نثار علي جويو
[b]سينگار بيت[/b]
وڏا وَڙَ واليءَ جا جنهن مُڪو محب مَڪي
جي حبيب جي حُسن جي حقيقت ڪيان حَقِي
ته تارا ڪتيون تائب ٿين ٿئي شمس قمر به شڪي
نه چمڪو رهي چانڊاڻ ۾ انڊلٺ به اُڪِي
مور نه اهڙي ٽور سکن وڃن رستي ويندڙ به رُڪِي
هنس هنج حيران ٿين وڃي سَنکَر به اُت سُڪِي
هي قدرت پنهنجي ڪمال سان آ ظاهر ذات مُڪي
مون ۾ جام عيب هئا “جويو” چئي.هيءَ ڍولڻ اچي ڍڪي
اهو “نثار” ڇڏيندو نڪي غازي گنهگارن کي.
[b]سينگار [/b]
سڄڻ منهنجو سپرين نرمل آ نجيب
حسي دل کسي پيو هوت منهنجو حبيب
لعلي وڌ لبن جي اُلڊهه انگ عجيب
هتي حسن جي ٿي حد وئي ڇا ڪري بات قريب
نوازيندو نماڻا هي گنهگار غريب
نيارو ٿيو نصيب مليو نرمل اهڙو “نثار” چئي
[b]سينگار [/b]
وڏا وڙ واليءَ جا جنهن مُڪو محب منٺار
سڄڻ منهنجو سپرين آ هوت ڳلي جو هار
ڇا تعريف ڪيان تونگر جي هئا زلف زريدار
ڪاڪل ڪيس قيمتي هئس نرڙ مٿي نروار
مونکي ڇا مجال ايڏي ٿو ڄاڻي ڄاڻڻ هار
مقدر مٽي من جو پرين ڏيندو پيار
آهيون ان جي آڌار جهان ۾ “جويو” چوي