبق چمڪار
رات منجهان روشن ٿئي جڏهن مُرڪ ڪئي منٺار
سرڻ ڳيرا ڳٽڪن پيا چتُونئن ڪئي چونگار
بُلبُل آيا باغن تي، ڪوئل ڪري ڪُوڪار
هَنجهه مور هلي آيا ڪرڻ دلبر جو ديدار
شينهن هاٿي پسڻ لاءِ آيا هرڻ ڪهِي هزار
“محبت” پنهنجي محبوب جا ڪهڙا ڏسيان پار
اِنهيءَ عربي جي آڌار لکين آهن “لاشاري” چئي.