حاجي اقبال احمد جوڻيجو
سينگار
چاند چهرو چنڊ برابر، لبڙا مين مثال
سڌو قد سرو جان، جلوو جوت جمال
تنهن موهي من مطيع، ڪيو جر وهايم جال
ڪارن ڪرنگ ڪهي وڌا ڪجل ريءَ ڪمال
انف ڪُنڍو ايلچي نرگس نين نهال
لَيث مزار لڪي ويا شيرن ڀريو شال
گنير گام گهٽائي، ٿيو فيل ڦڪو في الحال
“حاجي” ڪونهي حال، پسڻ ريءَ پرينءَ جي.