عبدالقادر اوڳاهي
ولد: سکيو خان
ڄم جي تاريخ: 4 مارچ 1970ع
تعليم: بي. اي، بي. ايڊ، ايم. اي (سنڌي)
فن جي ابتدا: 1990ع
استاد: بهادر علي “بهار” ٻرڙو
ڪرت: پرائمري استاد
پتو: ويٺل غوثپور تعلقو ڪنڌڪوٽ، ضلعو ڪشمور
سينگار
سرو قد ساجن سهڻو، محبوب لب مين
ڪٽ قريبن اهڙي جو ڪار ڌو پهچي ڪين
جي ٻاجهارا ڪي ٻول سڻي، ٻولي ڪوئل ٻولي ٻي نه
مٺوءَ ٺڪڙو نازڪ نيارو پر بهتر پريان بين
آهن هزارين ٻيا به حسين، پر عجيب وڌ آ “اوڳاهي” چئي،
سينگار
سرو قد ساجن سهڻو آهو سندس عين
منهن وڌ مهتاب کان، نرگس پريان نين،
جي سُري پردو سِن تان ته روشن ٿئي رين
چلڻ سان چينچل سندا چڪي وڃن چين،
سسيهر سر نمائن ٿين پريشان پين،
سڀ سهڻل اڳيان سين، اچي هڻن، “اوڳاهي” چئي.
سينگار
سرو قد ساجن سهڻو دندان داڻ انار،
پر بيحد بجلي تن ۾، جيئن وڄ ڪري وسڪار،
زلف دائري ديم تي سونهن ايئن سردار
جيئن سورج سرنگ مان ڪڍي ڪا ڪنار
سڀ کان سونهن زور زنخ جي ريڊ مائل رخسار
افضل ابرو سيف سنگينون جاڙيون جلوي دار
عين اتم ادگر کان، ريءَ ڪيفيون ڪجل ڌار
اعليٰ پسينو عنبر کان هر هنڌ ٿئي هٻڪار،
حسين ٻيا به هزار پر عجيب وڌ آ “اوڳاهي” چئي،
سينگار
ڪيس ڪارا قريب جا موءِ مينگهه ملهار
پسي جهڙ جهڪو ٿئي زلف زيبدار
سُرنگ سياحي ڇا پڄي توڙي آگم اڪيچار
ابر جي آسمان ۾، سي شان نه مٽ شُعار
جي هيئر کلن حبيب جا، ته سارنگ ڇڏي سينگار
اُٻ نه ڀيٽن اُڳ سين، واهه جي سهڻا وار،
ڪاڪل پسي ڪمائجي وڃن، ڪڪر ڪارو نڀار
ڪيان ڇا تعريف ڇتن جي، جي سجايا سردار
گيسوءِ جي گهرائيءَ مان ٿين بادل بکيادار،
اڃا پڌرا پار، ڏيان آءُ ڪهڙا “عبدالقادر” چئي.