علي اڪبر چانڊيو
پيءُ جو نالو خير محمد چانڊيو
پيدائش 1968ع
فن جي شروعات 2005ع
استاد غلام ڪبير لولائي ۽ عاجز رحمت الله لاشاري
ائڊريس لطيف آباد نمبر 4 حيدرآباد
[b]سينگار بيت (ڏهس - اُٺن جا نالا)[/b]
ڏسي مِير مُرسل کي، ليڙن ڇڏي لُر
راهه مَٽي راڻل جي، ڪَر هَن کنيا ڪَر
گؤنرن گس مٽائيا، ويا پوئتي هٽي پانگر
مَهرين مان مستي وئي، وسريا اُٺن کان اوڳر
مَيَن مُنهن موڙيا، ويو ڏانگهن منجهان ڏر
روڏن ڪري راڙيون، جهُڪايا ساجن آڏو سِر
سُڃاڻي عربيءَ کي “اڪبر”، ڪِريا ڪنواٽ ڪُلئي قدمن تي.
[b]سينگار بيت (ڏهس - هاٿين جا نالا)[/b]
هلڻ ڏسي منهنجي حبيب جو، مڃي هاٿي، هئينڊل هار
چئينچل چُرڻ ڇڏيو، ڏسي راڻل جي رفتار
سَنکر سِر نوائيا، ڏٺئون جڏهن عربيءَ جا اسرار
ڪُنجل ڪنڌ جهُڪايا، جڏهن نرمل ڪئي نِهار
گيدن گس مٽائيا، ايندي محب ڏسي منٺار
گَنيَر، گورَ ڪن کڙا ڪيا، ٻڌي گوهر جي گُفتار
جڏهن سُڃاتائون سردار، “اڪبر” ڪريا مئنڊل ڪُل قدمن تي.
[b]سينگار بيت (ڏهس - راتين جا نالا)[/b]
جنهن ۾ آمد ٿي وئي آقا جي، سا بيحد ڀلاري هُئي رات عَجب
ٻارهين ربيع الاول جي رَجنِيءَ ۾، بَرسي رحمت جي برسات عَجب
حورون، پريون به جُهومڻ لڳيون، پَيا اُنس مٿان اثرات عَجب
جنهن شَف جانب جو جلوو ٿيو، سي لَيلَ جا هُئا لمحات عَجب
مَٽي رَين جي رونق، بُتن به ڪري سجدا پڙهيا ڪلمات عَجب
چؤٻول پئجي ويا چِيهن ۾، پوءِ پرهه ڦٽي پرڀات عَجب
پَهپَ پَسي پرينءَ کي، پڙهي سائينءَ تي صلوات عَجب
تِنهن سَٻ مٿان مان صدقي ٿيان، آيو عربي ٿيا انعامات عَجب
اُن تَرنِي، تمسر ۾ شان وارو، مليو مُحب ته ٿي سوغات عَجب
“چانڊيا اڪبر” نبي نِروار ٿيو، ڪُل روشن ٿي ڪائنات عَجب
[b]گوريءَ جو سينگار[/b]
جب گوري گهنا ڪري، هلي سورهن ئي سينگار
پائي نٿ، نسبيون، جُهومڪ، جهالا، هيرن جا ڪي هار
ڇلڙا، پنڙا، ڪنگڻ، ڪڙيون، وري دُهري پائي ڌار
بڪل، بُولو، بئنسر ۽ ٻيون چُوڙيون چمڪيدار
ڪٺمال، ڪو ڪو، لونگ، ليلم ڪري ڪجل جي ڍار
پهري بخمل، ريشم بدن تي، ڪري ڇم ڇم هلي ڇمڪار
پر هلڻ ڏسي منهنجي حبيب جو، ٿيندس هوش عقل گم غار
آهي سونهن سڄڻ جي تار، “اڪبر” هيءَ ڇا جهلڪ سگهندي جهلي.
[b]صفاتي سينگار بيت[/b]
ڏٺم جاچي دنيا، خدا جو قسم آ
حُسن منهنجي سهڻي، سڄڻ تي ختم آ
ڪچهريءَ ۾ حَسينن جي، جي ڳالهه چُري پئي
محمدﷺ جو نالو ٿو زُبان تي سُري پئي
ٻُڌي صِفت سڄڻ جي، ٿو ويندڙ به وَري پئي
هي جگر جيرا منهنجا، ٿي دل به منهنجي ٺري پئي
جهڙو سڄڻ سُهڻو، تهڙو ئي اِسم آ
لڳن ايئن پيا ڪارا، ڪاڪُل ڪُلهن تي
جيئن نانگ واسينگ، هُجن ڪنهن پهرن تي
ڏين ڀؤنر ڀيرا، پيا ڀُلجي ڳلن تي
سَمجهي گُل گلابي، پيا گڏ ٿين لبن تي
ڪري ڪم نٿو هوش، ڀؤنرن جو به گم آ
اکيون ڪاريون ڪجليون، ڪجل ڍار کان وڌ
ڀِرون جاڙا جاڙا، ٻئي تلوار کان وڌ
دَندان، هيري، موتي، جهنوار کان وڌ
ناهي ڪو حُسن ۾ حَسين يار کان وڌ
سُونهن منهنجي سڄڻ جي اعليٰ اُتم آ
گلاب جيئن گلن، گلزارن جي وچ ۾
جيئن چنڊ چمڪي، ستارن جي وچ ۾
حبيب تيئن آهي حُسن وارن جي وچ ۾
پري کان آ پڌرو، هَزارن جي وچ ۾
منهنجو ٻين سُهڻن کان، نرالو صنم آ
منهنجو مُحب اهڙو منٺار آهي
نبين سڀني جو سردار آهي
اٻوجهن جو “اڪبر” چئي آڌار آهي
غريبن جو “چانڊيا” هي غمٽار آهي
تون اُمتي آ ان جو، توکي ڪهڙو غم آ.
[b]صفاتي سينگار بيت[/b]
حبيب تنهنجي حُسن جي، هاڪ هلي پئي پيارا
سڄڻ تنهنجي سونهن ڏسي، پيا شرمائن چنڊ تارا
حورون، پريون حيران ٿيون ۽ مَلَڪَ سڀئي موچارا
هزارين حسينن اچي اڳيان، پوءِ مٺا مڃي هار آ
مڙني چيو سبحان الله، هي ته سُهڻن جو سردار آ
ڏجان محشر منجهه سهارا، “چانڊيو اڪبر” اوهان جي آسري.