سگهڙ عبدالرحمان مهيسر
سينگار
قمر هليو ويو ڪَڪرين جڏهن پيس ناميي جي نظرَ
وارڻ وريو ڪين ڪي رفتار ڏسي رهبرَ
سَؤَ سَؤَ ڀيرا صدقي ڪيان ورائي وِتاڦَر
مُشڪ عطر کي مات ڪيو پرينءَ جي ته پگهر
ڪوئل ڪوڪ ڇڏي ڏني گفتو ٻڌي گوهرَ
جهڙس جوڙيا ڪينڪي هوت جا همسرَ
سائين آئي سنسار ۾، ويا مونجهارا مونجهرَ
ڪائنات ۾ ڪثر، آهي منهنجو عجيب “عبدالرحمان” چئي.