فقير اعجاز علي شر
پيءُ جو نالو محمد عارف فقير شر
رهائش ڳوٺ مينگهو فقير شر تعلقه ٺري ميرواهه ضلع خيرپور ميرس سنڌ
پيدائش 1939ع
شروعاتي تعليم به پنهنجي ڳوٺ مان حاصل ڪئي ۽ سندن پَڙ ڏاڏو فقير غلام حيدر گودڙيه جي درگاهه به ان ئي ڳوٺ ۾ آهي، پاڻ ننڍپڻ کان ئي شعر و شاعري ۽ سگهڙائپ جي فن سان وابسته رهيا آهن. اڃا تائين به ڪچهرين تي ڪَهي وڃڻ جو شوق اٿن. سندس کي ست پٽ آهن. وڏو پٽ استاد قلب علي شر هاءِ اسڪول ۾ استاد آهي ۽ پنجون نمبر فرزند امانت علي شر CSS آفيسر FBR ۾ ڊپٽي ڪمشنر خيرپور آهي ۽ سندس سڀئي فرزند سرڪاري نوڪرين ۾ آهن.
سندس شاعري ۾ سينگار، هنر بيت، ڏهس، ڪلام، مناقبه ڏور بيت ۽ ڳجهارت وغيره موجود آهن.
[b]سينگار[/b]
ڀَلي آئين ڀلا پرين، تنهنجي صورت سلطاني
ڏسي زلف زريدار زيب سان، لٿي هينئڙي حيراني
عين ڏسي انوار تنهنجا، ٿيا مرگهه ڀي مستاني
انف ڏسي ته عجيب تنهنجو ٿيا چَتون چرياني
دندان دُرَ دلبر جا، نه لڳي موتي مرجاني
ڳالهائڻ تنهنجو ڳُڻن ڀريو، لڳي ڪوئل کي ڪاني
چال تنهنجي چڪچور ڪيا، ٿيا هنجهه ڀي حيراني
ناهي طاقت ڇا چوان، تنهنجي وصفن جي واني
ڪيو اچڻ احساني، اڱڻ منهنجي ته “اعجاز” چئي
[b]سينگار[/b]
ساراهيان سچو ڌڻي، جيڪو مالڪ آهي مُلڪن
جوڙيائين ته جهان ۾، جيڪو صوبو آهِ سَڀن
صفت ڪيان تنهن سرور جي، جو همراهه آ هيڻن
صوبي تنهن سلطان کي، ٿا آهُوڏن ڏين
سِڪن پيا سيد لئه، توڙي نبي نورانِن
سوين صلواتون سيد تي، ٿا پريت مان ته پڙهن
عرشئون چنڊ آئيو، ساڻ حڪم حَبيبن
جيڪي چون سينگار سرور جا، سي ڏک ئي ڪين ڏِسن
صدقي تنهن سيد جي، ٿيون حُورون هار ٻَڌن
اميد گهڻي آه “اعجاز” کي، شَل ڪامل قرب ڪن
جيڪي ايمان تي اچن، سي هوندا شال حضور ۾.
[b]سينگار[/b]
ساراهيان سچو ڌڻي، جيڪو پاڪ آهي پَرور
پاڪ ڌڻيءَ پيدا ڪيو، نُور نبي اَنور
زلف گهڻا ٿس زيب ڀريا، ٿو قسم کڻي قادر
نَينَ ته نوري ناز ڀريا، اٿس راضي ٿيو رهبر
اَنف چوان ڇا عجيب جو، ٿيو شڪي شمس قمر
پر مقرر ڪيو محبوب تي، هيو قادر پاڻ ڪڪر
نَت سِج ته سُسي ها سيگهه ۾، جلد پَسي جوهر
نعلين ته نوري نرمل جي، ٿي عرش جو اوجر
نور جو قدر نور ڄاڻي ڇا ڪندو بيان بَشر
آهي پرين حُسنَ پرور، عجيب منهنجو “اعجاز” چئي.
[b]سينگار[/b]
اي ماه لَقا، ڏي تون وفا، شافي شفا، ٿين ڪي نفعا، آهين اَڙين آڌار تون
پينو گدا، آهيون بنده، تو دَر سندا، رهون مُرڪندا،
آهين سُهڻن سَندو سردار تون........
آيو جبرائيل حڪم رب پاڪ تي، محبوب آ افلاڪ تي
سَواري سَندءِ بُراق ٿي، هُئي صلوات هر هڪ وات تي
اچي دلبر ڪراءِ ديدار تون......
صَهَنَ ۾ آيو شير هو، اُن کي وينڊو مليو اُن وير هو
هَٿ طعام ۾ ٻيو ڪير هو، ڦندُ نڪي ٻيو ڦير هو
آهين دلبر دِلي دلدار تون....
مُرسل هيو ملاقات ۾، ارڙهن ورهه هُئا رات ۾
مخلوق ڪُل هئي نعت ۾، سج، چنڊ، سِتارا سانت ۾
آئين بخشائي گنهگار تون......
کُليو سَتُر، هڪڙو اگر، روشناءِ زر، ٿيو جهنگ ۽ جهَر
اهڙو ڏيب مون دل ڏيار تون........
آهين اُتم، ڪر ڪو ڪرم، ڀيمو ڀرم، لڄ ۽ شرم
ڍَڪ ڏئي مون ڍار تون.....
پئي هان ڇَڻي، هڪڙي ڄَڻي، ڄاڻي ڌڻي سڪ آ گهڻي
ريءَ محبت نه مار تون.....
ڪري دانهون دل، ترسي ته تِل، محبوب مِل، خوشين سان کِل
ڏي پيارا پنهنجو پيار تون.......
“اعجاز علي” ڳولي ڳلي، تو در هلي، جهولي جَهلي
تنهن کي پيالو پرت مان پيار تون.....
[b]سينگار[/b]
ساراهيان سچو ڌڻي جنهن جوڙيو هيءُ جهان
پيدا ڪيئن پنهنجي نور مان، صوبو سو سلطان
جيڪو ڪري اطاعت اُن جي، سو آهي جُنگ جوان
چَڪور توکي ٿو چوان ٻُڌ ادا تون عنوان
چاهه رکيو تو چنڊ سان ڪيئه مَن گهڻو مَستان
راتيان ڏينهان روح کي ڪيئه پريت پريشان
پَر اتان ڦَل نه مِلندءِ فائدو، ڌري ڏس تون ڌيان
اهڙي حُب رک تون هوت سان، جيڪو صورت جو سُبحان
بي وارثن جو وارث آهي، ضعيفن جو ته زمان
مَک نه مُور لِڱن تي ويهي، اهو آ ناميي جو نِشان
سج چنڊ جي سوجهري ۾، پاڇو ٿِئي نه پريان
حُسن جنهن جو حوران ڏسي، آ هن اُڀيون منجهه آسمان
آيو دلبر سندي دَر تي، ڇڏي شاهي سليمان
عيسيٰ چوٿين عرش تي بيٺو درشن لئه دربان
ارڙهن ورهيه الله سان ڪيئين محفل وڏي مان
“لَولَاڪَ لَمَا خُلَقةُ الاَفلَاڪَ” جو اٿس، مالڪ مهربان
ڪندو اُمت تي احسان، عجيب اسان جو “اعجاز” چئي.