هدايت علي فقير رڏ
سينگار
لالِي لڳي نه لبن سين، نڪو گُل گلاب
نه مُلهه سِريو مُستاڳ ٿيئي، تِر نه جهلي تاب
عباسي عمر ۾ اهڙو خيال نه ڏٺو خواب
مورهن مٽ نه ڀانيان مان اناري عناب
قلم مس ڪتاب، ڇا حُليو لکندو هوت جو.
سينگار
زُلف زريدا زيب ۾ ها ڪرم ڀريا ڪاڪلَ
گُلالڪ غازي گوهر جا ها موتي موڙ مثل
چِلڪن چمڪن چنڊر برابر، فائق فٽ فضل
جيڪي قطرا آب اِنِيشغَ تي، سي جوهر ساڻ جڙيل
عنبر مُشڪ کٿوري ڇاهي، عطر کان افضل
پگهر پيشاني پاڪ پرين جي، مچائي محفل
ابرو اربيلي سندا ڪن تيغ مثل تجمل
بُروان باغ بهار ۾ پيا مور رکن منزل
ڀنڀا ڀرون ڀاڳ ڀرئي جا، ڀونر ڏِسيو ڪن ڀُل
عِينان ڍول عجائب جون هُون نور منجهان نازل
ڇَمان ڪوه غزال جا ها اوجر منجهه امل
دودُڪ منهنجي دلبر جا ها ڪرڙا ريءَ ڪجلَ
نوز به تجلي نور نوراني، چوٽيءَ سين چمڪيل
فُوز وارو ڇا فِڪرو چئجي، مِٺوءَ جان ته مُڙيلَ
بجلي تنهن جي ناهه برابر، هنڌين ماڳ هڪل
جوڙ ته منهنجي جانب جا ها هيرا لعل لڳل
دندان دُر نجف جا ها سي بلوري بادل
دِيم سندو هيءُ دائرو، اڃان ٻيا ڪي پار پنهل
ڏاهن چيا آهن ڏهس ۾ سينگار سوين سُهڻل
آئون نه ڄاڻان ايترا ٻيا انگ اکر اَڻوَل
مون ٻه ٽي لفظ ٻرو چڪا ڪيا شعر منجهان شامل
ڪندو ٻاجهون ٻارو چل، حُبدارن سان “هدايت علي” چئي